Ραντεβού στην πόλη

Το Χαμίνι, γεννήθηκε μεταξύ Αραχώβης και Καλλιδρομίου, μια μέρα που ο κόσμος καταστρεφόταν. Τα βράδια κάτω απ’ το παράθυρο του άστραφτε η πόλη, μια νέα εποχή πάλευε να ξημερώσει. Φορώντας ένα μοβ με χρυσές κλωστές φόρεμα κυλούσε σαν νερό στους σωλήνες, χόρευε σαν κεραμιδόγατα στις ταράτσες, έσπαγε με πέτρες τα πεντακάθαρα τζάμια που του έκρυβαν το φως.

Κάθε τόσο γελούσε κι έπειτα έκλαιγε, διάβαζε δυνατά τα συνθήματα των τοίχων, κουτρουβαλούσε σε πορείες, πασπάλιζε με χρυσόσκονη το αίμα στα πεζοδρόμια.

Κάποιοι λένε ότι το είδαν να τρέχει μια μέρα λαχανιασμένο στην Πανεπιστημίου λερωμένο με παγωτό, με μια στρατιά αστυφύλακες από πίσω του να μην καταφέρνουν να το πιάσουν. Άλλοι το είδαν στη Νέα Σμύρνη να πηδά φωτιές, στα Πετράλωνα να φωνάζει για βιαστές, στα βράχια της Ρόδου και της Φολεγάνδρου να πνίγει με τα δάκρυα του, τη θάλασσα.

Το Χαμίνι, ορκίστηκε να πολεμάει κι ας μη νικήσει ποτέ έναν Ιούλιο στον Βόλο, αφήνει εδώ και χρόνια λουλούδια στο Κερατσίνι, κλωστές απ’ το φόρεμα του στη Γλάδστωνος.

Το Χαμίνι, δεν χωράει πουθενά και δεν ψάχνει τρόπους για να στριμωχτεί στη βαρβαρότητα της πατριαρχίας, του μισογυνισμού, του σεξισμού, του φασισμού, των συνόρων, της αστραφτερής μιζέριας.
Το Χαμίνι είναι νεράιδα που πετάει πάνω απ’ την πόλη κι ονειρεύεται να τη δει στο glitter όλη.

🎬 Σκηνοθεσία: Σμαράγδα Νιτσοπούλου
🎥 Φωτογραφία: Αλέξανδρος Χατζηδήμος
🎵 Τραγούδι: Βέβηλος | Κράτα λίγο αγάπη