ο χορός του πεθαμένου,πανηγύρι τ 'Αησυμιού,2011

δρωμενο,στο πανηγύρι τ'ΑηΣυμιού,
περφορμερ,Σπύρος Ζαχαράτος,και ο Γιάννος,
παρεα,αρματωμένων,Μάκη Σακιργιανού

Ο «χορός του πεθαμένου» είναι η πιο χαρακτηριστική αησυμιώτικη φιγούρα, αναπαράσταση.
Το θέμα του χορού, που διαρκεί πέντε με δέκα λεπτά, αναφέρεται στη φιλία.
Ο χορός αρχίζει από μια παρεξήγηση του καπετάνιου κι ενός άλλου παλικαριού της παρέας.
Ο αρματωμένος διατάζει τα όργανα να σταματήσουν.
Ο καπετάνιος τον ρωτάει:

-Γιατί σταμάτησες τα όργανα;

Ο αρματωμένος απαντάει: -Γιατί έτσι θέλω και χτυπά τον καπετάνιο.

Αμέσως βγάζουν τις κάμες και αρχίζουν να μονομαχούν.
Ύστερα από λίγο η κάμα του καπετάνιου βυθίζεται στο πλευρό του αντιπάλου, ο οποίος σωριάζεται κάτω.

Ενώ "ξεψυχάει", ο νικητής όρθιος πάνω του κουνάει θριαμβευτικά την κάμα.
Ξαφνικά πάει να φύγει, αλλά μετανιωμένος, παρατάει την κάμα, σκύβει και μάταια προσπαθεί να ξαναφέρει στη ζωή τον "νεκρό".

Τότε αρχίζει να θρηνεί, πετάει τη σκούφια του, χτυπάει το κεφάλι του, τραβά τα μαλλιά του και στρεφόμενος προς το μοναστήρι, ανάμεσα σε λυγμούς λέει:

-Αη-Συμιέ μου σχώρα με, δεν τόθελα!

Ο Αη-Συμιός κάνει το θάμα του κι ανασταίνει τον νεκρό, που αρχίζει τώρα ν' αναδεύεται. Τότε ο καπετάνιος βγάζει ένα μαντίλι από το σελάχι του, σκουπίζει την πληγή, την πλένει με μυρωδικό και τον καταβρέχει με λίγο νερό.
Μετά χαρούμενος τον σηκώνει, τον αγκαλιάζει και τον φιλάει. Οι δύο φίλοι δίνουν τα χέρια. Τα όργανα παίζουν πάλι και ο χορός ανάβει μ' όλους τους πανηγυριστές που παρακολουθούσαν.
Μπροστά χορεύουν οι δύο πρωταγωνιστές.
Είναι ένα σφιχταγγάλιασμα της ζωής και του θανάτου και γι' αυτό χορεύουν με επιτυχία το «χορό του πεθαμένου»

(Η Μέλπω Μερλιέ στην καταγραφή που έκανε κατά το οδοιπορικό της (13/09/1975) σε χωριά και πόλεις της ελληνικής επικράτειας ,το περιγράφει ως { "Ευρετηριακό" δρώμενο που συμβολίζει την φθορά της φύσης και την αναγέννησή της την άνοιξη.
Υποστηρίζεται ότι είναι επιβίωση των λατρευτικών τελετών του Υακίνθου και του Αδώνιδος.}