Σπήλαιο Βατσινήδη Δυτ. ΜΆΝΗ

Σπήλαιο Βατσινήδη Δυτ ΜΑΝΗ
Στην επαρχιακή οδό από Καλαμάτα προς ΜΑΝΗ
μετά τη Καρδαμύλη, είναι το εξαιρετικής φυσικής ομορφιάς ενάλιο σπήλαιο «Καταφύγιο του Βατσινήδη» ή «Βοτσινίδη». Είναι στο χαμηλότερο σημείο μιας δολίνης (βύθισμα), στη τοποθεσία Λάζος και 25μ. δεξιότερα του δρόμου, με δύο εισόδους προστατευμένες από λιθότοιχους, για τη προστασία των γύρω κατοίκων που κατέφευγαν σε αυτό.

vatsinidi5.JPG (70632 bytes)Έχει δυο κύριους τεράστιους θαλάμους με μεγάλες λίμνες από θαλασσινά νερά, που συνδέονται μεταξύ τους με διάδρομο και άλλες μικρότερες αίθουσας με λιμνούλες.

Στις λίμνες παρατηρήθηκαν επιπεδωμένες επιφάνειες σαν αποβάθρες και τοίχοι από ξερολιθιά, σκεπασμένες από σταλακτιτικό διάκοσμο που μαρτυρούν την παλαιότατη εγκατάσταση ανθρώπων. Λεπτομερής εξερεύνηση έγινε από το κ. Ι. Ιωάννου και η έκτασή του καλύπτει 2.400μ2 από τα οποία τα 1.100μ. καλύπτονται από θαλασσινά νερά.

vatsinidi2.JPG (62940 bytes)Ακολουθεί λιμναίος διάδρομος και ανηφορικό έδαφος που μας μεταφέρει στο «Δεύτερο Θάλαμο» διαστάσεων 36Χ55 που τον καλύπτουν δυο λίμνες και εντυπωσιακός σταλακτιτικός διάκοσμος, που καθρεφτίζεται στα ακύμαντα νερά των λιμνών. Τα σταλαγμιτικά συγκροτήματα που αναπτύχθηκαν πάνω σε ογκόλιθους πλαισιώνουν το παραμυθένιο τοπίο.

Άλλες πληροφορίες στην ιστοσελίδα του Γιάννη Κοφινά

Πρόκειται για το ενάλιο σπήλαιο «Καταφύγι του Βατσινήδη» - έτσι ονομάστηκε - και βρίσκεται στα όρια του χωριού Προάστιο και της κοινότητας Καρδαμύλης (σημ. τέως κοινότητας και νυν έδρα του Καποδιστριακού Δήμου Λεύκτρου) της Μάνης, στην τοποθεσία Λάζος. Είναι στα δεξιά του δημόσιου δρόμου Καρδαμύλης - Σελίνιτσας και μεταξύ του δρόμου και της θάλασσας, ανάμεσα σε βράχια. Από την άσφαλτο απέχει εικοσιπέντε μέτρα. Η είσοδός του βλέπει προς τον δρόμο και είναι χαρακτηριστική «δολίνη». Στη Σπηλαιολογία «δολίνη» σημαίνει είσοδος που έχει το σχήμα του χωνιού.

Η «δολίνη» έχει διαστάσεις 15 επί 15 μέτρα περίπου. Το νότιο τμήμα της είναι κατηφορικό κι εκεί βρίσκεται η είσοδος του σπηλαίου από τη στεριά. Την κρύβουν τεράστιοι ογκόλιθοι που έπεσαν μετά το 1952, γιατί υπάρχει φωτογραφία της περιοχής, της ίδιας εποχής, που δείχνει την είσοδο του σπηλαίου χωρίς τους ογκόλιθους.

Το μεγαλύτερο τμήμα της εισόδου, μετά από τους ογκόλιθους, κλείνεται από παλιά χτίσματα και τα περισσότερα είναι απλή ξερολιθιά. Από πάνω υπάρχει και άλλο άνοιγμα, δηλαδή η είσοδος του σπηλαίου είναι δίδυμο άνοιγμα, το ένα πάνω από το άλλο. Χτίσματα υπάρχουν, επίσης, και στο δεύτερο άνοιγμα.

Το καταπληκτικό και εξαιρετικά θεαματικό αυτό ενάλιο σπήλαιο, αν και ήταν καταγραμμένο στο αρχείο των ελληνικών σπηλαίων της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας, με αριθμό μητρώου 020, αναφερόταν σαν ένα ανώνυμο σπήλαιο, χωρίς κανέναν χαρακτηρισμό για το επιστημονικό ή οποιοδήποτε άλλο ενδιαφέρον του.

Το 1959 το επισκέφτηκε ο αξέχαστος σπηλαιολόγος Ιωάννης Πετρόχειλος με τον Σουηδό βιοσπηλαιολόγο Λίντμπερκ. Στους κατοίκους της περιοχής είναι γνωστό από πολλά χρόνια, γιατί ένα τμήμα του το χρησιμοποιούσαν σαν στάνη και μάντριζαν πρόβατα.

Η πρώτη έρευνα έγινε στις 26 Μαρτίου του 1972 από ομάδα μελών της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας που την αποτελούσαν οι σπηλαιολόγοι: Ι. Ιωάννου, Θ. Πίτσιος, Σ. Μουστάκας και η Α. Μπομπότη. Τους σπηλαιολόγους οδήγησαν στο σπήλαιο ο Τάκης Ξεπαπαδέας και άλλοι τέσσερις κάτοικοι του χωριού Προάστιο.

Ένας από τους σπηλαιολόγους ο Ιωάννης Ιωάννου, πρότεινε τότε στην ομάδα να μελετηθεί καλά και να χαρτογραφηθεί το σπήλαιο, γιατί το αξιολογούσε σαν ένα από τα πιο σπουδαία ενάλια σπήλαια της χώρας, χωρίς να ξέρει βέβαια το 1972 πως υπήρχε και δεύτερος θάλαμος με λίμνη.

Έτσι, με τη νέα έρευνα που άρχισε το 1974 κι έγινε με χορηγία του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού κι εντολή της Ελληνικής Σπηλαιολογικής Εταιρείας στον Ι. Ιωάννου, με μέλος της ομάδας τον Λάζαρο Χατζηλαζαρίδη, απόδειξε πως οι προβλέψεις βγήκαν σωστές. Τώρα βρισκόμαστε στο μεγαλύτερο και ωραιότερο ενάλιο σπήλαιο από τα γνωστά ως σήμερα στον ελλαδικό χώρο. Σ’ αυτή την ερευνά πήρε και πάλι μέρος ο Τάκης Ξεπαπαδέας μαζί με άλλους δυο κατοίκους του χωριού Προάστιο.
ΠΗΓΗ ΕΔΩ