Impossible is nothing...Γιώργος Γκουντής

5 χρόνια πέρασαν σχεδόν από την πιο έντονη ανάμνηση που έχω σαν Τερματοφύλακας.
Ήμουν 16 στα 17 και ήταν η πρώτη φορά χρόνια που θα βρισκόμουν σε ερασιτεχνικό σωματείο μετά τις ΠΑΕ μιας και ο περίγυρος μου με παρότρυνε να παίξω με άντρες ώστε να σκληραγωγηθώ και να πάρω περισσότερες ευκαιρίες και η αλήθεια είναι ότι μου άρεσε σαν πρόκληση.
Ο Γιωργάκης λοιπόν, η "μεταγραφή" που έκανε η Δόξα Ασσήρου Α' ΕΠΣΜ τον Δεκέμβριο. Βρισκόμασταν στο -9 από τον προτελευταίο μου άρεσε όμως γιατί μου δινόταν η ευκαιρία να πάρω επιτέλους χρόνο συμμετοχής και μάλιστα με άνδρες . Η ομάδα ήταν μια οικογένεια, παρέα, το χρήμα ούτε που περνούσε από το μυαλό μου εννοείται και οι περισσότεροι συμπαίκτες μου ήταν από το χωριό.
Μια πολύ όμορφη εμπειρία είχε ξεκινήσει. Τα πηγαίναμε πολύ καλά, είχαμε 7 σερί νίκες! Θυμάμαι νικήσαμε στην έδρα του 2ου με πέναλτι που είχα βγάλει στο 88' (όταν το έπιασα έκανα ένα βολέ το οποίο βγήκε πλάγιο χαχα , δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ)...
Φυσικά είχαμε και άσχημα αποτελέσματα αλλά όλο αυτό μας είχε οδηγήσει στους τελευταίους 2 αγώνες , τους πιο κρίσιμους αγώνες της σεζόν. Χρειαζόμασταν 4 βαθμούς για να μείνουμε κατηγορία χωρίς μπαράζ. Παίζαμε εκτός έδρας και ο πατέρας μου είχε έρθει να με δει αυτήν την φορά. Το σκορ ήταν 0-0 και ξαφνικά γίνεται μια σέντρα στο 70' περίπου. Την ελέγχω και βγαίνω να μαζέψω λίγο έξω από την μικρή περιοχή...νιώθω ένα μικρό σκούντηγμα στον αέρα και χάνω την ισορροπία μου...προσγειώνομαι με την μπάλα αγκαλιά αλλά με τον ώμο... νιώθω ένα δυνατό τράνταγμα! Αυτό ήταν. Το μόνο που θυμάμαι μέχρι σήμερα είναι σκόρπιες εικόνες και περιγραφές....(το γράφω και ανατριχιάζω)....Ο πατέρας μου έχει σκαρφαλώσει από τα κάγκελα και κάνει σπριντ...Ο γιατρός έρχεται και όλοι πιάνουν τα μαλλιά τους! Μου είχε γυρίσει η γλώσσα και είχα σπασμούς χωρίς τις αισθήσεις μου, εγκεφαλική διάσειση μου είπαν αργότερα...Μου περιέγραφε ο πατέρας μου το σκηνικό.. πήγαινε να μου βγάλει τα παπούτσια και εγώ να του λέω
" Τι κάνεις;;; Θα σηκωθώ και θα παίξω." Θυμάμαι να ρωτάω
"Πόσο είναι το σκορ;;;" μου είπαν ύστερα οι συμπαίκτες μου ότι το ρώτησα πολλές φορές...
Το ασθενοφόρο είχε φτάσει στον αγωνιστικό χώρο και μετά από κάποιες ώρες και εξετάσεις έμαθα ότι είχαμε έρθει 0-0. Ο γιατρός μου ανακοίνωσε ότι καλό θα είναι να μην παίξω την άλλη βδομάδα. Μετά από 6 μέρες γκρίνιας στους δικούς μου εννοείται πως μπήκα ξανά στον αγωνιστικό χώρο, για να παίξω το τελευταίο ματς της χρονιάς...Η χρονιά τελείωσε ευχάριστα! Είχαμε κερδίσει.
Το πάρτι της παραμονής είχε ξεκινήσει...!!Κάπως έτσι , η πιο ωραία μου εμπειρία μέχρι στιγμής στο ποδόσφαιρο περιλάμβανε και τον πιο σοβαρό "τραυματισμό" μου.
ΥΓ: Δεν θα ξεχάσω εκείνα τα μπράβο Γιωργάκη που άκουγα από την κερκίδα.
ΥΓ2: Ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, αγάπη, ρομαντισμός και καθαρό ποδόσφαιρο.
Γιώργος Γκουντής