Πώς αντιμετωπίζεται το βαρύ πένθος απο την απώλεια ενόςπαιδιού.

Μ. Παρασκευή 6 Απριλίου 2018
Επιστολή:
«Θέκλα μου αγαπημένη.... Ήθελα να μοιραστώ μαζί σου την ιστορία της απώλειας του γιού μου Χριστόφορου στα 5,5 χρόνια του από καρκίνο.Αν και πέρασαν ήδη 28 χρόνια, θυμάμαι σαν να είναι χθες...Με απλά λόγια, μεταστατικός όγκος στο πόδι...Έχασα το έδαφος κάτω απ τα πόδια μου....
Μέσα στην ατυχία μας, σταθήκαμε τυχεροί γιατί γνωρίσαμε καταπληκτικούς Ανθρώπους πρώτα και μετά γιατρούς, που αντιμετώπισαν με σεβασμό και αγάπη όλα τα παιδιά...
Μετά το χειρουργείο, ακολούθησε ένα επιθετικό σχήμα χημειοθεραπειών με αποτέλεσμα την ύφεση της αρρώστιας...
Πήραμε μια ανάσα, όμως οι θεραπείες είχαν σαν αποτέλεσμα την πτώση της άμυνας του οργανισμού του και κατά συνέπεια την ανάγκη νοσηλείας του στο νοσοκομείο.
Δυστυχώς όμως η αρρώστια επανήλθε, έγινε 2ο χειρουργείο, νέα σχήματα θεραπειών αλλά το παιδάκι μου δεν κατόρθωσε να νικήσει το «τέρας».....
«Πέταξε» από κοντά μας τον Μάρτιο του 1990.....
Το πρώτο διάστημα, τα πρώτα χρόνια, ζούσα σαν ζόμπι... Ενέργειες χωρίς σκέψη, μηχανικές... Να ξυπνήσω, να πάω στην δουλειά, να επιστρέψω στο σπίτι, στην φροντίδα της κόρης μου, στις δουλειές του σπιτιού, να μην σκέφτεται το μυαλό... Και πάλι τα ίδια την επόμενη ημέρα. Απέκτησα μια ιδαίτερη ευαισθησία απέναντι στα παιδιά και δεν αντέχω πλέον να βλέπω γονείς να μαλώνουν ή να χτυπούν τα παιδιά τους για συμμόρφωση.... Γιατί αυτοί είναι τυχεροί που τα έχουν κι ας μην το γνωρίζουν... Είχα φτάσει σε σημείο να ζηλεύω τις άλλες μητέρες που είχαν τα δικά τους παιδιά και το λέω χωρίς τύψεις... Σκεφτόμουν «Γιατί Θεέ μου το δικό μου παιδί;;; Σε τι έφταιξε ;;;;»
Φαίνεται πως υπάρχει μια συγκεκριμένη διαδικασία μέσα απ’ την οποία πρέπει να περάσει ένας γονιός που χάνει το παιδί του.... Και δεν υπάρχει χειρότερος πόνος στον κόσμο, πίστεψέ με.... Θυμάμαι ότι όταν πλέον η ασθένει είχε μπει στην τελική ευθεία και δεν υπήρχε κάτι άλλο που μπορούσαν να κάνουν οι γιατροί, μας άφησαν να πάμε στο σπίτι, περιμένοντας το τέλος... Τότε παρακαλούσα τον Θεό να μην μου τον πάρει, να τον είχα κι ας ήταν έτσι όπως ήταν.... Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο... Όμως ο χρόνος, αυτός ο χρόνος τα γιατρεύει όλα.... Αφήνει πληγές, εννοείται... Έχω τα αυτοάνοσά μου κι εγώ, το «τίμημα» που πλήρωσα για όλη αυτή την περιπέτεια..
Η αυτοάμυνα του οργανισμού μου όμως, έβαλε σε κάποιο κρυφό ντουλαπάκι του μυαλού όλες τις εικόνες του παιδιού που υπέφερε, για να με προστατέψει....
Όπως γράφεις κι εσύ στο βιβλίο σου «Χαρούμενη μαμά = χαρούμενα παιδιά» υπάρχουν διάφορα στάδια αντιμετώπισης της απώλειας... Θυμός, ενοχές γιατί εσύ ο γονέας ζεις και το παιδί σου όχι, κατάθλιψη, αποδοχή... Εξαρτάται από το πόσο δυνατός είναι ο κάθε ένας από εμάς και πως θα διαχειριστεί το όλο θέμα.
Προσωπικά με την βοήθεια καλών φίλων, ψυχολογικής βοήθειας αλλά κυρίως για την κόρη μου, μπόρεσα να σταθώ σιγά σιγά πάλι στα πόδια μου, να βοηθήσω το παιδί μου να γιατρέψει τις δικές της πληγές, να «ξεχαστώ» με την δουλειά και να συνεχίσω την ζωή μου...
Θέλω να στείλω μέσω της εκπομπής σου την θετική μου σκέψη, την αγάπη μου σε όλα τα παιδάκια που παλεύουν με το θηρίο, καθώς και στους γονείς τους... Και την ευχή μου να βγουν νικητές σε αυτόν τον άνισο αγώνα....
Εμείς οι γονείς δεν πρέπει να τα τα παρατάμε γιατί πλέον η επιστήμη έχει προχωρήσει τόσο πολύ, που στις μέρες μας γίνονται θαύματα !!!
Πρέπει να νικήσουμε το τέρας που λέγεται «καρκίνος» !!! Πρέπει τα παιδιά που είναι η ελπίδα μας, να μπορέσουν να πραγματοποιήσουν τα όνειρά τους....
Όπως η φίλη του γιού μου η Α., που νίκησε την λευχαιμία....
Πλέον έχω συμφιλιωθεί με την απώλεια, έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε αλλά η ανάμνησή του δεν έχει ξεχαστεί... Κάθε χρόνο τιμώ την ημερομηνία γέννησής του, την γιορτή του, την ημερομηνία που «πέταξε» για άλλους ουρανούς.... Οι φωτογραφίες του υπάρχουν σε ιδιαίτερο χώρο στην κρεβατοκάμαρά μου...
Όμως, δεν ξεχνώ..... Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν πραγματικά όταν τους ξεχάσουμε...
Περιμένω να τον συναντήσω.... Σε μια άλλη διάσταση;;; Σε μια άλλη ζωή μετά θάνατο ;;;; Ίσως....
Κλείνοντας, θέλω να παρακαλέσω τις μητέρες να αγκαλιάζουν τα παιδιά τους και να τους λένε καθημερινά πόσο πολύ τα αγαπούν. Νομίζω πως ποτέ κανένας δεν έπαθε τίποτα από αγάπη. Η έλλειψή της είναι αυτή που δημιουργεί τα προβλήματα στις ψυχές!! Δώρα Κονταξή, Αθήνα"

Η ψυχολόγος και συγγραφέας Θέκλα Πετρίδου ανεβάζει καθημερινά στο κανάλι της στο YouTube, αναρτήσεις με βίντεο ή αλλιώς Vlogs, στα οποία ασχολείται με θέματα ψυχοεκπαίδευσης.

Πατήστε subscribe ή εγγραφή στο κανάλι, ώστε να μπορείτε να σχολιάζετε στα βίντεο και να βλέπετε τις αναρτήσεις στην κοινότητα.

[sotirisboutsis]

Ισως το χειροτερο γεγονος που μπορει να συμβει σε εναν ανθρωπο, αλλα δυστυχως ειναι και αυτο κομματι της ζωης! Το μονο που θα πω ειναι να μην θεωρουμε τιποτα και κανεναν δεδομενο και να δινουμε περισσοτερη σημασια στους δικους μας ανθρωπους και στην καθε στιγμη! ΥΓ. Η εκπομπη ηταν συγκλονιστικη! Συγκινηθηκα ακουγοντας ολα αυτα που ειπωθηκαν και προσπαθωντας να βαλω τον εαυτο μου εστω και για λιγα δευτερολεπτα στην θεση αυτων τον γονιων και ευχομαι να μην ζησει ποτε ξανα κανενας αυτη την τρομερη δοκιμασια! ΥΓ. 2 Δωρα Κονταξη ηταν μεγαλη μας τιμη που μοιραστικες μαζι μας αυτη σου την δοκιμασια! Ημουν ενας απο αυτους που ηταν αυτοπτες μαρτυρες του περιστατικου που εγινε στην παρουσιαση του βιβλιου της Θεκλας στην Αθηνα τον Ιανουαριο και που για πρωτη φορα ακουσα ζωνταντα την ιστορια σου εκει! Ευχομαι ολοψυχα ο Θεος να σου δινει δυναμη και να εισαι σιγουρη οτι το αγγελουδι σου εκει ψηλα που βρισκεται καμαρωνει και ειναι υπερηφανο που εχει μια μανα σαν και σενα! Εχεις την αγαπη μου, την εκτιμηση μου και τον σεβαμο μου!

[ellhkapa]

Συγχαρητήρια Θέκλα μου για το ότι βάζεις κάποια πράγματα στη θέση τους, όπως το θέμα της θρησκείας-αθείας αλλά και για την Αριστονίκη Θεοδοσίου-Τρυφωνίδου!

[dorakontaxi]

Η ιστορία του δικού μου μικρού ήρωα, μέσα απ' τα μάτια των ειδικών..
Θέκλα, Πέτρο και Αριστονίκη σας ευχαριστώ πολύ για την προσέγγισή σας....

[nicktheo]

Δεν έχω ακόμα παιδί αλλά αν μπω έστω και για λίγα δευτερόλεπτα στην θέση αυτών των γονιών και μόνο στη σκέψη, ''παγώνω''.Είναι ότι χειρότερο μπορεί να βιώσει κάποιος, ένας αληθινός εφιάλτης που εύχεσαι να ξυπνήσεις και να έχουν όλα τελειώσει.. και όσο περνάει ο καιρός συνεχίζεις να πονάς το ίδιο μέσα σου όσο και αν δεν φαίνεται ''έξω'' σου.. τέτοιες απώλειες δεν ξεπερνιούνται ποτέ, απλά μαθαίνεις να ζεις με αυτό το αγκάθι.. μετά οφείλεις κάποια στιγμή να συνέρθεις και για σένα αλλά και για τον ίδιο διότι αυτό θα ήθελε..να σε βλέπει καλά από την ''γειτονιά των αγγέλων''

Dora kontaxi Λυπάμαι παρά πολύ για το τραγικό αυτό γεγονός..δυστυχώς η ζωή μας χτυπάει χωρίς να υπολογίζει αν αντέχουμε και χάνουμε την γη κάτω από τα πόδια μας! Ήταν τιμή μας που το μοιράστηκες μαζί μας!! Είσαι αξιέπαινη πραγματικά!! Έχεις μέσα σου τεράστιο μεγαλείο δύναμης ψυχής!! Κουράγιο και να σε έχει ο θεός καλά..το αγγελούδι σου θα ζει πάντα μέσα από σένα και από εκεί ψηλά θα σε καμαρώνει και θα σε προσέχει πάντα με τον τρόπο του!!

Μπράβο και σε σένα Θέκλα μου και σε όλη την ομάδα για την προσέγγισή σας και την τοποθέτηση σας!! Είστε σπουδαίοι!!!
Καλή Ανάσταση σε όλους!!!!

[ellhkapa]

Συγνώμη βιάστηκα, μόλις άκουσα την ανάλυση. Ευχαριστώ!

[Frank-Axaopoulos]

Σχετικά με τα πέντε στάδια τον ενηλικων, Πιστεύω πως η διαπραγμάτευση θα μπορούσε να πέσει μαζί με την κατάθλιψη.

[ellhkapa]

Θέκλα μου, η κυρία Θεοδοσίου ήθελε κάτι να πει σχετικά με την Françoise Dolto πάνω στην αντιμετώπιση του πένθους.. Θα μπορούσες να αναφερθείς σ΄ αυτό όταν ενημερωθείς από την παιδοψυχολόγο;

[ΑγγελαΓεωργιου-ωο]

Τι φρικτο πραγμα να χανει κανεις το παιδι του 😢