Η κραυγή που έσπασε το πέπλο ανάμεσα στους κόσμους.

Μια νύχτα με φεγγάρι, μια μητέρα περπάτησε στον τάφο της κόρης της, κουβαλώντας μαζί της ένα μείγμα πόνου και απελπισίας. Η σιωπή του νεκροταφείου ήταν διαπεραστική, αλλά κάτι μέσα της ένιωθε ότι επρόκειτο να αλλάξει. Μετά από χρόνια καθημερινών επισκέψεων που σημαδεύονταν από ασφυκτική λαχτάρα, δεν άντεχε άλλο την απουσία που την έτρωγε. Με τα μάτια καρφωμένα στην κρύα ταφόπλακα, φώναξε: «Όχι άλλο ανάπαυση!».
Ο αέρας τριγύρω φαινόταν να τρέμει. Ένα ψυχρό αεράκι φύσηξε χωρίς προειδοποίηση, με αποτέλεσμα η συνηθισμένη ησυχία του τόπου να αντικατασταθεί από μια παράξενη, σχεδόν απτή ενέργεια. Ένιωθε σαν ο κόσμος γύρω της να είχε σταματήσει για μια σύντομη στιγμή, σαν να είχε ξυπνήσει κάτι αόρατο κάτω από τα πόδια της. Η γυναίκα ήξερε ότι η κραυγή είχε σπάσει κάτι μεγαλύτερο από αυτό που μπορούσε να καταλάβει.
Τις επόμενες μέρες άρχισε να τη στοιχειώνει μια παρουσία, κάτι που ξεπερνούσε τον δικό της πόνο. Φευγαλέες ψευδαισθήσεις εμφανίστηκαν στο σπίτι του και μακρινές φωνές ψιθύριζαν το όνομά του. Προσπάθησε να το αγνοήσει, αλλά η αίσθηση ότι την παρακολουθούν γινόταν όλο και πιο δυνατή κάθε στιγμή που περνούσε. Όταν επέστρεψε στο νεκροταφείο, εμφανίστηκε ένας μυστηριώδης άνδρας, προειδοποιώντας την για τον κίνδυνο να αμφισβητήσει τα όρια μεταξύ ζωντανών και νεκρών.