ΑΓΙΟΣ ΑΝΤΩΝΙΟΣ 2817 μ. ΟΛΥΜΠΟΣ.

ΚΥΡΙΑΚΗ 03 ΙΟΥΝΙΟΥ 2018
ΟΡΕΙΒΑΣΙΑ ΣΤΟΝ ΟΛΥΜΠΟ.
Το Σάββατο κανονικά ήταν να πραγματοποιηθεί η σημερινή πορεία, τελευταία στιγμή αλλάξανε τα σχέδια επιλέγοντας την επόμενη μέρα Κυριακή. Έλα όμως που το απόγευμα του Σαββάτου τα στοιχεία της φύσης αγρίεψαν στον Όλυμπο! Τα προγνωστικά δείχνανε βροχές – καταιγίδες. Παρόλα αυτά το σακίδιο ετοιμάστηκε με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό, περιμένοντας πως θα εξελιχθεί ο καιρός το βράδυ και το ερχόμενο πρωί. Το βράδυ είχε τελικά ξαστεριά και το πρωϊνό ήταν ηλιόλουστο χωρίς να υπάρχει δείγμα σύννεφου. Λόγω της φύσης της διαδρομής, θα ήταν κάπως δύσκολη, θα έπρεπε να ξεκινήσει νωρίς ώστε να υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος και για την επιστροφή. Το προηγούμενο βράδυ έγραψα για τα υψόμετρα και το σύνολο των κορυφών όπου θα περνούσα στο facebook, αλλά δεν σημείωσα σε ποιες, έτσι για να υπάρχει ένα ερωτηματικό! Το πρωινό με βρήκε στην τοποθεσία Πριόνια και πρώτο καλωσόρισμα το γρύλισμα του Μάρκου (γνωστός σκύλος στα Πριόνια), κανένας άλλος, ψυχή. Η ανάβαση ξεκίνησε σχεδόν αμέσως με κατεύθυνση το καταφύγιο Α – Ζολώτα. Αρκετοί ορειβάτες κατέβαιναν και πολλοί λιγότεροι στην αντίθετη φορά. Στο Καταφύγιο υπήρχε το αδιαχώρητο, περισσότεροι ξένοι επισκέπτες και μάλιστα νεαρής ηλικίας. Δεν έχω συνηθίσει να βλέπω τόσο κόσμο στις ορειβατικές μου περιπέτειες, με επιλογή σε όχι τόσο πολυσύχναστα μονοπάτια. Κάθισα εκεί να πάρω δυο ανάσες και ίσως κάποια διατροφική μπάρα για κατανάλωση. Το τσούρμο ήδη είχε ξεκινήσει για τις ψηλότερες κορφές, σε λίγο και ΄γω. Αρκετά πιο πάνω στη διασταύρωση της Μεσοράχης, η προχθεσινή νοητή χάραξη της πορείας, με έκανε να ακολουθήσω το μακρύ και δύσκολο δρόμο προς τη Σκάλα. Γολγοθάς, όνομα και πράμα... έχω πολύ καιρό να περάσω από εδώ! Από τον Ιούλιο του 15, check point στο Σκολιό. Ακόμα θυμάμαι τα 22 κιλά στην πλάτη μου, να ανεβαίνω αυτό το μαρτύριο. Δεν έφτανε αυτό, η τέλεια κατασκευή του σακιδίου, μου έκοβαν τους ώμους οι ιμάντες. Μάλλον το σακίδιο θα ήταν για άλλη χρήση. Σήμερα δεν είχα λίγα κιλά, αλλά όχι και τόσα! Και ο σάκος μου τέλεια προσαρμοσμένος. Ο Γολγοθάς δεν παύει να είναι δύσκολος. Όχι δεν πήγα στο Μύτικα, αν και δελεαστικός, τράβηξα πορεία για το Σκολιό. Το στοίχημα που έβαλα με τον εαυτό μου, δεν ήταν μόνο η δεύτερη ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, αλλά και η κορυφή ¨Άγιος Αντώνιος¨ που βρίσκεται ακόμη μακρύτερα. Κοντεύεις να φτάσεις σχεδόν κοντά στο Κ.Ε.Ο.Α.Χ και το καταφύγιο ανάγκης Μιγκοτζίδης. Επίσης δεν έτυχε να ανέβω στην κορυφή αυτή, παρότι την έχω κάνει περιμετρικά στους πρόποδες!! Ενώ ο σχεδιασμός της πορείας ήταν επιστροφή από τα ίδια σημεία με μόνη παράκαμψη την κορυφή του Σκολιού, αυτό άλλαξε και επιλέχθηκε να πραγματοποιηθεί κυκλική πορεία εν μέρει. Από το ανέβασμα του Γολγοθά άρχισαν να εμφανίζονται σύννεφα και κάπου κάπου εξαφανίζονταν οι κορυφές. Όσο ακόμα βρισκόμουν στο Σκολιό άρχισαν να ακούγονται μακρινές βροντές. Παίρνοντας σχετικά γρήγορη απόφαση - να συνεχιστεί η πορεία όσο το δυνατόν γρηγορότερα, πριν ο ευνοϊκός αέρας του κακού καιρού, φέρει την καταιγίδα σε απόσταση βολής. Χρειάστηκε να γίνει διάσχιση σε χιονούρες, όπου τα αγριοκάτσικα τρέχανε αλαφιασμένα πιο πριν. Προς το καταφύγιο Χρηστάκη σε ένα καταπράσινο λιβάδι, εθεάθησαν τα άγρια άλογα του Ολύμπου. Πολύ λιγότερα αριθμητικά από τις προηγούμενες φορές που τα είδα, ένα δυνατό μου σφύριγμα τα έκανε να συγκεντρωθούν. Καθώς ανέβαινα στον Άγιο Αντώνη, ο καιρός προς το Λιβάδι Ελασσώνας και τον Κοκκινοπλό επιδεινώθηκε, καταρρακτώδης βροχή με κεραυνούς, ο αέρας τα έσπρωχνε προς τα δω. Ήλπιζα να βρω κάποιον στο καταφύγιο για να ρωτήσω αν υπάρχει μονοπάτι από την κορυφή προς τις Σταυραϊτιές. Αλλά πιο καταφύγιο, σαν ρημαδιό το είδα, μπορεί να κάνω λάθος, έχει και δεύτερο όροφο αλλά πώς ανεβαίνεις; Πεσμένη η κάτω πόρτα και χιόνι εντός του κτιρίου. Πέριξ αυτού γεμάτο σκουριασμένες μικρές μεταλλικές κατασκευές. Μετεωρολογικός σταθμός του Αριστοτελείου πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης γράφει η μαρμάρινη επιγραφή. Τέλος πάντων, δεν γνωρίζω αν λειτουργούσε ή ακόμα λειτουργεί, πρέπει να την κάνω γρήγορα από εδώ. Μια καλή περιγραφή μέσω ασύρματου για το πώς θα προσεγγίσω τις Σταυραϊτιές, με πήγε προς τα πίσω από κει που ερχόμουν έως και το διάσελο του Αγίου Αντωνίου. Από εκεί κατηφόρισα τον αυχένα και βρέθηκα να κάνω μια όμορφή διαδρομή στα Ολύμπια Λιβάδια. Αν με έβρεξε; όχι πρόλαβα αν και με κυνηγούσε η βροχή!!!