ΔΠΘ & Αϋλος - Είναι μια ιστορία ( με στίχους )

Ακολουθηστε μας και στην σελιδα μας :

Άϋλος)

στραβά κι ανάποδα σαν κάτεργα ανάπαυλα μοιράζοντας εικόνες κι ενοχές
θαμμώνες μόνιμοι στις έρημες μεριές της πόλης
σπίτια, φυλακές και κλινικές, λευκά κελιά
χαμένα όνειρα, νεκρά στις γειτονιές μαύρα πουλιά
παράσιτα μισά κομμάτια άστητα
ληγμένα στο περίσσεμα, καπνός, χαρτί και πένα
δεδομένα γράφοντας το θέμα, μη μου πεις άλλο ένα ψέμα
προσκυνάς το ρέμα, βλέποντας μόνο κλωστές
άδειες οροφές, καμβάδες ματωμένοι
παρατηρητές δεμένοι στη παράκρουση
αν βγαίνει κάτι κράτα για μετά
δε μ'ακουμπά, κρατώ το βλέμμα χαμηλά
να μη ξανακολλήσω πίσω και στα αρχίδια μου αν δεν σε πείσω
μένω πάντοτε στο τελευταίο τρένο
σε άγνωστο προορισμό, σταθμό υπόγειο εκπροσωπώ
για μένα και τ'αδέρφια μου, μικρόφωνο ανοιχτό
φέρνοντας ίλιγγο, ακραίο υλικό σε τελικό επίπεδο
μένει ακλόνητο στο δρόμο, άϋλος δηλώνω
με συντρόφους δαίμονες, μορφές που σκαν' από το πουθενά
άφθαρτη υπόσταση στου χρόνου τη φθορά
είναι άφθαρτη υπόσταση στου χρόνου τη φθορά
07, 07, άφθαρτη υπόσταση στου χρόνου τη φθορά

(ΔΠΘ)

μάθε πως είμαι εδώ για σένα, για μένα
που αλλόκοτα το σύραμε ως το τέρμα αφηρημένα
το 80 γεννηθείς, μιλαω σε νιάτα αρρωστημένα
είναι τόσα πολλά αυτά που θυμάμαι
είχε χρώμα ζωής που ανακατεύονταν μέσα στο συνωστισμό και αγγιζε χώμα
σα να 'μουνα 9 χρόνια σε κώμα
νιώθω σα να με κυβερνάει το σώμα
η αλήθεια είναι ποτέ δε τελειώνεις οριστικά μ'αυτή τη βρώμα
μπορείς τουλάχιστον αν θες να 'σαι απ' έξω
ορκίστηκα πως δεν θα ξαναμπλέξω
μα ποτέ δε ξέρεις, μην γίνεσαι απόλυτος
δε πρόκειται να πας και πολύ μακριά όντας ανόητος
μες το μυαλό μου εξασθενει σιγά-σιγά αυτός ο πόλεμος
και βρίσκω πάτημα, χτίζω θεμέλια, φιλίες
οφέλη, ασχολίες, ιστορίες, βήματα μοναχικά
και πλάι στάλα σε πορείες
όλοι μεγαλώνουμε μ'αδυναμίες, κρύβουμε φοβίες
απώτερος σκοπός της ύπαρξης μας ν' απορροφάμε εμπειρίες
να ονειρευόμαστε απ'τις 4 της γης γωνίες
ψηλά ανεβαίνει πάνω απ'τις ταράτσες
δίνοντας όγκο στις πολυκατοικίες, στάσου δίπλα μου
να τα βλέπω να γίνονται σκόνη
στη πόλη που κατάντησαν όλοι να νιώθουν μόνοι
ξύπνιοι μπροστά στην οθόνη
γόνοι αυτοκαταστροφής της ύπαρξης μας
έλα μαζί μας, ζωής στιγμές αναβιώνει η μουσική μας
τώρα πια η καρδιά μου μόνο μεγαλώνει
μοιάζει η χαρά στη φάτσα ενός πιτσιρικά
που μόλις έμαθε σε δέντρα πως να σκαρφαλώνει
λάμπει σαν χιόνι, σαν τις φωτιές που καιν' τις νυχτες σε στενά
στις γειτονιές πάλι φουντώνει
πάλι φουντώνει
πάλι φουντώνει η φωτιά και καίει ακόμη..

[GiannisBdcFvS]

Μας έχεις λείψει Μάκο… αλήθεια μας έχεις λείψει πάρα πολύ, άλλος ένας κρύος χειμώνας μπαίνει και ακόμα κρατάς συντροφιά, συντροφιά που υπήρχε όσο ήμουν παιδάκι, όσο ήμουν μπλεγμένος και ακόμα και τώρα που είμαι νηφάλιος… Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ εσένα και την παρέα σου

[alcapone]

Στην πόλη που κατάντησαν όλοι να νιώθουν μόνοι.. 542 και δπθ μακραν 2020