BÖYLE ANNE OLMAZ OLSUN! 🤬

preview_player
Показать описание


Рекомендации по теме
Комментарии
Автор

Bir kitapta okumuştum;
“Çocuklarınıza bağırırken aslında torunlarınıza da bağırmış oluyorsunuz.”
Ne kadar doğru bir söz

MFAnimals.
Автор

Çocuğun asla unutamayacağı bır travma bıraktı üzerinde, gerçekten çok üzüldüm çocuk için...

Ne_Bilim_
Автор

Çocuğu koruyan kadınlara helal olsun böyle duyarlı insanlara ihtiyacımız var

ahmetbck
Автор

Benim annem de benimle küçükken aşırı agresif davranırdı, daha 3-4 yaşlarındayken bile döverdi her küçük bir yanlışım için bazen bir saatten daha fazla bağırıp tehdit ederdi. O yüzden küçüklüğümden beri zihnim hep en küçük yanlış yapmaya korkardım, hatta her şey benim suçummuş gibi hissederdim o yüzden yaptığım ve yaşadığım her şeyi anne babamdan ve herkesten saklardım. Daha 4 yaşımdan beri farklı kişiler tarafından tacize uğradım ve bana kızıp beni dövecekler diye hiç kimseye söyleyemedim, sadece tek bildiğim yaşadığım şeylerin acı verici ve aşırı rahatsız edici olduğuydu, kabuslar görürdüm ve hep bedenimden nefretle büyümüşümdür çünkü kirliymiş gibi hissederdim hep. Şimdi yetişkin bir kadın olarak daha yeni yeni facianın farkına varıyorum, yaşadıklarımdan ve ailemden dolayı bende oluşan kişiliğin aslında ne kadar normal olmadığını her gün daha çok anlıyorum.

Ruinedporcelaindoll
Автор

Travmalarımdan biridir. Mesleğe yeni başlamıştım haliyle kendi branşımda ilk yılımda iş bulamadım. Sınıf öğretmenliği peynir ekmek gibi dağıtılıyordu liyakata aşırı inanıyordum bu yüzden başvuru yapmadım sonra müdürlerden sosyaloji ve muhasebe mezunlarının sınıf öğretmenliği yaptıklarını öğrendim. Dedim ki bunlara kalacağına bari ben yapayım. Müdür/M. Yardımcılığı atamalarından sonraki açıkta bir ilkokulda görevlendirildim tamamen liyakata dayalıydı. Okulda bütün çocuklar aşırı travmatik hepsinin bir orası mor bir burası. Yemin ediyorum derslerde elim ayağım titriyordu, bambaşka bir insan oldum çıktım. Her gün travma yaşıyordum okulda. Okul çıkışı velilere çocukları döven olursa polise bildirmek zorundayım dedim bağıra bağıra bana demesinler mi ki hepimizi bildirmen gerekiyor çocuğunu dövmeyen mi var? Bu veliler 7/24 o günden sonra beni şikayet ettiler. Müdür dersimi dinlemeye geldi. Çocuklardan bir kaçı yetersiz beslendikleri için kibrit çöpü gibiler, gece uyuyamadıkları için derste sürekli uyuyor bir iki tanesi. Bir tanesi belli ki evde aşırı küfre maruz kalmış ama durduk yere “a…” diye küfür etti. Boyu bir bacağımın yarısı kadar. Ne müdür bir şey yaptı ve velilere söylemem işe yaradı. Annesine söylersem çocuğu öldürebilirler hatta. Öğleden sonraki sınıfın öğretmeninden yardım istedim bu kadar büyük sorunlarla karşılaşacağımı sanmıyordum adam evli olduğu halde bana asıldı. Baya bir musallat oldu bilgisayardan gizlice kişisel verilerimi çaldı. Gerçekten çok iyi bir şekilde işimi yapmaya çalıştım. Sınıftaki Suriyeli öğrenciler sürekli aşırı şiddet gösteriyordu. Birinin montunu paramparça ediyor ertesi gün bir çocuğu hastanelik ediyorlardı. Çünkü çocuklar savaşta travmatize olmuşlar belki yanlarında kafa k. silmiş ama gelmişler sınıfta oturuyorlar. Bir Suriyelinin de yaşı çocuklardan 4 yaş büyük. Haliyle tam bir cehennem. Sonunda Suriyelilerin velileri de sürekli şikayet etmeye başladı. 4 sınıfa gelmişler okuma yazma bilmiyorlar. Ben zorluyorum haydi kıymetini bilin hayatın size sunduğu bu şartların diyorum bakın bedava okuyorsunuz böyle yapmayın çart çurt diye sürekli destekliyorum. Bütün okulda yaptıklarım ters tepti meğer herkes bu şiddet ortamına alışkınmış. Kantinci çocuklara para üstü yerine zehir zemberek şeker veriyor çocuklardan biri derste boğulacaktı. Gittin kantinciyle konuştum meğer o kantinler ne ihalelerle alınıyormuş benden çok daha fazla lafları geçti. Neden bu kadar uzattım bilmiyorum ama şu manzara beni o seneme götürdü. 40 tane çocuğun en az 30’unun direkt şiddet göre göre büyüdüğünü görüyordum. Mahvolduğum bir seneydi. Yemin ediyorum anlatmakla anlamaz inanmazsınız. İçini dökmek iyi geldi. Bir gram fazla koymadım eksik anlattım hatta. Bu ülkede şiddet öyle bir mesele ki beni kötülemek için başına dokunduğum çocuğun annesi ertesi gün müdüre çocuğumu dövdü diye gelirken ben uyarı aldım çocuğun gözü önceki ay mosmordu hiçbir şey yapamamıştım….

enyaulyaokuyan
Автор

Ev içinde ve dışarıda aşırı dövüldüm. Yapicak bir şeyim yoktu. Herkes anne olamaz.

gamzenurkalay
Автор

*Korkuyorum birgün biri çıkıp "Ey İnsanoğlu" diyecek ve kimse üstüne alınmayacak...*
- İlhan Berk

gokyuzum.sennnn
Автор

anlamadığım şey, bakamıcaksanız neden doğuruyorsunuz. Bu kadar kendinizi sıktırmeyın :D

neciperdemokur
Автор

herkes anne - baba olmamalı, o küçücük kızın neler yaşadığını hayal bile edemiyorum. ailelerimizin yaptığı şeylerin cezasını sanki zorunluymuşçasına çekiyoruz, ne biçim bir şeydir bu

ainaarlaith
Автор

Ahlaksızlıkta sınır asılmış, Allah yardımcısı olsun o kızın

zombyers
Автор

O çocuk o "annesiyle" kalmasın ya. Bu şekilde şiddet uygulayıp daha fazla travma yaşatmasın çocuğa.

Klarcrowe
Автор

0:47
"Eve gittiğinde yaşanacakları düşünüyor." Tanıdık geldi...

malmisinezg
Автор

Annesi gitmeye başlayınca çocuk da peşinden geliyor... Yazık çocuğa.

zeynoowqx
Автор

Zavallı bir kadın...acınası.ama o yavru daha da zor durumda.elibden alınmalı...kızın babasını da araştırmalı

ozgulofluoglu
Автор

Hayvanlar anneliği insanlardan daha iyi yapıyor.

Rolesional
Автор

ben de yıllardır annemden şiddet görüyorum, evde dışarıda fark etmeksizin. babam evde olmadığı iş seyahatine çıktığı zamanlar gece beni dövüp sokağa attığı da oldu. çevrem arkadaşlarım ellerinden geldiğince yardım ettiler ve sonunda yıllar sonra dayanamayıp okul rehberliğine danışmaya gittim ve beraber polise gidip şikayetçi oldum. ve babamın bundan sonra haberi oldu. bana kızdı bunları ona söylemediğim için ve ondan öğrendim ki annem beni çok küçükken zehirlemiş ve ölümden dönmüşüm. babam bu şiddet olayından sonra deliye döndü, zaten kötü olan araları daha da açıldı ve annem bundan beni suçlamaya başladı. şimdi boşanma sürecindeler ve maalesef hala aynı evde kalıyoruz. babam her zaman arkamda oldu ve ne zaman dalıp gitsem o olmasa intihar ederdim diye düşünüyorum. annemi affetmeyeceğimi biliyorum bu da bana nedense ağır geliyor. ve bu yüzden ileride asla anne olmak istemiyorum hem kendi hem de çocuğun sağlığından endişe ettiğim için. demem o ki herkes anne olmaz, doğurmakla veya çocuğun önüne yemek koymakla anne olunmuyor

mwsall
Автор

Yazıkkk o çocuğa, bu travma olacak ileride.

Berk.G
Автор

Senin şu sakinliğine hayranım valla Enes. Ben böyle bir podcast keydetsem bi kamyon küfür ederdim

yusufymn
Автор

Ortaokul ve lise cagindayken ayni durumu defalarca yaşadım ve 18ime gelir gelmez esyalarimla beraber disari atildim suan 20 yaşındayim. Lise mezunu issiz ve kazanabilirse bir üniversite ogrencisi olacağim ama hic bir zaman birine guvenip sevemeyeceğim. Annen bile sevmemis herkes icinde rezil etmiş duşuncesinin birakmadiği bir hayat yaşıyorum.

belinayseyzra
Автор

Bence anne ve baba adayı olucak kişiler psikolojik olarak sınava tabi tutulmalı veya psikolojik destek verilmeli

TheGoldenFreddy