Η αδικία και οι συνέπειές της

Η αδικία και οι συνέπειές της

Η αδικία είναι μία από τις μεγαλύτερες ηθικές πτώσεις του ανθρώπου, καθώς δεν τον απομακρύνει μόνο από την αρετή, αλλά τραυματίζει βαθιά και την ίδια του την ψυχή. Όποιος αδικεί τον συνάνθρωπό του δεν προκαλεί μόνο πόνο και δοκιμασίες σε εκείνον που αδικείται, αλλά παγιδεύεται και ο ίδιος σε μία κατάσταση ηθικής και πνευματικής παρακμής, εμποδίζοντας την πνευματική του πρόοδο.

Ο Μέγας Βασίλειος διδάσκει ότι «όποιος δεν αποκαθιστά το δίκαιο σε αυτόν που αδικήθηκε, αδικεί τον ίδιο του τον εαυτό» (PG 31, 869). Εξηγεί ότι η αδικία είναι μόλυνση της ψυχής, η οποία οδηγεί τον άνθρωπο στην πνευματική καταστροφή, τον απομακρύνει από τον δρόμο του Θεού και τον καθηλώνει στα φθαρτά και μάταια πράγματα αυτού του κόσμου.

Ο πλούτος και η δόξα ως αιτίες αδικίας

Πολύ συχνά, ο πλούτος και η δόξα τυφλώνουν τον άνθρωπο, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να δει το δίκαιο και να μη λαμβάνει υπόψη του τις ανάγκες των άλλων. Ο χρυσός γίνεται φυλακή για την ψυχή, όπως λέει ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος: «Δεν είναι η περιουσία αμαρτία, αλλά η κακή χρήση της» (PG 58, 531). Όταν ο άνθρωπος προσκολλάται στον πλούτο, αδιαφορεί για τον συνάνθρωπό του και διαπράττει αδικίες, όπως φαίνεται στην παραβολή του πλουσίου και του Λαζάρου (Λουκ. 16, 19-31).

Όταν η αδικία προέρχεται από μια αμετανόητη φιλαργυρία, γίνεται πλεονεξία, την οποία ο Απόστολος Παύλος χαρακτηρίζει «ειδωλολατρία» (Κολ. 3, 5). Ο άνθρωπος που κυριεύεται από την αγάπη για το χρήμα και την αδικία ξεχνά ότι είναι περαστικός από αυτή τη γη και ότι όλα όσα απέκτησε άδικα θα του ζητηθούν πίσω την Ημέρα της Κρίσεως.

Το τίμημα της αδικίας και ο δρόμος της μετάνοιας

Όταν κάποιος αδικεί, δεν βλάπτει μόνο τον άλλον, αλλά πληγώνει και την ίδια του την ψυχή. Ο Γρηγόριος ο Θεολόγος λέει: «Η αδικία μερικές φορές καθαρίζει αυτόν που την υφίσταται, αλλά πάντα μολύνει αυτόν που την διαπράττει» (PG 35, 788). Η συνείδηση του άδικου ανθρώπου βασανίζεται, και αν δεν επιστρέψει στη μετάνοια, παγιδεύεται σε μια διαρκή ταραχή και αγωνία.

Ο Χριστός μας κάλεσε στη δικαιοσύνη και την ελεημοσύνη, δίνοντάς μας την εντολή: «Όλα όσα θέλετε να σας κάνουν οι άνθρωποι, έτσι να κάνετε και εσείς σε αυτούς» (Ματθ. 7, 12). Η αδικία διαφθείρει την κοινωνία και την ψυχή, ενώ η μετάνοια και η ελεημοσύνη αποκαθιστούν την αρμονία μέσα μας.

Ο άνθρωπος πρέπει να βλέπει στο πρόσωπο του συνανθρώπου του την εικόνα του Θεού και να κατανοεί ότι, διαπράττοντας αδικία, καταδικάζει τον ίδιο του τον εαυτό. Η δικαιοσύνη και η αγάπη οδηγούν στη σωτηρία, ενώ η αδικία φέρνει τον πνευματικό θάνατο. Αν επιθυμούμε τη λύτρωση, πρέπει να απομακρυνθούμε από κάθε αδικία και να αναζητήσουμε τη θεία χάρη μέσα από τη μετάνοια και την ελεημοσύνη.