σκλάβος/venef - 04 νέφος (κλειστοφοβία)

κρεντς

ραπς: σκλάβος
παραγωγές: venef
rec/mix/master: incognito m. @ Pineline Music Lab
photo: άνω θρώσκω | artwork: μαύροχάλι & θούλης
vidz: θούλης
-

tracklist:

01. Δωμάτιο
02. Κελί
03. Τραμπάλα
04. Νέφος
05. Θηλιά
06. Οδηγός επιβίωσης
07. Σφίξε
08. Λήθη
09. Κύκλος
10. Αποστάσεις
11. Κωμωδία
12. Πλάσμα
13. Μετά
14. Αυγή
15. Κοντράστ

-

επειδη δε θα παιξει μαλλον μπουκλετ με στιχους και τετοια, που προσωπικα εμενα μου αρεσουν αυτα, ειπα να δωσω εδω μερικες δομημενα αδομητες σκεψεις που εχω κανει για τη κλειστοφοβια ανα καιρους ως και σημερα μπροστα στο πισι που την ανεβαζω εδω και σκεφτομαι να γραψω αυτο και λεω μμμ λοιπον οκ απλα θα γραψω τωρα κατι ξερω γω.

λοιπον

Η κλειστοφοβία αποτελεί πλέον, για πολλούς και διάφορους λόγους, ενα μεγάλο κομμάτι της προσωπικής μου ιστορίας πάνω σε αυτή τη σφαίρα. Για πολλούς και διάφορους λόγους λοιπόν, αυτό το άλμπουμ για μένα είναι ένα τοτέμ μνήμης κόντρα στη λήθη που επέρχεται θες δε θες με τη ζωή, ενα προσωπικό ημερολόγιο. Ενα κτήριο κάπου στο κέντρο και τα παιδιά που μεγάλωσαν μέσα του, μιά εποχή, μια μαύρη πέτρα. Ενα σαγαπώ και ένα μα α γαμήσου ταυτόχρωνα. Όσα ήμουν, όσα συνεβαλαν σε οτι στο σημερα τολμω να αποκαλω εαυτο. Αυτο το αλμπουμ με εναν τροπο ειναι ενα χρονικο, ενα απο τα πολλα που επαιξαν και συνεχιζουν να παιζουν στην νεα ρωμη.

Η κλειστοφοβία είναι και η πρώτη προσωπική μου δουλειά που δομήθηκε τόσο, για τα γούστα μου, ολοκληρωμένα, με τον venef να ντύνει όλα τα κείμενα αποκλειστικά με τις παραγωγές του, τον incognito m. (και ανα πιο πρόιμες φάσεις τον φίλο Ορέστη) να δίνει πόνο στο στούντιο, με τον τζάνο, τον κάρτα, τον θούλη, τον νίχιλο και τις υπόλοιπες φίλες & φίλους μου να ψήνονται να ακούσουν και να μου δίνουν γνώμες για τα πλέκου.

Τον δισκο δεν τον επαιξα ποτε μεχρι στιγμης και πουθενα, ουτε ενα κειμενο, ουτε ενα μπιτ, και αληθεια ακομα δε ξερω ακριβως γιατι.

πω μλακα εκατσα εβαζα τονους πριν, λολ

αλλαξαν πολλα απο τοτε, πολλα μειναν ιδια ομως επισης

μια σημειωση,
εχω κατσει και με εχω σκεφτει απο την εποχη των κειμενων του δισκου, και τοτε το εκανα δλδ, και μπορω να πω πως εχω δουλεψει πανω στη ψυχολογια και την αντιληψιμοτητα (; δε ξερω αν βγαζει νοημα καν τωρα αυτο ε, τεσπα) και τολμω να πω, πως με εχω αλλαξει προς τη καλητερη βερσιον του εαυτου μου. Προφανως δεν ηταν ατομικη μου προσπαθεια μονο η φαση- φχαριστω τους ανθρωπους μ που υπηρξαν ή και υπαρχουν στη ζωη μου. Κανοντας σκεψεις πανω στο ζητημα της εννοιας του θανατου και παραλληλα μαθαινοντας να με αγαπω, εμαθα να αγαπω το και τα γυρω μου, που επιλεγω να αγαπω, πιο ουσιαστικα.

Επισης σκεφτομαι τη μαναμ. και τον μπαμπαμ, νταξ.
Αλλα σκεφτομαι την μαναμ, που οταν ακουει τα κομματια τεσπα δε χαιρεται. Και ανησυχει και δε θελω να ανησυχει, ουτε θελω σε καμια περιπτωση να κανω τους γονεις μ, που ισως ακουσουν τον δισκο, ισως εστιασουν στις μπαρες/στιχους που τους αφορουν και μονο σε αυτες, να νιωσουν ασχημα ή οτι τους μισω ή οτι αλλο τετοιο κακο. Αυτο που θα πω ειναι οτι σε κανεναν δεν εμαθαν ποτε, σωστα φαση τουλαχιστον, πως να εισαι γονιος, πως καθε γονιος καποτε ηταν παιδι πριν γινει γονιος. Και πως καθε παιδι, καλο κακο ή γουατεβα, ειναι μια περδεμενη ιστορια. Καταταλλα τους ευχαριστω πολυ, οχι για το οτι με εφεραν στον κοσμο μεν, αλλα για το οτι απο την στιγμη που με εφεραν, μου σταθηκαν και με ανεθρεψαν με τετοιο τροπο ωστενα αποτελουν εναν απο τους λογους να μη βγω ανιωθος πεταμενος τυπος. Τους ευχαριστω βαθυτατα γιαυτο, για το οτι μαγαπανε και με βοηθαν. Σας αγαπω και γω πολυ. Και πιο πολυ απ ολα γιατι συγκριτικα με ιστοριες ανθρωπων που ειχαν αλλες οικογενειες, πραγματικα το πιστευω, μου προσφερατε μια οσο μπορουσε φυσιολογικη παιδικη ηλικια :)

ο δισκος ειναι αφιερωμενος στους ανθρωπους και στο σπιτι που μοιραστηκαν καπου, καποτε.
ξερουν.

ε
αυτα(;)

α ναι,
υπερευχαριστω οσα παιδια ενεπλακησαν με οποιον τροπο σε αυτο το δισκο, δε θα σας το ξεχασω.

-

Αθήνα 2016-2020

[skanenas]

Άλλη μια μέρα περνά, άλλη μια μέρα σπίτι,
άλλη μια μέρα δεν μιλώ ο κόσμος γύρω να μείνει.
Δεν ξέρω πως να σου το πω, αλλά κάτι με πνίγει,
ίσως να φταίει που είμαστε πολλοί μα τόσο λίγοι


περαστικοι ζηταν προσοχη
καθε καινουργια χειραψια και πληγη
εντολη: αποφυγη
το μυαλο πιεζει, το σωμα εκτελει
φοβαται, φοβιζει, κλεινει πορτες και παραθυρα

σκεφτομαι διαφορα, παραφορα
γυρω μου: πλασματα βουβα, εμμονικα ενοχικα
και ζωτικα συνδρομα στεριτικα, κουραστικα
δεν γραφω πια, σκιαγραφω τον συγχρωνο παραφρονα

μη με ρωτας πως παει, σερνεται
απο γωνια σε γωνια αγωνια και περιφερεται
ο καθρεπτης μας κοιτα και λεει "συμπλεεται"
η ρωμη εξω καιγεται, αυτο θα ζησει, δεν ενδιαφερεται

μαμα, μπαμπα, καταρα, μα δεν ειμαι σαν τα αλλα τα παιδια
ολα γυρω μουντα και πιο μουντα και πιο μουντα
και σβηνω, σιγα σιγα, με κυκλωνει
δεν μ'αγχωνει, το καταπινω

το αφηνω να με καψει, το παιδι
σε αυτο το σωμα-φυλακη που'χω, να κλαψει
μακαρι να μην παψει, μακαρι να το σκαψει, μακαρι να με σφαξει
και να βγει, μεσ' στους κροτους να γινει λαμψη

καθε αναπνοη και πιο βαρυα
τα φωτα χαμηλωνουν, τα φωτα με τυφλωνουν
το τελος πλησιαζει, ολο και πιο κοντα
και μετα τελος ξαφνικα, ολα παλι κανονικα

τεσσερις τοιχοι και αντικειμενα γνωστα
και αυτο ακομα 'κει μασα και αποσυνθετει οστα
τριγυρνα σε πνευμονια και μυαλα
σε σπιτικα, με αστικα σε παντως τυπου τοπια αστικα

ολα γυρω ασφυκτικα, μα δε με νικα, αντιθετως
της ρωμης το νεφος αναπνευω βαθια
αλλη μια μοναδα στα στατιστικα απ'το πενθος
μα φαινεται ο θανατος δε θα της κανει τη χαρη
ουτε φετος

[NevrikiAprosexia]

"Δεν ξέρω πως να σου το πω, αλλά κάτι με πνίγει,
ίσως να φταίει που είμαστε πολλοί μα τόσο λίγοι"..
"μαμα, μπαμπα, καταρα, μα δεν ειμαι σαν τα αλλα τα παιδια"