Κ. ΑΙΟΛΟΣ - Η Πρωτοχρονιά του Διογένη (+στίχοι)

Πριν από πολλά χρόνια, δύο εντελώς διαφορετικοί – και για τελείως διαφορετικούς λόγους – μοναχικοί άνθρωποι «συναντήθηκαν» στην κάτω (πίσω) πλευρά μιας μεγάλης πλατείας των Αθηνών, τη νύχτα της αλλαγής του χρόνου. Η κρίση ήταν ακόμα άγνωστη λέξη, φαινόμενα όμως που, απ΄ το ξέσπασμά της κι έπειτα, πολλαπλασιάστηκαν δραματικά υφίσταντο από τότε – αν και σε πολύ μικρότερη κλίμακα. Το τραγούδι λοιπόν αυτό είναι αφιερωμένο στον όπου γης άστεγο «Διογένη» φιλοδοξώντας, με τις εναλλαγές του ρυθμού και της μελωδίας του, να κρατήσει το ενδιαφέρον ενός ακροατή που θα ήθελε ίσως ν’ακούσει κάτι διαφορετικό απ’ τα συνήθη jingles των ημερών. Καλές γιορτές.

Στίχοι:

Κάποια φορά που νυχτώθηκα στο δρόμο
Τα βήματά μου με φέραν εκεί
Που η καρδιά σου γεμίζει με τρόμο
Και αυτοκριτική

Βρήκα κάποιον που τον λέγαν Διογένη
Ζούσε μόνος του σε τρύπια σκηνή
Τίποτα δεν είχε να προσμένει
Και να τον συγκινεί

Μου ‘πε: «Φίλε, πώς ήρθες εδώ κάτω
Που ποτέ του δεν πατάει κανείς;
Εδώ όλοι μας έχουμε πιάσει πάτο
Μιας κοιλιάς αδειανής

Και – για σκέψου!- εμένα που με βλέπεις
Είχα κάποτε του κόσμου τα λεφτά
Μά ετσι έγινε και ξύπνησα μια μέρα
Μέσα σ’ αυτά τα σκ – σκατά!

Η γυναίκα μου με είχε εγκαταλείψει
Tα παιδιά μου δε μου ρίχναν μια ματιά
Η εταιρεία ως το μεδούλι μ’ είχε στύψει!
Κι όλα πήραν φωτιά (ααχ)

Κι από τότε τα έχω όλα «γραμμένα»!
-Στα παπούτσια μου, αυτά τα παλιά-
‘Άλλος κόσμος δεν υπάρχει πια για μένα
Να χαρώ μια σταλιά

Μα εδώ κάτω - δε ξέρω, σ’ το είπα; -
Είμαι λεύτερος! μες στην παγωνιά
Έλα βόηθησέ με να κλείσω την τρύπα
Δώσ’ μου αυτά τα πανιά

Έλα βόηθησέ με να κλείσω την τρύπα
Δώσ΄μου αυτά τα πανιά
Έλα βόηθησέ με! να κλείσω την τρύπα
Πιάσε αυτά»

* * *

Άρχισε να βρέχει κανονικά στην άκρη της Κλαυθμώνος
Βοήθησα τον άνθρωπο καρτερικά γιατ’ ήταν τόσο μόνος!
Κι ένιωσα κάτι να σκιρτά
Κάτι σα δάκρυ να κυλά

Έβγαλα μεμιάς το πορτοφόλι μου – κατιτίς ευρώ
(Είχα κάνει ανάληψη – μια τρύπα στο νερό)
Στα μάτια τον κοίταξα, «Χρόνια Πολλά» του ’πα
Κι αυτός απόμεινε να με κοιτά

Πήρα τρέχοντας το δρόμο της επιστροφής
Μες στα ξημερώματα (ο χρόνος ασαφής)
Έφτασα σπίτι μου – ναι, το ζεστό
Όνειρο ήτανε -ε;- τάχα αυτό
Που έζησα λίγες ώρες πριν
Σ’ αυτή την πόλη τη σκληρή _ννν-νάρα νανάαα
νάρα νανά
νάρα νανάνα...νανά νανά...

Και το τραγούδι μου αυτό
Στο Διογένη το χρωστώ
Κοιμάται μόνος στην παγωνιά
Κι αύριο είναι Πρωτοχρονιά

Κοιμάται μόνος στην παγωνιά
Κι αύριο είναι Πρωτοχρονιά

Ναι, κοιμάται μόνος στην παγωνιά
Κι αύριο είναι Πρωτοχρονιά

Κι αύριο είναι -ε;- Πρωτοχρονιά
Κι αύριο είναι -ε;- Πρωτοχρονιά
Ναι, κι αύριο είναι Πρωτοχρονιά
*
Καλή Χρονιά, Διογένη!

© All Rights Reserved

[Η ζωγραφιά δικιά μου!]