Κώστας Αγερης ενότητα

Εσύ είσαι τριανταφυλλον:

Εσύ είσαι τριαντάφυλλον Και εγώ νερόν και χώμαν Τη μύρâ σ’ πότε θα παίρω Εκεί που μέν’τς σο δώμαν ./. Θα στεφανούμε εσέν αρνί μ’ Σε έναν εβδομάδαν Ολίγον να τρανήνωμε Αγούτον την Ελλάδαν ./. Ας παίρω ’σεν σ’ εγκάλιοπο μ’ Με αγάπη να βουκού ’σεν Φιλώ και ξαν φιλώ αρνί μ’ Κ’ εσύ να παλαλούσε ./. Θα στεφανούμε εσέν αρνί μ’ Σε έναν εβδομάδαν Ολίγον να τρανήνωμε Αγούτον την Ελλάδαν

Εσύ είσαι τριανταφυλλον και εγώ νερό και χώμα τη φωτιά πότε θα παίρνω εκεί που μένεις στο δώμα

Θα στεφανωνουμε εσένα αρνί μου σε μια εβδομάδα σε λίγο θα τρανούμε για αυτό την Ελλάδα

Ας σε παίρνω εσένα αγκαλιά με αγάπη και να σε φιλώ και θα σε φιλώ ξανά και εσύ να παρακαλάς

Θα στεφανωνούμε εσένα αρνί μου σε μια εβδομάδα σε λίγο θα τρανουμε για αυτό την Ελλάδα

Να έμνε έναν πετούμενον :

Να έμ'νε έναν πετούμενον

σ' ορμάν απές πουλόπο μ'

κλαδίν κλαδίν επέτανα

κι εράευα τ' αρνόπο μ'

 

Γουρπάν ισ' ζωγραφία

λάσκεσαι σα ραχία

κανείται αρ' όσον έπηες

άι, τα νερά τα κρύα

 

Να έμ'νε έναν πετούμενον

σ' ορμάν απές πουλόπο μ'

μοιρολογούνε τα ραχία

και χαίρεται το ψυόπο μ'

 

Μοιρολογούνε τα ραχία

κλαίγνε τα ποταμάκρεα

ακούω πως μοιρολογούν

τρέχ'νε τ'εμά τα δάκρεα

 

Μοιρολογούνε τα ραχία

κλαίγνε πουλί μ' τ' ορμία

ο κόσμος όλον έφυγεν

εγέντον ερημία

Να είμουν ένα πετούμενο

Να είμουν ένα πετούμενο

Ανάμεσα στην χαράδρα πουλί μου

κλαδί κλαδί πετούσα

και γύρευα την αγαπημένη μου

 

Γλυκιά μου ζωγραφιά

Τριγυρνάς τα βουνά

φτάνει όσο ήπιες

από τα νερά τα κρύα

 

Να είμουν ένα πετούμενο

ανάμεσα στην χαράδρα πουλί μου

μοιρολογούνε τα βουνά

και χαίρεται η ψυχή μου

 

Μοιρολογούνε τα βούνα

κλαίνε οι άκρες των ποταμών

ακούω πως μοιρολογούν

και τρέχουν τα δάκρυα μου

 

Μοιρολογούνε τα βουνά

και κλαίνε πουλί μου οι χαράδρες

Όλος ο κόσμος έφυγε

και έγινε ερημιά

Ρασοπουλον :

Ρασόπουλο θα ίνουμαι

σα ράσα θα γυρίζω

σα κλάδοπα θα κάθουμαι

και θα σελιδονίζω.

 

Ράσα μη πρασινίζεται

ποτάμ(ι)α μη βοάτε

θα έρτε το μικρόν τ’ αρνί μ’

κι αρ’ απ’ εσάς φο(β)άται.

 

Η δυσ’ εφέκεν τα ρασ(ι)ά

και εκάτσε σαν καμμένα

τρυγώνα μ’ ασ’ τα κύρουκας

κι αρ’ έλα με τ’ εμένα.

 

Χρυσάγγελος θα ίνουμαι

χρυσά φτερά θα φέρω

και σο ζεστόν τ’ εγκάλιοπο σ’

πουλόπο μ’ θα κονεύω.

Βουνήσιο πουλί θα γίνω,

στις ράχες θα γυρίζω,

θα κάθομαι στα κλαδάκια

και θα χελιδονίζω.

 

Ραχούλες σκίζω κι έρχομαι,

δε λυπάμαι τα γόνατά μου,

οι δρόμοι σου είναι πολύ μακριά,

την καρδούλα σου θα χτίσω

 

Η ομίχλη άφησε τις ράχες

και πήγε κι έκατσε στα καμμένα.

Τριγώνα μου, άσε τους γονείς σου

κι έλα, λοιπόν, μ' εμένα.

 

Χρυσάγγελος θα γίνω,

χρυσά φτερά θα φέρω,

θα κουρνιάσω μες στην αγκαλιά σου

και θα σε πάρω και θα φύγω.

Άμα έχω κάνει κάποιο λάθος στους στίχους στα ελληνικά να με διορθώσετε