filmov
tv
Βασίλης Ιωαννίδης - Θηρίο

Показать описание
Στίχοι, μουσική, ερμηνεία: Βασίλης Ιωαννίδης
Ενορχήστρωση: Νίκος Χρηστίδης
Κιθάρα: Γιώργος Βαρτσάκης
Κοντραμπάσο: Δημήτρης Γουμπερίτσης
Ηχογράφηση: Envelope Studio, Κωνσταντίνος Πραβίτας
Μείξη ήχου: Κωνσταντίνος Πραβίτας, Νίκος Χρηστίδης
Mastering: Κωνσταντίνος Πραβίτας
Παραγωγή, βίντεο & μοντάζ: RECREATIVE
Στρατόπεδο Καρατάσιου, Δεκέμβριος 2021
Εν μέσω νεφών, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Η μυρωδιά της βροχής. Οι πρώτες προειδοποιητικές σταγόνες
φαντάζουν ως απειλή για το νέο μου project
και ταυτόχρονα ως βάλσαμο για τις καπνισμένες ψυχές μας.
Μπροστά μου γκρεμισμένοι θάλαμοι, φαντάσματα μιας
vintage εποχής, με κρεμασμένα παντζούρια, σαν ξεχαρβαλωμένα
χέρια γιγάντων. Γκράφιτι και σκουπίδια, τρύπες στις στέγες
σαν ζημιές από κομήτες του Αρμαγεδδών, να υπενθυμίζουν
την πιθανότητα καταστροφής μας.
Πιο πέρα, διαλυμένοι νιπτήρες άμοιρων φαντάρων, που τώρα
λογικά είναι θυμωμένοι με τη ζωή τους σαραντοπενηντάρηδες.
Τί μας έβλαψε πιο πολύ, αναρωτιέμαι, και κοιτάζω το πρόσωπό
μου να μού γελάει ειρωνικά μέσα σε μια λακκούβα γεμάτη απόνερα.
Κάνω τον γενναίο και πατάω αποφασιστικά πάνω στο διαλυμένο
πάτωμα των πρώην θαλάμων.
Λογικό. Δεν υπάρχει κανείς να μου επιβάλει τη θέλησή του.
Μήπως αυτό ήταν πάντοτε το πρόβλημά μας;
Μίλα ρε!, φωνάζω στον εαυτό μου.
Μίλα όταν πρέπει και θα νιώσεις άξαφνα δυο μέτρα ψηλότερος.
Θέλω να βάλω μια φωνή στα ντουβάρια αλλά φοβάμαι
μήπως τυχόν τούτο το κουφάρι κτηρίου μ' απαντήσει.
Δίνω όρκο.
Την επόμενη φορά καρντάσι μου.
Vasilis Ioannidis
@2021
Ενορχήστρωση: Νίκος Χρηστίδης
Κιθάρα: Γιώργος Βαρτσάκης
Κοντραμπάσο: Δημήτρης Γουμπερίτσης
Ηχογράφηση: Envelope Studio, Κωνσταντίνος Πραβίτας
Μείξη ήχου: Κωνσταντίνος Πραβίτας, Νίκος Χρηστίδης
Mastering: Κωνσταντίνος Πραβίτας
Παραγωγή, βίντεο & μοντάζ: RECREATIVE
Στρατόπεδο Καρατάσιου, Δεκέμβριος 2021
Εν μέσω νεφών, μεταφορικά και κυριολεκτικά.
Η μυρωδιά της βροχής. Οι πρώτες προειδοποιητικές σταγόνες
φαντάζουν ως απειλή για το νέο μου project
και ταυτόχρονα ως βάλσαμο για τις καπνισμένες ψυχές μας.
Μπροστά μου γκρεμισμένοι θάλαμοι, φαντάσματα μιας
vintage εποχής, με κρεμασμένα παντζούρια, σαν ξεχαρβαλωμένα
χέρια γιγάντων. Γκράφιτι και σκουπίδια, τρύπες στις στέγες
σαν ζημιές από κομήτες του Αρμαγεδδών, να υπενθυμίζουν
την πιθανότητα καταστροφής μας.
Πιο πέρα, διαλυμένοι νιπτήρες άμοιρων φαντάρων, που τώρα
λογικά είναι θυμωμένοι με τη ζωή τους σαραντοπενηντάρηδες.
Τί μας έβλαψε πιο πολύ, αναρωτιέμαι, και κοιτάζω το πρόσωπό
μου να μού γελάει ειρωνικά μέσα σε μια λακκούβα γεμάτη απόνερα.
Κάνω τον γενναίο και πατάω αποφασιστικά πάνω στο διαλυμένο
πάτωμα των πρώην θαλάμων.
Λογικό. Δεν υπάρχει κανείς να μου επιβάλει τη θέλησή του.
Μήπως αυτό ήταν πάντοτε το πρόβλημά μας;
Μίλα ρε!, φωνάζω στον εαυτό μου.
Μίλα όταν πρέπει και θα νιώσεις άξαφνα δυο μέτρα ψηλότερος.
Θέλω να βάλω μια φωνή στα ντουβάρια αλλά φοβάμαι
μήπως τυχόν τούτο το κουφάρι κτηρίου μ' απαντήσει.
Δίνω όρκο.
Την επόμενη φορά καρντάσι μου.
Vasilis Ioannidis
@2021
Комментарии