ΚΑΡΑΒΑΚΙ (Από τα ΠΑΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΜΙΚΗ - 1937 // Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου

Από τα *ΠΑΙΔΙΚΑ* του ΜΙΚΗ - Πάτρα 1937
Μουσική // ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Διεύθυνση - Διδασκαλία // ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΤΥΠΑΛΔΟΣ.
Σόλο από τα Παιδιά της Χορωδίας μας
Μαρία Βασιλάτου - Ολγα Παλαντζα
Αντζυ Λυπημένου - Μάρια Λυπημένου
-------------------------------------------

"" ΠΑΙΔΙΚΑ "" ΤΟΥ ΜΙΚΗ ΣΤΟ ΜΕΓΑΡΟ

Ήταν το 1937 που ένας πιτσιρίκος έγραψε στην Πάτρα ένα τραγούδι . Το γεγονός δεν θα είχε καμιά σημασία -- όλοι οι Έλληνες έχουν γράψει έφηβοι τουλάχιστο ένα ποίημα στη ζωή τους , πολλοί από αυτούς έχουν γράψει και τραγούδια , Εκείνο , όμως , ήταν το πρώτο τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη . Και εκείνο ακριβώς το τραγούδι θα πουν για πρώτη φορά κάποια άλλα παιδιά αυτό της παιδικής χορωδίας του Δημήτρη Τυπάλδου σήμερα στις 12 το μεσημέρι και στις 4.30 το απόγευμα στο φουαγιέ του Μεγάρου της Μουσικής με είσοδο ελεύθερη.
Στις ίδιες εμφανίσεις της , η χορωδία θα ερμηνεύσει κι άλλα τραγούδια , που είχε γράψει ο Μίκης στα παιδικά του χρόνια , μελοποιώντας ποιήματα του Σολωμού , του Παλαμά , του Δροσίνη και του Βαλαωρίτη , από τα σχολικά βιβλία του.
Κι ακόμα , ""ο παλιάτσος""του Νότη Μαυρουδή , με το οποίο η χορωδία κέρδισε το 1990 , το Πρώτο Βραβείο , στον Διεθνή Διαγωνισμό Παιδικών Χορωδιών που είχε γίνει στην Πορτογαλία υπό την αιγίδα της Γιούνισεφ .

Εφημερίδα ""Ελευθεροτυπία""
Σαββάτο 3 Απριλίου 1993
---------------------------------------------
ΓΙΟΒΑΝΝΑ

Ήρθε η μέρα του . Ο Μίκης έφυγε . Γύρισε στο σπίτι του , στον ουρανό . Ήρθε με την εντολή να θυμίσει στην Ελλάδα το δρόμο της , την αποστολή της . Να την ξυπνίσει , να της θυμίσει ποιά είναι . Μια Ελλάδα πανέμορφη που καθημερινά , εμείς , τη ντύνουμε με κουρέλια , την πήρε την έβαλε στα φτερά του και τη γύρισε στον κόσμο , την έσπειρε στην Οικουμένη .
Πριν δύο τρία χρόνια , πήγα να τον δω στον τρίτο όροφο των λίγων τετραγωνικών , του σπιτιού του , πίσω και πολύ κοντά στην Ακρόπολη . Μεγαλοπρεπής στη μαύρη και βαριά δερμάτινη πολυθρόνα του , με τα κάτασπρα μαλλιά του ανυπότακτα πάντα , να ανεμίζουν όπως τα χέρια του όταν διήυθυνε τις ορχήστρες , μου προξένησε δέος . Δεξιά κι αριστερά του δύο μικρά τραπεζάκια με τα όσα θα χρειαζόταν κάποιος που δεν ήταν εύκολο να μετακινηθεί . Μια μεγάλη τηλεόραση μπροατά του , στερεοφωνικά , μεγάφωνα και έπιπλα στο χρώμα του έβενου , απόλυτα ταιριασμένα με το εσωτερικό περιβάλλον , ακριβή δείγματα της προσωπικότητάς του . Πίσω του, σε ψηλότερο επίπεδο το πιάνο , Παντού βιβλία , δίσκοι , πίνακες . Στο απόγειο της πνευματικότητάς του , μια κυκλική τεράστια τζαμαρία αντί για τοίχο , του πρόσφερε μια μοναδική θέα . Μια θέα που ταίρι της , εκτός από εκείνον δεν θα υπάρξει πια στον κόσμο . Πεύκα έξω , μόνο πεύκα που από τις μαύρες , μέσα στη νύχτα , κορφές τους
αναδυόταν πάμφωτος , περίλαμπρος ο Παρθενώνας . Δεν θα ξεχάσω ποτέ , την αρμονία ψυχής και πνεύματος που δέχθηκαν τα μάτια μου .
Ο Μίκης ήταν σταθμός . Μπροστάρης . Αφύπνιση . ""Είμαστε Έλληνες ! Γυρίστε επιτέλους να το δείτε"" μας φώναξε με την πρώτη του νότα . Με την καταλυτική του μουσική αλλά και τη γενικότερη παρουσία του , δίδαξε την παράδοση μας στη νεολαία μας στην Υφήλιο απ' άκρου εις άκρον . Την ψυχή και το Ελληνικό Πνεύμα ταξίδεψε , τα κληροδότησε . Μας χάρισε κι ας μη γελιόμαστε , ένα ακόμα Νόμπελ . Εμείς , της δημιουργικής εποχής του , τον ζήσαμε και ήταν δώρο από ψηλά . Πρώτος -- μαζί κι ο Χατζιδάκις -- έβαλε την Ποίηση στα στόματα του λαού . Με τις ώρες δίδασκε τη γλώσσα της στους λαικούς πριν την τραγουδήσουν με τη μουσική του .
Ήμουν κι εγώ από τους τραγουδηστές που έπρεπε να μάθουν τη ρίζα τους . Να τη μάθω και να την πρασκυνώ . Όλους μας δίδαξε . Άνοιξε πόρτες , άνοιξε παράθυρα ζωής που ήταν κλειστά κι έστησε σκάλα για να ανέβει ο λαός μας όλο και ψηλότερα , τραγουδώντας στους δρόμους , στις ταβέρνες , στο σπίτι του , τους μεγάλους ποιητές .
Είχα την τύχη να συνεργαστώ μαζί του , σε συναυλίες .Κι είχα την τύχη να μου εμπιστευτεί το ""Αν θυμιθείς το όνειρό μου"" τη Μυρτιά το ""ροδιά μου εσύ τετράκλωνη"" που πρώτη εγώ τραγούδηασ στην Ελλάδα . Τώρα που έχω λαξευτεί στο τελικό μου σχήμα , μπορώ να καταλάβω , τι μας έδωσε . Κλαίω . Έφυγε . Άλλος ένας αετός , μάζεψε τα φτερά του . Δεν έπεσε στη Γη . Ανελήφθη . Όμως δεν είμαστε μόνοι , δεν μας άφησε χαμένους στους ορίζοντες . Όταν τραγουδάμε συνειδητά το έργο του γινόμαστε κι εμείς αετοί , κρατάμε τον κόσμο μας στα χέρια μας . Ας τον κρατήσουμε . Σήμερα που η κάθε μέρα μας πληγώνει με την ανικανότητα , την τυφλή ,τη δόλια λόγω αρρώστιας για την εξουσία , δράση των κρατούντων , ας τραγουδάμε το ""Είμαστε δύο , είμαστε τρεις"" του Μίκη μας , κι ας κάνουμε τα όνειρά του , όνειρά μας για να έχουμε κι εμείς ένα Άξιον Εστί , στις αποσκευές μας .
Γιοβάννα