filmov
tv
αφηγηση σε αποσπασμα απο 'internet people' - Dias Olymbios

Показать описание
Beschrijving
Απόσπασμα από το βιβλιο "internet people"
by Dias Olymbios
Ηταν ηλιοβασιλεμα θυμαμαι.
Και ηταν ο ηλιος κοκκινος, μεγαλος, γεματος υγρασια,
και ‘γω χαμενος,
σε δυο κοματια ημουν κομμενος,
το’να μισο μου, μεσα στις σκεψεις, ξεχασμενος,
βυθισμενος ,
οπως ο ηλιος ... μισος στη θαλασσα
και τ’αλλο μισο της προσοχης μου στα παιδια
αγγελος, φυλακας,
τα παντα θελει να βλεπει ο γονιος , με μια κρυφη λοξη ματια,
κ’ηταν τα γελια πελαγος, και η χαρα απεραντη,
Και οι ερωτησεις απειρες, δεν ειχαν τελειωμο.
Για να ξεφυγω μια στιγμη, τους ειπα με υφος παντογνωστη,
το δαχτυλο στα χειλη, το βλεμα σοβαρο...
σσσσσςςςςςς..... ακου.... ακου τη μουσικη....
ακου τη θαλασσα που τραγουδα για την ελλαδα....
και κατσαμε ολοι σιωπηλοι, στο βραχο, στη μεση εγω,
και αυτα στα διπλα μου, αγκαλια,
και τα κεφαλια τους γερμενα πανω μου,
και ακουγαμε τα κυμματα,
μεχρι που επεσε ο ηλιος
και χαθηκε και η κοκκινη γραμμη του στη θαλασσα.
Κ’απο τοτε, καθε φορα που ημουν λυπημενος
το καταλαβαιναν, παιδικη διαισθηση, -αλανθαστη,
με κοιταζαν μ’αυτο το βλεμα, -αθωο μα...
γεματο κριτικη και ανησυχια,
το υφος βλοσυρο ,....
τραβαγαν το μανικι μου και απαιτουσαν...
«Kom op, pa. Laten we ga luisteren naar de muziek, van de zee, voor Griekenland.»
“Kom op, pa.”
Και μολις φταναμε , διαλεγανε την πετρα, -την «καλυτερη»,
την «σκουπιζαν» με την παλαμη, την φυσαγαν,
απλωναν το μαντηλι.... -προσωπα γεματα ικανοποιηση ...,
και φωναζαν ...
“Kom op, pa.”
Τωρα ... μεγαλωσαν...
κανεις δεν μου τραβαει το μανικι πια !
Απόσπασμα από το βιβλιο "internet people"
by Dias Olymbios
Ηταν ηλιοβασιλεμα θυμαμαι.
Και ηταν ο ηλιος κοκκινος, μεγαλος, γεματος υγρασια,
και ‘γω χαμενος,
σε δυο κοματια ημουν κομμενος,
το’να μισο μου, μεσα στις σκεψεις, ξεχασμενος,
βυθισμενος ,
οπως ο ηλιος ... μισος στη θαλασσα
και τ’αλλο μισο της προσοχης μου στα παιδια
αγγελος, φυλακας,
τα παντα θελει να βλεπει ο γονιος , με μια κρυφη λοξη ματια,
κ’ηταν τα γελια πελαγος, και η χαρα απεραντη,
Και οι ερωτησεις απειρες, δεν ειχαν τελειωμο.
Για να ξεφυγω μια στιγμη, τους ειπα με υφος παντογνωστη,
το δαχτυλο στα χειλη, το βλεμα σοβαρο...
σσσσσςςςςςς..... ακου.... ακου τη μουσικη....
ακου τη θαλασσα που τραγουδα για την ελλαδα....
και κατσαμε ολοι σιωπηλοι, στο βραχο, στη μεση εγω,
και αυτα στα διπλα μου, αγκαλια,
και τα κεφαλια τους γερμενα πανω μου,
και ακουγαμε τα κυμματα,
μεχρι που επεσε ο ηλιος
και χαθηκε και η κοκκινη γραμμη του στη θαλασσα.
Κ’απο τοτε, καθε φορα που ημουν λυπημενος
το καταλαβαιναν, παιδικη διαισθηση, -αλανθαστη,
με κοιταζαν μ’αυτο το βλεμα, -αθωο μα...
γεματο κριτικη και ανησυχια,
το υφος βλοσυρο ,....
τραβαγαν το μανικι μου και απαιτουσαν...
«Kom op, pa. Laten we ga luisteren naar de muziek, van de zee, voor Griekenland.»
“Kom op, pa.”
Και μολις φταναμε , διαλεγανε την πετρα, -την «καλυτερη»,
την «σκουπιζαν» με την παλαμη, την φυσαγαν,
απλωναν το μαντηλι.... -προσωπα γεματα ικανοποιηση ...,
και φωναζαν ...
“Kom op, pa.”
Τωρα ... μεγαλωσαν...
κανεις δεν μου τραβαει το μανικι πια !