'O Πιερότος' ένα ποίημα της Δάφνης Υακίνθου.

Αγαπημένοι μου πιστεύω ότι η γλυκιά ποιητική σύνθεση με τον Πιερότο με δική μου μουσική και ανάγνωση θα σας ευχαριστήσει και θα σας χαρίσει με την γλυκήτητα του μια όμορφη νύχτα πραγματικής ξεκούρασης.

Σαν φάντασμα αγγελικό λευκός ο πιερότος
και σαν ιππότης του χιονιού, αγνό παιδί χαμένο,
μ’ενα κεράκι αψηφά τη νύχτα και το σκότος
και φέρνει μήνυμα ζωής σε κόσμο κοιμισμένο.

Σε γη γεμάτη ταραχή τα όνειρα κλωσάει,
αιθέριες και απατηλές στο λίβα οφθαλμαπάτες,
ελπίδα φέρνει και το φως δε σβήνει κι αν φυσάει,
μα λάμπει μες στην ερημιά και δείχνει νέες στράτες.

Να κάνει κάθε σκοτεινό μπλεγμένο βαλτοτόπι
και κάθε τόπο δύσβατο με πόνους στοιχειωμένο
να μοιάζει γόνιμος αγρός και όλοι οι γύρω τόποι
στο φως αυτό το ντροπαλό, αχνό και μαγεμένο,

ν’ αλλάζουνε μεμιάς μορφή και κάτι σαν να κλέβουν,
παραδεισένιοι στην αχλή σαν κήποι του ονείρου,
και οι ελπίδες οι παλιές στα βύθια ζωντανεύουν
από μια λάμψη ντροπαλή στα πέρατα του απείρου.

Ο πιερότος πάλλευκος, χαράς μαντατοφόρος,
με μια φλογέρα που λαλεί και πίσω στο κατόπι
παιδιά μικρά ακολουθούν και, πάντα πρωτοπόρος,
σε μιας ουράνιας ομορφιάς γλιστρά το κατατόπι.

Πατά ανάλαφρα κι απλά, μικρό μαργαριτάρι –
τόσο μικρός που φάνταζε οι ίσκιοι γελαστήκαν –
μα τώρα φαίνει λαμπερό, ολόλαμπρο φεγγάρι,
σε παραμύθι οδηγεί αυτούς που κοιμηθήκαν.

Σε μονοπάτι μ’όνειρα σπαρμένο χρυσαφένια
η θύρα μύθων άπιαστων, που πάντα μας διαφεύγουν,
ανοίγει τώρα διάπλατα και κάθε κόσμου έννοια
και φόβος που φυτεύτηκε μισεύουνε και φεύγουν.

Να πάρουμε τον τόπο μας, καρδιάς αγνής τον κήπο,
με νόμους που μας έδεσαν, δεσμά και αλυσίδες,
εκεί ο πιερότος μας στου ρολογιού τον χτύπο
θα φέρει νότες μουσικές, ονειρικές συλφίδες.

Μαγευτικά αερικά ξανά να μας θυμίσουν
την πρώτη μας αποστολή, λαμπρή να λάμψει πάλι,
τα μυστικά κι απρόσιτα παιδιά για να ξυπνήσουν,
σε μιας αγάπης πρότερης να μπούνε την αγκάλη.

Η μνήμη θέλει να γελά αυτούς που γεννηθήκαν
σε μήτρα κόσμου υλικού, στη σάρκα τους κλεισμένοι,
αλλά στο φως αγνής ζωής που πάλι θυμηθήκαν
θα βρούν την κολομπίνα τους ακόμα να προσμένει.

Και αν κινεί καμιά φορά ο ρούσος αρλεκίνος,
κρυμμένος με τη μάσκα του, ο μασκαράς στη σκέψη,
με κοκκινόμαυρη στολή, τα πάντα ν’ ανατρέψει,
ο πιερότος, σαν αγνός της μαύρης νύχτας κρίνος,

τον πόνο, τις βαθιές πληγές θα πλύνει, θα γιατρέψει
και τη ζωή την πιο βαθιά μεμιάς θ’ αποκαλύψει.
Η κολομπίνα δίπλα του και πάλι θα γυρέψει
την τόσο αγνή αγάπη του χωρίς ντροπή και τύψη.

Η κολομπίνα η ψυχή, ο φόβος αρλεκίνος,
ο πιερότος ζωντανός φωτός στον κόσμο φάρος,
ο πιο βαθύς μας εαυτός ο πρώτος μας εκείνος,
για την αλήθεια έρωτας φωτός, γεμάτος θάρρος.

Στο καρναβάλι της ζωής πολλοί οι μασκαράδες,
άλλοτε μοιάζουν φωτεροί και άλλοτε στα σκότη,
μα στης ζωής τις εύμορφες παράξενα κοιλάδες,
θα ζούνε πάντα όνειρα, λευκά σαν πιερότοι.

Με τα μικρά κεράκια τους να δίνουνε ελπίδα
και λάμψεις άφατα γλυκιές σε κάθε καταιγίδα.

[nekrariahasioti]

Υπέροχες και φωτεινές υπάρξεις που με κεράκια φωτίζουν τον δρόμο σε μονοπάτια απάτητα με προορισμό την Ιθάκη. Τέτοια ύπαρξη είσαι κι εσύ πολύτιμη, μοναδική, αγαπημένη μου φίλη 🙏 Ευχαριστούμε για το υπέροχο αριστούργημα!!!