LOST BODIES – ΑΝ – ΊΛΙΟΝ PLUS – 27.12.2018!

Μια μικρή Αραπίνα απ’ το Αλγέρι ή την Τύνιδα μπαίνει μέσα, με μια χαριτωμένη γαμψή μυτούλα. Χάνω το μυαλό μου, γιατί εν τω μεταξύ ανταλλάσσω εκατοντάδες χιλιάδες γαλλικά αστεία και συζητήσεις με νέγρους πρίγκηπες από τη Σενεγάλη, βρετόνους σουρρεαλιστές ποιητές, θεατρίνους με τέλεια αμφίεση, ασελγείς γυναικολόγους (από τη Βρετάνη), έναν έλληνα μπάρμαν άγγελο που τον λένε Ζορμπά, και ο ιδιοκτήτης είναι ο Ζαν Τασάρ, ήρεμος και πράος πίσω απ’ την ταμειακή μηχανή του, με μια όψη ακαθόριστα διεφθαρμένη (μολονότι στην πραγματικότητα είναι ένας ήσυχος οικογενειάρχης που τυχαίνει να μοιάζει με τον Ρούντι Λόβαλ, τον παλιόφιλό μου στο Λόουελ της Μασαχουσέτης που είχε τέτοια φήμη στα δεκατέσσερά του για πολλούς του amours και είχε κι εκείνο το ίδιο άρωμα των απαλών βλεμμάτων). Για να μην πω και για τον Ντανιέλ Μαράτρα, τον άλλον μπάρμαν, έναν περίεργο ψηλό Εβραίο ή Άραβα, τέλος πάντων Σημίτη, που τ’ όνομά του ηχούσε σαν τις τρομπέτες μπροστά απ’ τα τείχη της Γρανάδας: και ο πιο ευγενικός μπάρμαν που έχετε δει ποτέ. [...]
Ότι οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ό, τι μουρμουρίζουν οι γλώσσες τους. Και ότι τα μάτια γυαλίζουν προσπαθώντας να κατανοήσουν, και ότι δίνονται απαντήσεις, γεγονός που δείχνει μια ψυχή σ’ όλο αυτό το πράγμα και το μπέρδεμα από γλώσσες και δόντια, στόματα, πέτρινες πόλεις, βροχή, ζέστη, κρύο, ολόκληρο αυτό το αδέξιο ανακάτεμα σ’ όλη την πορεία, από τα γρυλίσματα του Νεάτερνταλ ως τα βογγητά ευφυών επιστημόνων που ερευνούν το διάστημα ή, μάλλον, σ’ όλη την πορεία από το ΤΖΑΝΚ του Τζώνυ Χαρτ από τα φαφούτικα στόματα ως το επόμενο «La note, ch’ i’ passai con tanta pieta» του Σινιόρε Δάντη, που τυλιγμένος στο σάβανό του ανυψώνεται τελικά στην αγκαλιά της Βεατρίκης.
Κι ενώ μιλούσα γι’ αυτά πήγα πάλι να δω την υπέροχη μικρή ξανθιά στο La Gentilhommière και αυτή με αποκαλεί θλιβερά «Jacques» και πρέπει να της εξηγήσω ότι τ’ όνομά μου είναι «Jean» και τότε λέει κλαψουρίζοντας το «Ζαν», μορφάζει και φεύγει μ’ έναν ωραίο νεαρό ενώ εγώ απομένω κολλημένος στο σκαμπό και γίνομαι τσιμπούρι σε όλους με την άθλια μοναξιά μου που περνάει απαρατήρητη στη βουερή πολυάσχολη νύχτα, στον θόρυβο της μηχανής του ταμείου, στον σαματά των ποτηριών που πλένονται. Θέλω να τους πω ότι δεν θέλουμε όλοι να γίνουμε μυρμήγκια που συνεισφέρουν στο κοινωνικό σώμα, αλλά ατομικιστές, που ο καθένας θα μετράει σαν μονάδα, αλλά όχι, για προσπάθησε να το πεις αυτό στους μέσα-και-στους-απ’-έξω που μπαινοβγαίνουν τρέχοντας στην πολύβουη νύχτα καθώς ο κόσμος γυρίζει γύρω από έναν άξονα. Η μυστική θύελλα έχει εξελιχθεί σε δημόσια καταιγίδα.

–Jack Kerouac: Σατόρι Στο Παρίσι