«Κάτω απ' το γαλαξία δεν έχει πια αξία ό,τι είχε παλιά...»

[Σημείωση:
Ο ενοχλητικός θόρυβος σκεπάζει τη φωνή μου ως το 1:29, για όσο περνά το φορτηγό μπροστά στο σπίτι, ώσπου απομακρύνεται κι ακολουθεί απόλυτη ησυχία, σα να ηχογραφώ σε studio.]

Παρανομίες. Νύχτες Μυκόνου.
Τρυπώντας τη λατρεμένη γη με τη θορυβώδη κρυφή θρασύτητα επιτήδειων απατεώνων, του κλέφτη τη μαγκιά.

Αλλά το σκέφτομαι πολύ· αναρωτιέμαι.
Γιατί διασώζεις κάτι που κανείς δε θέλει πια;
Γιατί επιμένεις σε μια αγάπη που τη νιώθεις σαν ένα «πλατύ ποτάμι»* που φαρμάκι γίνεται όπως κυλά μέσα από τα δάχτυλά σου.

Δε μάς κοιτούν βαρβάκια πια. Μα έχουμε γάτες, τα καλικάκια μας κι ανθρώπους που μάς στάθηκαν κι αξίζουν.
'
Και τους ευχαριστώ, όπως ‘Αρης Κυβέλος,
Χρήστος και Όλγα Δημοπούλου
Κύριος Kastell

*
«Λυποῦμαι γιατί ἄφησα νὰ περάσει ἕνα πλατὺ ποτάμι
μέσα ἀπὸ τὰ δάχτυλά μου
χωρὶς νὰ πιῶ οὔτε μία στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στὴν πέτρα...»
Γιώργος Σεφέρης, Μυθιστόρημα