Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ 1940-41

Τοῦ Ἀνχου (ΤΘ) Λαλούσῃ Χαράλαμπου
Ὁ ἡρωικὸς ἀγῶνας τῆς Ἑλλάδος ἐναντίον τοῦ Ἄξονα, κατὰ τοὺς ἑπτά
συνολικὰ μῆνες τοῦ ἑλληνοϊταλικοῦ καὶ τοῦ ἑλληνογερμανικοῦ πολέμου
(28 Ὀκτωβρίου 1940- 31 Μαΐου 1941) ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητα μία ἀπό
τίς ἐνδοξότερες σελίδες τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας.

Ἀφετηρία τοῦ ἑλληνο-ἰταλικοῦ πολέμου ἀποτελεῖ ἡ ἄνοιξη τοῦ
1939, ὅταν τὰ ἰταλικὰ στρατεύματα κατέλαβαν τὴν Ἀλβανία καί
διαφάνηκαν ξεκάθαρα τὰ ἐπεκτατικὰ σχέδια τοῦ Μουσολίνι.

ὁ Μεταξᾶς πίστευε ὅτι ἡ ἐμμονή
του στὴν πολιτικὴ τῆς συνεργασίας μὲ τοὺς Βρετανούς, θὰ ἐξασφάλιζε γιά
τὴν Ἑλλάδα τὴν συμμετοχή της στὸ πλευρὸ τῶν ἐπίδοξων νικητῶν
αὐτῆς τῆς ἀναμέτρησης.

Χαρακτηριστικὰ ἀνέφερε τίς προσπάθειες πού
ἔκανε νὰ κρατήσει τὴν χώρα μακριὰ ἀπὸ τὴν παγκόσμια σύρραξη καί τις
συμβουλὲς τοῦ Χίτλερ νὰ ἐντάξει τὴν Ἑλλάδα στὴν «Νέα Τάξη» ἀφοῦ
πρῶτα ἱκανοποιοῦσε τίς ἐδαφικὲς βλέψεις τῆς Ἰταλίας καὶ τῆς Βουλγαρίας
σὲ βάρος τῆς χώρας.

Ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς εἶπε χαρακτηριστικά:«Δηλαδὴ θὰ ἔπρεπε δια ν'
ἀποφύγωμεν τὸν πόλεμον νὰ γίνωμεν ἐθελονταὶ δοῦλοι καὶ νά
πληρώσωμεν αὐτὴν τὴν τιμὴν μὲ τὸ ἅπλωμα τοῦ δεξιοῦ χεριοῦ της
Ἑλλάδος πρὸς ἀκρωτηριασμὸν ἀπὸ τὴν Ἰταλίαν, καὶ τοῦ ἀριστεροῦ ἀπό
τὴν Βουλγαρίαν.