Εργασιομανία

ΘΕΚΛΑ Μιλάμε Ανοιχτά Πέμπτη 12 Ιουλίου 2018
Καλεσμένη η Δρ Αριστονίκη Θεοδοσίου
Η επιστολή:
«Πριν από περίπου 8 χρόνια, έχοντας ήδη αρκετή εργασιακή πείρα, αποδέχθηκα μια νέα επαγγελματική πρόταση κι αφοσιώθηκα σε ένα νέο επαγγελματικό στόχο. Ανέλαβα να δημιουργήσω παράρτημα διεθνούς εταιρείας σε μια άλλη πόλη. Αυτό το ‘’στοίχημα’’ ήταν, ενδεχομένως, κάπως αταίριαστο με την προσωπικότητά μου, γιατί, ενώ ήμουν πάντα μελετηρή και εργατική, δεν ήμουν πολύ κοινωνική• ήμουν ήσυχη, ευσυνείδητη και μετριοπαθής.
Αναλαμβάνοντας τον νέο ρόλο, δούλευα μόνη μου (λόγω της απόστασης), χωρίς επίβλεψη, ασταμάτητα, ανέλεγκτα ωράρια, με τεράστια προθυμία προς όλους. Σύντομα, αναλόγως, είχα καταφέρει και δημιουργήσω ένα λειτουργικό και κερδοφόρο παράρτημα, με αρκετούς υπαλλήλους. Αντιστοίχως, προς αναγνώριση του επιτεύγματος, έλαβα διαφόρων ειδών επιβραβεύσεις και σταδιακά κατάφερα να ανελιχθώ στην κορυφή των αξιωμάτων στην εταιρεία και να αμείβομαι πολύ καλά. Το εργασιακό περιβάλλον πολύ οργανωμένο, με διάφορα συστήματα καταγραφής χρόνου προσέλευσης και εργασίας, αξιολογήσεις, πρακτικές, και γενικότερα στα πρότυπα μιας διεθνούς εταιρείας.
Παράλληλα με αυτή την επαγγελματική πορεία, είχα συνεχίσει και με περαιτέρω σπουδές. Αυτό ήταν κάτι που με ευχαριστούσε ιδιαίτερα ή αποτελούσε διάλειμμα από την επαγγελματική απασχόληση. Ήταν, όμως, κι αυτό ένα διάλειμμα που δεν αφορούσε άμεσα την προσωπική μου ζωή. Αυτήν την είχα, προφανώς, εγκαταλείψει.Η απαίτηση στον επαγγελματικό χώρο για κάτι ακόμα καλύτερο πάντα υπήρχε και εξακολουθεί να υπάρχει, μέσα στο πλαίσιο της συνήθους αναπτυξιακής πολιτικής κάθε επιχείρησης. Εγώ το ερμήνευα, όμως, ότι θα πρέπει να γίνω υπεράνθρωπος για να καταφέρω ότι μου ζητείται. Άρχισα να υποτιμώ τον εαυτό μου, την εργασία μου, αλλά και τους άλλους, να γίνομαι συγκεντρωτική, τελειομανής, κυνική και απότομη, να θυμώνω με το παραμικρό, να φωνάζω, να καταναλώνω ανθυγιεινές τροφές και να αναπτύσσω κακές συνήθειες (π.χ. κάπνισμα, αλκοόλ, μειωμένες ώρες ύπνου), να σκέφτομαι κάποτε ότι θα ήθελα να αλλάξω επάγγελμα.Αυτή η κατάσταση διήρκησε για αρκετά χρόνια, συνεχόμενα. Η οικονομική κρίση του 2013 είχε συμβάλει στην αύξηση του άγχους γενικότερα, όπως και κάποιες άλλες συγκυρίες που αφορούσαν την εταιρεία. Σε περιόδους όπου συγκυριακά τύγχανε να μην εργαστώ (συνήθως σε αποχή πάνω από 2 ημέρες π.χ. λόγω αργιών), έβρισκα κάπως τις ισορροπίες μου. Η άδεια που διαθέτει κάθε εργαζόμενος είχε γίνει πολυτέλεια από κάποια στιγμή και μετά ή αυτή δεν χρησιμοποιούνταν ορθά, αλλά, και πάλι, για άλλου είδους εργασίες, για μελέτες, συγγραφή, ερευνητικά ταξίδια, συνέδρια, για μια συνεχή δημιουργική πορεία τέλος πάντων, που είχε να κάνει και με την προσφορά και με την επίτευξη, και την άντληση προσωπικής ικανοποίησης μέσα από αυτά.
Μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση δεν είχα προσέξει κάποια φυσικά συμπτώματα ή δεν τους έδωσα κάποια διαφορετική σημασία, θεωρώντας ότι σχετίζονται με τις κακές συνήθειες που είχα αναπτύξει. Αυτός ο τρόπος ζωής, μάλιστα, δεν μου φαινόταν τότε καθόλου αφύσικος, αλλά τον είχα ταυτίσει με την επιτυχία των σύγχρονων επαγγελματιών, θυμώνοντας με οποιεσδήποτε άλλες παραινέσεις ή συμβουλές. Είχα χάσει την επαφή μου με φίλους, με το σώμα μου, τον εαυτό μου, σκεφτόμουν με ψυχρή λογική, λάμβανα αποφάσεις άμεσα και κοφτά, και ήμουν επίμονη. Στον ορίζοντα δεν υπήρχε οπουδήποτε η περίπτωση της σύναψης ερωτικής σχέσης ή της δημιουργίας δικής μου οικογένειας. Ήμουν σαν μία μηχανή, είχα μπει σε ένα ρόλο που ουδέποτε είχα φανταστεί για τον εαυτό μου. Είχα εμφανίσει σημάδια κατάθλιψης. Είχα την ανάγκη να δραπετεύσω χωρίς να δικαιολογήσω (υπήρξε φορά που οδήγησα άσκοπα επί 2 ώρες σε υπεραστικό δρόμο, με μουσική δυνατά, απλά για να νιώσω λίγο εξαφανισμένη από αυτό τον ρυθμό, να μην με βρίσκουν άτομα, υποχρεώσεις, κ.λπ. για λίγη ώρα). Διαφωνούσα συχνά με συμβατικές πρακτικές, έχανα εύκολα την υπομονή μου, στεναχωριόμουν εύκολα, ξεχνούσα πράγματα.
Μία ημέρα είχα πέσει κάτω. Τότε είχα λείψει αναγκαστικά με μακρά άδεια. Με την πολύτιμη καθοδήγηση και κλινικού ψυχολόγου, που ακόμα συνεχίζεται, σε γνωσιοθεραπευτική βάση, βοηθήθηκα να αντιμετωπίσω τη νέα κατάσταση, τις δύσκολες φάσεις της θεραπείας, και βασικά να αναθεωρήσω κάποια πράγματα σε σχέση με τη ζωή και τις προτεραιότητές μου. Η ασθένεια είναι, αισίως, σε υποχώρηση, για αρκετό καιρό τώρα, και παρακολουθούμαι απλά σε (πλέον) τριμηνιαία βάση, τυπικά.Όταν επέστρεψα στην εργασία μου μετά από εκείνο το περιστατικό κατάρρευσης, την ασυνήθιστα μακρά απουσία, τη μεσολάβηση της θεραπείας, ήταν δύσκολο να προσαρμοστώ ξανά στους ίδιους ρυθμούς, όχι τόσο λόγω των παρενεργειών που συνεχίζονταν σε κάποιο βαθμό, αλλά επειδή δεν ήταν κατανοητό τι έκανα τότε όλες εκείνες τις ώρες. Από τότε δεν έχω μείνει ξανά στο γραφείο πέρα από τον εργάσιμο χρόνο, αλλά αποδίδω καλύτερα."

Πατήστε subscribe ή εγγραφή στο κανάλι, ώστε να μπορείτε να σχολιάζετε στα βίντεο και να βλέπετε τις αναρτήσεις στην κοινότητα. Πατήστε επίσης το καμπανάκι για ειδοποιήσεις.

[syytnkc]

Σήμερα ο ΣΩΤΗΡΗΣ "ΕΔΩΣΕ ΡΕΣΤΑ με το εξαιρετικό & αναλυτικώτατο σχόλιό του, που τα λέει ΟΛΑ όσα θα ήθελα να πω κι εγώ!!! ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΟΛΟΙ ΣΑΣ!!!

[rakim]

Πραγματικά προτιμώ να περνω λιγότερα χρήματα αλλά να μου αρέσει η δουλειά μου και οι συνάδελφοι μου παρα να είμαι σε ένα τοξικό και ανταγωνιστικό περιβάλλον μονο για τα λεφτά.Η μισή μας ζωή περνά δουλεύοντας και αλλη μισή οταν κοιμόμαστε.Ας κάνουμε ότι αγαπάμε για να μην γίνουμε σκλάβοι στο σύστημα.

[mariamargaritis]

29:40 πολυ σημαντικη η αναφορα αυτη. Ειναι κρυφες μορφες ΟCD αυτες. Η περιγραφή της ψυχικης διεργασιας απο την κυρια εξαιρετικη.

[sotirisboutsis]

Πρωτα απ'ολα να ξεκαθαρισουμε οτι εργασιομανης δεν ειναι εκεινος που παρα την θεληση του υποχρεωνεται να δουλευει πολλες ωρες την ημερα για λογους ανωτερας βιας οπως το οικονομικο ή η φυση της δουλειας του και δεν μπορει να κανει αλλιως! Εργασιομανης ειναι εκεινος που εχει την επιλογη να δουλευει λιγοτερες ωρες και επιλεγει ο ιδιος να δουλευει περισσοτερες ωρες για δικους του λογους οπως το να ξεφευγει απο ανεπυθημητα προσωπα και καταστασεις της καθημερινοτητας του ή ακομα και απο τον ιδιο του τον εαυτο ή γιατι θελει να βγαζει παρα πολλα χρηματα ή γιατι εχει μανια με την δουλεια ή με το αντικειμενο της δουλειας ή την τελειοτητα ή την επιτευξη ενος επαγγελματικου στοχου με οποιοδηποτε κοστος ή καποιου ειδους ψυχαναγκασμο . Σιγουρα δεν ειναι υγιης κατασταση διοτι αφιερωνοντας περισσοτερο χρονο και ενεργεια απο οτι πρεπει σε εναν τομεα της ζωης μας οπως στην προκυμενη περιπτωση το επαγγελματικο παραμελουμε αλλους που κατ'εμε ειναι εξισου σημαντικοι ή και σημαντικοτεροι οπως οι ανθρωπινες σχεσεις και η σωματικη και ψυχικη υγεια του εαυτου μας.
ΥΓ. Οι αρχαιοι ειχαν πει "μετρον αριστον" και ειχαν δικιο!!! Και για να ευθυμισουμε και λιγο οι πιο νεοι ειχαν πει "η πολυ δουλεια τρωει τον αφεντη".
ΥΓ. 2 Μια και το θεμα μας σημερα εχει να κανει πανω κατω με την εργασια θελω να πω οτι ειναι πολυ τυχεροι οσοι μπορεσαν να κανουν πραξη το ρητο του Κομφουκιου που λεει "διαλεξε μια δουλεια που σου αρεσει και δεν θα χρειαστει να ξαναδουλεψεις ουτε μια μερα". Και να ευχηθω να το πραγματοποιησουν κι υπολοιποι!

[viktoriamagiati]

Μήπως το όνειρο που έβλεπες τα Σαββατοκύριακα και έλεγες στην εκπομπή σου τότε ήταν αυτό που επιθυμούσες και στο χάρισε η ζωή σήμερα που είσαι στο χωριό;

[ΑΝΤΩΝΙΑΨΩΜΑ]

Κυρια Θέκλα μου για αλλη μια φορα συγχαρητήρια, το ένα θεμα πιο ενδιαφέρον απο το αλλο! Θα ήθελα αν μπορέσετε σε καποια εκπομπή σας να αναφερθείτε στο που παρέχετε δωρεάν ψυχολογική υποστήριξη για οσους ζουν στην Αθήνα! Ευχαριστουμε πολυ για το έργο σας !❤