ΖΕΪΜΠΕΚΙΚΟΣ ΧΟΡΟΣ, ΕΝΑΣ ΡΥΘΜΟΣ, ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ, ΑΥΘΕΝΤΙΚΟΣ, μια άμεση έκφραση ψυχής με μπέσα και ομορφιά!

Ο Ζεϊμπέκικος χορός κάτι άλλο εκφράζει. Με ελληνικότητα ο χορός αυτός , καθώς προέρχεται από τις λέξεις Ζεύς ( = θεός ) και μπέκος ( = ψωμί ) όπως συναντάται στον Ηρόδοτο.
Μια αυθεντικότητα ο ρυθμός του που δεν προετοιμάζεται στον καθρέφτη. Ένα βαθύ κύμα του συναισθήματος και της ψυχής ο ρυθμός του, που αφήνεται, φαίνεται σε ελεύθερες εκφράσεις και αυτοσχεδιασμούς, αποκαλύπτοντας κάτι περισσότερο. Τους χρησμούς τους παράταιρους της ψυχής σε μια εξομολόγηση τους (που ΔΕΝ προσαρμόστηκαν στην τάξη των άλλων) και έχουν ραχοκοκαλιά τα πατήματα του πάνω στο εννιάσημο ύφος του μέτρου των 9/8 . Η μουσική αυτή αγωγή όπου η κατανόηση της τεχνικής της δεν αρκεί, καθώς πρέπει, αφού κατακτηθεί και αφομοιωθεί με την λογική του μέτρου, να αφεθεί σε κάτι περισσότερο από την χορευτική δεξιοτεχνία, σε αυτοσχέδιες χορευτικές εκφράσεις, με ψυχή , στην τραγική εξομολόγηση του χαρακτήρα του ανθρώπου που συμμετέχει, ως να χορεύει πάνω σε τεντωμένο σκοινί και με τίποτα δε πρέπει να πέσει χαμηλά. Έτσι που η ψυχή οδηγεί τα βήματα ελεύθερα και αβίαστα, χωρίς αισθητική ψυχρότητα και ούτε με την τυραννία του σχολαστικισμού.
Διαθέτει ο Έλληνας στοιχεία για να καταλάβει αν αυτό που ονομάζουμε ζεϊμπέκικο χορό, στοιχεία που τον κάνουν να καταλαβαίνει κυρίως το πολυτιμότερο όλων (το μηδέν άγαν).
Συχνά ο Πλάτων μας παραθέτει αποσπάσματα που σχετίζονται με την αρμονία και τον ρυθμό ταυτόχρονα.
Ένας αρμός ψυχής πνεύματος και σώματος που συνετέλεσε στο να γεννηθεί η αρχαία τραγωδία και κωμωδία. Ο δε Αριστοτέλης επεξηγεί στη διδασκαλία του Δημόκριτου πως ο ρυθμός "σχήμα έστη", καθώς ο όρος ρυθμός είναι εξίσου σημαντικός και πριν τον 4ο π.Χ. αιώνα στην εκτίμηση της γλυπτικής. Ένας χορός που στηρίζεται σε μουσικούς τύπους και εκφράστηκαν στην αρχαία Ελλάδα στα λυρικά και ελεγειακά τραγούδια της Ιωνίας. Έτσι που πριν 2700 χρόνια γεννήθηκε ο ελληνικός μουσικός τρόπος στο ύφος του μέτρου των 9/8 (εννιάσημος ρυθμός). Τον χρησιμοποιούσαν ο Αισχύλος, ο Ευριπίδης, η Σαπφώ, ο Πίνδαρος,
Χορός αρχαϊκός της Θράκης που τον μετέφεραν οι Ζεϊμπέκηδες Έλληνες , Θρακικής καταγωγής, με άρνηση συμβιβασμού στη Μικρά Ασία και τον επανέφεραν στην Ελλάδα οι πρόσφυγες το 1922, όπου το προσφυγικό στοιχείο στοιβάζεται σε συνοικισμούς στα περίχωρα των μεγάλων κέντρων. Έτσι μια μελωδία έχοντας και στοιχεία ανατολίτικης τεχνοτροπίας, πέρασε στην Ελλάδα μέσω των λιμανιών του Πειραιά και της Σύρου, Βόλου και Θεσσαλονίκης, φτάνει να ζυμωθεί με την ιδιοσυστασία του Έλληνα. Φέρνει μέσα του στοιχεία Βυζαντινά, δημοτικά, τα νησιωτικά 9/8 των Κυκλάδων, του Πόντου και κανταδόρικα, εξυπηρετώντας στην αρχή τις μουσικές ανάγκες μιας εξωκοινωνικής ομάδας, με τους νόμους τους, τους καημούς τους και τα δικά τους βάσανα, στη συνέχεια όμως να διαδίδεται στα ευρύτερα στρώματα των λαών.
Καθώς ο Τσιτσάνης θα τα σπρώξει σε ακόμα μακρύτερα μέρη από τα ταξικά και τα τοπικά όρια, χρησιμοποιώντας μελωδικές δομές που αγγίζουν και τη δυτική τεχνοτροπία. Επίσης το 1949 ο Χατζιδάκις αλλά και η καλή κοινωνία της εποχής ανακαλύπτει αυτό που τραγουδάει ο Ελληνικός λαός.
Το ρεμπέτικο τραγούδι και τον ζεϊμπέκικο χορό. Όμως και άλλοι δημιουργοί που πάνω από μισό αιώνα κατόρθωσαν να τραγουδήσει και να χορέψει ο λαός μας το ρεμπέτικο τραγούδι όπως ο Τούντας, Ρίτα Αμπατζή, Στ. Περπινιάδης, Παπάζογλου, Στράτος Παγιουμτζής, Βαμβακάρης, Μπέλου, Τσαουσάκης και άλλοι, όπως δε θα αναφερθεί και ο Μίκης Θεοδωράκης όταν μάλιστα έβαλε μπουζούκι στον Επιτάφιο, μαζί δε και ο Γιάννης Τσαρούχης και ο Γιάννης Ρίτσος, αναγνωρίζοντας την αξία του ζεϊμπέκικου.
Αργότερα δε και άλλοι διανοούμενοι που σέβονταν τον εαυτό τους μιλούσαν για τη χαμένη αυθεντικότητα και τη γήινη επιστροφή στις ρίζες του Ελληνισμού.
Ένας λοιπόν ρυθμός Ελληνικός το ζεϊμπέκικο γραμμένο μουσικώς σε μέτρο 9/8 , που το ύφος του δεν υπάρχει σε άλλους λαούς. Ένας χορός που αποπνέει λεβεντιά και δύναμη μακριά από μιζέριες και προκαταλήψεις, μια ζωντάνια ψυχής που οι υπέροχες εκφράσεις των βημάτων της να συμπληρώνουν την ανδρική ομορφιά.
Ερμητικός λοιπόν και πανανθρώπινος ο ζεϊμπέκικος χορός για όποιον μπορέσει να τον πλησιάσει χωρίς προκαταλήψεις. Είναι χορός που εξαίρει την λεβεντιά, την ανδρεία. Είναι διάλογος και πάλη για μυστικές υπεροχές και αναμετρήσεις. Μιά πάλη παράλληλα σωματική και πνευματική. Αντρικός αυτός ο υπέροχος ζεϊμπέκικος χορός, ΧΩΡΙΣ να σημαίνει ότι δεν μπορούν και οι γυναίκες με κάπως πιο χαλαρές κινήσεις να συμμετάσχουν.
Λένε πως χάνει όποιος δεν έχει δει τη Λιλή Ζωγράφου να χορεύει. Και σιγά που θα τολμούσε κανείς να πει στη Μελίνα για το αν πρέπει ή όχι να χορεύει!
(Κείμενο του γυμναστή Τσιτσιλίκα Δημήτριου)