Ρένα Πέτρου 'Αναχώρηση'

Το πλοίο ξεκίνησε σιωπηλά. Σημαδεμένο καλοκαίρι, όλα τα πρόδωσες.
Ποιος γλάρος ν'ακολουθησει αυτό το καταραμένο καράβι που ξεμακραινει απ'την αγάπη μου;
Ποιος ναύτης να σημάνει την αναχώρηση;
Τόσοι άνθρωποι στο κατάστρωμα και κανείς δεν ξέρει πόσο πονεσαμε ή το γνωρίζουν όλοι;
Ας είναι, μη μιλήσεις, έτσι κι αλλιώς η σιωπή σου πονάει περισσότερο.
…

"Τα κλαδιά"

Όλη νύχτα φύσαγε.
Τα κλαδιά του δέντρου χτύπαγαν δυνατά τη σκέπη μας, θαρρείς κι εγδερναν τα κεραμίδια.
Δε βαριέσαι, από κάθε πόνο βγαίνει πάντα και κάτι καλό.
Μα εσύ, ω εσύ, πως γίνηκε και η ζωή κλάδεψε τόσο βαθιά τα κλαδιά σου;
Τι κρίμα, με τόσο αέρα να μην μπορείς να σειστείς;
…

"Αργήσαμε"

"Αργήσαμε" είπες.
Κι έπεσε αυτή σου η λέξη τόσο βαριά που ματαίωσε το ταξίδι μας.
Ποια μοίρα κοινή αφάνισε τη λαχτάρα μας;
Ποια ισχυρή δύναμη μας θρυμμάτισε;
…

"Συμπόνια"

Θα θυμάμαι για πάντα εκείνο το μικρό σημείωμα σου.
Πώς χώρεσες σε τρεις γραμμές τόση συμπόνια;
Πώς βάσταξε η μεγάλη σου καρδιά και δεν στριμώχθηκε ποτέ, μες την πληθώρα του κόσμου;
…