5.Osore x sponty. - Pascal

Показать описание

Μ.Παραγωγή : Osore , Sumo
Στιχοι : sponty.

Μίξη: Sumo
Mastering: Λογου Χαριν
at
@RedFrameStudio

2023

Απ'το Σκοτάδι στο ημίφως

Osore

Рекомендации по теме

Комментарии

sponty ενας απο τους καλυτερους στην φαση

orfeaspapadopoulos

Φέτος στον καθρέφτη κοιτάζω εμένα και ίσως είναι η πρώτη φορά που γελάω
Αυτό το ταξίδι ήταν δύσκολο σίγουρα μα τώρα ξέρω αλήθεια πού πάω
Πέφτω στη φωτιά και αναφλέγομαι δες με πως καίγομαι για όλα αυτά που αγαπάω
Αυτό είναι το σπίτι μας, αυτή είναι η τέχνη μας, πέφτω στα μέτρα πάνω και σκορπάω
Εικοσιπέντε Χειμώνες παλεύω το κρύο, παλεύω εμένα να είμαι νορμάλ
Μα έρχονται επάνω μου άμυνες με ξεγυμνώνουν και δίνουν ρεσιτάλ
Τόσα καλοκαίρια παλεύω τη ζέστη, πιέσεις στον νου μου χιλιάδες Pascal
Μα έρχονται πάνοπλες να με λυγίσουν οι φρίκες και πόσο θα αντέξω ρωτάν
Και ψάχνω ανάσες ανάμεσα στα γκρίζα κτίρια, στην καρδία και το σώμα παλίρροια
Έχω φίλους που κλαίνε αθόρυβα, ρουφάν πληγές και φτύνουν δηλητήρια
Όσο τα όνειρα είναι ακόμα γόνιμα τα παιδιά δεν θα κάτσουνε φρόνιμα
Όσο τα όνειρα μένουνε γόνιμα, άλλο τόσο θα μένουν ανώνυμα
Και θυμάμαι τα χρόνια σα χθες, μπαίνει η μοίρα μας με ανάποδα τιμόνια στη στροφή
Αλλά τουλάχιστον δέκα χρόνια μετά έχω μάθει για τα καλά να προβλέπω τη συντριβή
Και αφού ο χρόνος δεν χαρίζει σε κανέναν και γελά απ' τη γωνιά για κάθε μαύρη μας πτυχή
Θα γρατζουνάμε τις πληγές μας για να φτιάξουμε τραγούδια να θυμίζουν πού φτάσαμε και γιατί
[Έλα και παρ' τη σιωπή, δώσε στα παιδιά φωνή να τραγουδήσουν για τον πόνο
Σπάσε αυτή τη φυλακή, να ελευθερωθούν οι λέξεις να νικήσουνε τον φόβο
Φέρε στο πένθος ζωή για να βγει αυτός ο ήλιος να κοπάσει αυτό το ψύχος
Γιατί οι πιο λαμπρές ημέρες ανατέλλουν όταν μαζί περπατάμε απ' το σκοτάδι στο ημίφως] x2
Και μαζεύω στιγμών αποκόμματα, να θυμίζουνε κάτι απ' τα χρώματα
Τριγυρνώ μες στους κήπους της λήθης για να θυμηθώ αγκαλιές και αρώματα
Αυτά τα χρόνια θα φύγουνε μια για πάντα, δε θα γράφω για ταξίδια, θα σπάσουνε τα κατάρτια
Αλλά τα κύματα μας ξέρουνε καλά γιατί κοιτάξαμε διαμέσα μας των πνιγμένων τα μάτια
Έχω φυλάξει το γαλάζιο της ακτής όταν χαθείς να βρώ ένα μέρος τη σχεδία μου να χτίσω
Έχω κοιτάξει στο χρώμα της χαραυγής να μου θυμίζει να πετάω το πιο σκοτεινό μου γκρίζο
Έχω αγκαλιάσει τη φλόγα της ενοχής, έχω αγαπήσει κάθε ήττα που με κόλλησε στον τοίχο
Έχω κρατήσει τα πιο αληθινά μου λόγια για να γεννηθούν οι δρόμοι που θα 'θελα να πατήσω
Θέλω να πιω την πρώτη μπίρα στο σπαθί, θέλω να νιώσω τα κρύα της Θράκης πάλι στο πετσί μου
Θέλω το άγχος από το πρώτο μου λάιβ που κοβότανε τα πόδια και έτρεμε η φωνή μου
Κοίτα πως στύλωσαν οι αγέρες τα παιδιά, κοίτα πως μένουνε ακλόνητα και στέκουνε σα λεύκες
Κι όσο θα σπέρνουνε τον θάνατο θα σπέρνουμε τις ρίζες για να ανθίσουνε καλύτερες ημέρες
[Έλα και παρ' τη σιωπή, δώσε στα παιδιά φωνή να τραγουδήσουν για τον πόνο
Σπάσε αυτή τη φυλακή, να ελευθερωθούν οι λέξεις να νικήσουνε τον φόβο
Φέρε στο πένθος ζωή για να βγει αυτός ο ήλιος να κοπάσει αυτό το ψύχος
Γιατί οι πιο λαμπρές ημέρες ανατέλλουν όταν μαζί περπατάμε απ' το σκοτάδι στο ημίφως] x2

velentzakoss