02 Θερμή προσευχή

ΑΝΑΧΩΡΗΤΗΣ - Ο ΜΙΚΡΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ

02 Θερμή Προσευχή

Ισχυρέ Προστάτη του Ήλιου δείξε τη δύναμή σου
Ανέβα Στυξ, τα μαύρα σύννεφα κι η Νυξ μαζί σου
Θύελλα σφοδρή, εσύ Νέμεσις εμφανίσου
Σφυγξ σφράγισε τη Γη, οι ορδές σκιάζονται απ’ τη σιωπή σου
Τρέμει η γη ολημερίς κάτω απ’ τα τρίγωνα της Δήλου
Αστράφτει ολονυχτίς πάνω απ’ το Δέλτα του Νείλου
Σείεται η Γη της Αιγύπτου, ενσάρκωση αρχαίου θρύλου
Ευχήσου τη νίκη με την άκρη του δαχτύλου
Δριμύς χειμών εφέτος, είδα του στεφανιού το άναμμα
Σοφίας απόσταγμα κινεί το Ουράνιο Του Άρμα
Λάμπων ως φλοξ πυρός έως το δεύτερο άλμα
Πιστός στο Φως του Θεού, που θεραπεύει το τραύμα
Οι Δυνάμεις με φέρνουν στην κόψη του σπαθιού απότομα
Φοίνικας γεννάται μέσα από στάχτη και χώματα
Καλύψατε όψη και οσμή με καλλυντικά και αρώματα
Στον κόσμο που έφτιαξε όλα δουλεύουνε με κώδικα
Το κεντρί του θανάτου είναι η γλυκιά αμαρτία
Πικρόν ποτήριον οργής για φόνο κι ειδωλολατρία
Ώ Αγάπη ἀρχέγονε ζωοποιέ οὐσία
Προϋπάρχουσα όλων, κακόν γεννά η αποστασία
Οι αλυσίδες σπάν, έπειτα από εντολή του Θρόνου
Μοναξιά και διωγμοί, ένεκα του ζήλου και του φθόνου
Θωρώ τη λάμψη που ασκεί η ανατολή φωσφόρου
Φλόγα εξαγνισμού, κάθαρση ψυχής βορβόρου
Οι Καρδιές κυλάν άνωθεν χρόνου και νου
Απελευθέρωση ζητάν απ’ τα δεσμά του κακού
Μεταδίδω το μήνυμα του Ομοούσιου Θεού
Αφού αυτό που ακολουθεί είναι όμοιο Αυτού
Από παντού, ήρθα απ’ τα βάθη του χρόνου
Ανοίγει ο ασκός του Αιόλου ως την κορφή του τριγώνου
Σκόνη και πάγο φορώ απ’ τους δακτυλίους του Κρόνου
Αφήνει μόνο πτώματα η σπορά του διαβόλου
Άνθρωποι τι κάνατε στο ίδιο σας το σώμα ;
Υποφέρατε σε έτη δεινά, ο δράκων δρα ακόμα
Η Γη του φωτός βυθίστηκε στο σκοτάδι
Σας ἔδωκα ἄρτον, οίνον και παρθένον λάδι
Κάνω την άπνοια Αέρα επουράνια μάνα Γη
Η Φωτιά δε θα σβήσει, όσο το Νερό δίνει Ζωή
Χέρι - Πόδι - Πόδι - Χέρι – Κεφαλή- Σεισμοί
Το φως διαλύει το σκοτάδι, η σφαίρα πάλλεται
Ανοίγω τις πύλες του Άδη, το έδαφος μπρος μου χάνεται
Παίρνω μορφή από ζαρκάδι, μακάρια η ψυχή που μάχεται
Άγγελος πλάι μου τάσσεται, τραβώ τις ηλιαχτίδες
Ήφαιστε, ανάλαβε όπλα, κράνη και ασπίδες
Στα σπήλαια της Κολάσεως βάλε φωτιά το βράδυ
Να έχεις σφυρηλατήσει τον σίδηρον ως την ημέρα
Θέλω στήθια από ατσάλι, λαβωμένα ως τον πυθμένα
Ηλίου πῦρ να στάζει από μάτια ευλογημένα
Ιωάννου πένα ένωσε Θεού με Ανθρώπου αίμα
Μὴ φοβοῦ τίποτε, γενού πιστός στο Άγιον Πνεύμα
Στις μάχες της καρδιάς σας δεν υφίστανται μέτρα
Όλα αρχίζουν από κάπου, το σώμα σας έχει κέντρα
Είμαστε όλοι άνθη σε έναν τεράστιο κήπο
Το χώμα που σε τρέφει, χώμα μου αποκαλώ
Το φως σου αντανακλώ και το νερό σου πίνω
Όσο αυτοί βγάζουνε αγκάθια, εμείς χτίζουμε σεβασμό
Η Βασιλεία θα ‘ρθει όταν γεννηθεί το θέλημα Του
Και θα μείνει για πάντα σε κάθε τι ζωντανό
Ότι σκοτώνουν, να αναστήσει μέλημά Του
Τώρα πιστεύω και φυτρώνω όταν κόβουν τον διπλανό
Πόσα ο νους σου λογάται κι η ψυχή σου βαστάζει
Μέσα στην πυραμίδα θα κυριαρχήσει η τάξη
Και μια νεκρή πόλη θα αναβιώσει στο μαράζι
Σκέψου τι δεν αλλάζει απ’ τη βροχή ως το χαλάζι
Απ’ τη φεγγαριού τη φέξη ως του ηλίου τη χάση
Τι είναι αυτό που πάντα κρύβεται και ποτέ δε μοιάζει ;
Όταν χύνεται ένα δάκρυ, η επιστήμη απουσιάζει
Ότι δεν εξηγεί η λογική, το κάνει η πλάση
Όταν δυο άνθρωποι φιλιούνται ένας Θεός τους κοιτάζει
Τα σώματα σας τυλίγονται, όπως τα φίδια στα δάση
Στου ανδρός τον καρπό, η γυνή νέκταρ στάζει
Κοίτα χαράζει, ότι κρατάει στο χρόνο, τον υποτάσσει
Ανυπακοή στο πόνο με κάθε του αναπνοή
Τα καρφιά του σαπίζουν απ’ το αίμα που έχει τυλιχθεί
Θεία πνοή, κάτι πασχίζει να επιβληθεί
Εκ θανάτου προκαλεί θανάτου υποταγή
Σωτηρία ψυχής, οι αρετές νικούν τα πάθη
Αδιανόητον, το δέρμα τις πληγές αναπλάθει
Συθέμελα τραντάζονται οι βράχοι
Κράτα γερά, έρχομαι εν τάχει