Κόκκινη Θανάτου Ερημιά - Λευκή σημαία

NEW ALBUM OUT NOW!

Πριν από μερικά χρόνια, μεταξύ σοβαρού και αστείου, είχα μοιραστεί με έναν φίλο μια σκέψη: όταν θα έρθει η στιγμή που η τεχνολογία θα επιτρέπει σε μια νοημοσύνη να μετατρέπει στίχους σε ολοκληρωμένα τραγούδια, τότε θα έδινα ζωή σε όλους τους στίχους που έγραφα από παιδί. Αυτό που φαινόταν κάποτε μακρινό, έγινε πραγματικότητα πιο γρήγορα απ' όσο περίμενα. Σήμερα, λοιπόν, έχω την ευχαρίστηση να σας παρουσιάσω το νέο μου άλμπουμ από το καινούργιο μου πρότζεκτ, "Κόκκινη Θανάτου Ερημιά" (ήχοι: AI, λόγια: vasra dikon).

Η αλήθεια είναι πως, ηχητικά, το αποτέλεσμα δεν είναι το άριστο. Ωστόσο, από συνθετική άποψη, πιστεύω ότι κάτι ουσιώδες κατάφερα να δημιουργήσω. Παρότι η τεχνολογία αυτή βρίσκεται ακόμη στα πρώτα της βήματα, οι δυνατότητες που προσφέρει είναι πραγματικά εξωπραγματικές. Η μουσική, όπως την ξέραμε, αλλάζει ριζικά, και ίσως βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής. Σκοπεύω να βελτιώσω το αποτέλεσμα με ένα καλύτερο mastering στο άμεσο μέλλον, αν και αυτό ίσως αποδειχθεί δευτερεύον, καθώς σίγουρα θα κυκλοφορήσω και άλλες εκδοχές των τραγουδιών. Οι δυνατότητες είναι πραγματικά ατελείωτες!

Όσο για τα φιλοσοφικά και ηθικά ζητήματα που ανακύπτουν, αυτά θα τα απαντήσει ο χρόνος. Δυστυχώς, η εξέλιξη είναι ασταμάτητη, και παρόλο που ένας σύγχρονος λουδισμός φαντάζει σωτήριος, φοβάμαι ότι δεν έχει καμία ελπίδα να επικρατήσει.

Λάθη που δε με ξέχασαν
Χέρια που δε με βρήκαν
Ποτάμια που δε με έπνιξαν
Σπίρτα που δεν κάηκαν

Πού να σας βρω να θυμηθώ αυτά που θα συμβούνε
Που όλο κλαίνε τα μάτια μου γιατί τα λησμονούνε
Πού να σας βρω να κοιμηθώ ήσυχος σαν πριόνι
Που ο νους μου το εσκέπασε με το βαρύ το χιόνι
Πού να σας βρω και να κρατώ μια λευκή σημαία
Που η θάλασσα την άφησε πάνω στην προκυμαία
Πού να σας βρω και να φορώ αγκάθινο στεφάνι
Που η μάνα μου με κράταγε σαν να ήμουνα δρεπάνι

Φεγγάρια που δεν κοίταξα
Και σπίτια που δεν μπήκα
Δρόμοι που δεν αντάμωσα
Φωτιά που δεν τη βρήκα