ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ Α' μέρος Δαυίδ Ναχμίας & Θάνος Πολύδωρας Εκπομπή Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ του Θέμη Ροδαμίτη

Показать описание

η εκπομπή μεταδόθηκε απ' την ΕΡΤ 14/07/24
ΝΙΚΟΣ ΓΟΥΝΑΡΗΣ Α' μέρος
Δαυίδ Ναχμίας (πιάνο)
Θάνος Πολύδωρας (τραγούδι)
Εκπομπή Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΠΟΛΗ του Θέμη Ροδαμίτη
Ο Νίκος Γούναρης δεν ήταν απλώς ένας τραγουδιστής· ήταν μια ανοιχτή αγκαλιά που μέσα της χωρούσαν όλες οι χαρές και οι λύπες του κόσμου. Ήταν μια δύναμη μετασχηματιστική, ένας δημιουργός που επηρέασε γενιές καλλιτεχνών και άφησε ανεξίτηλο το σημάδι του στην ελληνική μουσική και την πολιτιστική ταυτότητα. Ποιητής των Ανθρώπινων Παθών, ένας ποιητής της καθημερινότητας και όπως όλοι οι μεγάλοι ποιητές, ο Γούναρης δίνει φωνή σε όσα μένουν ανείπωτα. Εκπρόσωπος μιας εποχής που η τέχνη ήταν βαθιά συνυφασμένη με την ψυχή του λαού. Καλλιτέχνης που άντλησε έμπνευση από την καθημερινή ζωή και τα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα. Αυτό που άφησε πίσω του, μπορεί να ειδωθεί ως μια μελέτη πάνω στον ίδιο τον άνθρωπο: τις επιθυμίες του, τα πάθη του, και τις αντιφάσεις του.
Η φωνή του, είναι σαν ένας απαλός άνεμος που ταξιδεύει μέσα στον χρόνο, σαν ένας ψίθυρος που κουβαλά μαζί του τον απόηχο της Ελλάδας του χθες, της πατρίδας που αγαπάμε ακόμα κι όταν μας πονάει. Ο Νίκος Γούναρης δεν τραγουδούσε· ζωγράφιζε μελωδίες πάνω στον καμβά της ψυχής, αφήνοντας ίχνη ανεξίτηλα, γεμάτα νοσταλγία και ρομαντισμό. Ήταν ένας καλλιτέχνης που κατάφερνε να γεφυρώσει το χάσμα ανάμεσα στο λαϊκό και το αριστοκρατικό. Το κοινό του δεν περιοριζόταν σε συγκεκριμένες τάξεις· αντ' αυτού, μιλούσε τόσο στους εργάτες όσο και στους αστούς, στους ρομαντικούς και στους κυνικούς. Αυτή η οικουμενικότητα αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αρετές του.
Σκαπανέας της Πολυπρισματικής Δημιουργίας, ο Νίκος Γούναρης δεν είναι απλώς ένας σημαντικός τραγουδοποιός, αλλά ένας διαχρονικός φορέας πολιτιστικής αλλαγής. Επαναπροσδιόρισε το τραγούδι ως κοινωνικό σχόλιο, αποδεικνύοντας πως η τέχνη δεν είναι μόνο αισθητική εμπειρία, αλλά και πολιτική πράξη. Σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία μεταβαλλόταν ραγδαία, από τις προπολεμικές δεκαετίες μέχρι τη μεταπολεμική ανασυγκρότηση, τα τραγούδια του αντανακλούν τη μετάβαση απ’ την απλότητα της παραδοσιακής κουλτούρας στη σύνθετη πραγματικότητα της αστικής ζωής. Οι στίχοι των τραγουδιών του, με τη λιτότητα και τη σαφήνειά τους, λειτουργούν σαν καθρέφτης των κοινωνικών μεταβολών. Σε μια εποχή που η Ελλάδα ζούσε την αστικοποίηση και τις συνέπειες των πολέμων, οι μελωδίες του έγιναν η γέφυρα ανάμεσα στο χωριό και την πόλη, ανάμεσα στο παλιό και το νέο. Ενσαρκώνουν την ταραγμένη ιστορία της Ελλάδας, αναδεικνύοντας την πολιτισμική πολυπλοκότητα και τις αντιφάσεις ενός κόσμου που αλλάζει..
Ο Νίκος Γούναρης δεν υπήρξε απλώς ένας καλλιτέχνης της εποχής του· υπήρξε ένας δημιουργός που προέβλεψε το μέλλον. Οι μελωδίες του, αν και διαμορφωμένες μέσα σε συγκεκριμένο ιστορικό και πολιτισμικό πλαίσιο, παραμένουν επίκαιρες, γιατί εκφράζουν διαχρονικά ανθρώπινα ζητήματα: την αγάπη, τη νοσταλγία, τη φθορά, και την ελπίδα. Έπλασε μελωδίες που αποκαλύπτουν τις ανθρώπινες ευαισθησίες, τον πόνο του έρωτα και τη νοσταλγία του ανεκπλήρωτου.
Ο Νίκος Γούναρης ήταν ένας καλλιτέχνης που κατάφερε να αποτυπώσει τον παλμό της ψυχής μέσα από τις νότες και τους στίχους του. Η βελούδινη φωνή του είχε τη δύναμη να μεταμορφώνει το απλό σε σπουδαίο, να δίνει υπόσταση σε ό,τι φαινομενικά περνά απαρατήρητο. Τα τραγούδια του, γεμάτα λυρισμό, στοχασμό και συναισθηματική αλήθεια, είναι μια πολύτιμη κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει και να προκαλεί. Στη μουσική του, βρίσκουμε όχι μόνο τον καλλιτέχνη, αλλά και τον φιλόσοφο· όχι μόνο τον τραγουδιστή, αλλά και τον ποιητή. Στο έργο του, η Ελλάδα δεν βρίσκει μόνο την πολιτιστική της ταυτότητα, αλλά και το βαθύτερο νόημα της ύπαρξής της.
Ο Νίκος Γούναρης δεν ανήκει μόνο στην εποχή του· ανήκει στην καρδιά μας. Είναι η απόδειξη ότι η μουσική, όταν είναι αληθινή, γίνεται διαχρονική. Είναι ο ποιητής της καθημερινότητας, ο ερμηνευτής της ψυχής, ο καλλιτέχνης που μας μαθαίνει να βλέπουμε το φως ακόμα και μέσα στο σκοτάδι. Και έτσι, καθώς ο χρόνος κυλά, η φωνή του θα συνεχίσει να μας ψιθυρίζει, να μας συγκινεί, να μας συντροφεύει. Γιατί οι πραγματικοί καλλιτέχνες δεν φεύγουν ποτέ· μένουν, για πάντα, εκεί που χτυπά η καρδιά της ζωής.
ήταν ο σπουδαιότερος όλων. Αιωνία του η μνήμη.
Δαυίδ Ναχμίας 20 Νοεμβρίου 2024