filmov
tv
Θάνος Ανεστόπουλος - Οι ονειροπόλοι (11-2-2011)

Показать описание
Θάνος Ανεστόπουλος, Τηλέμαχος Μούσας (κιθάρες, theremin), Νίκος Γιούσεφ (μπάσο, μουσικό πριόνι), Σοφία Ευκλείδου (βιολοντσέλο), Χρήστος Λιάτσος (κρουστά), Λάμπρος Πηγούνης (βιολί, electronica) και Τάκης Κορορός (ηχοληψία) live στο "Gagarin 205", την Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011.
Οι ονειροπόλοι
Ποίηση: Γιώργος Μυλονογιάννης (Αφιερωμένο στον Μήτσο Παπανικολάου)
Μουσική: Θάνος Ανεστόπουλος
Νικημένοι... Και όμως δεν δώσαμε μάχη
μήτε καν στον ορίζοντα φάνηκι εχθρός,
ενώ θα πρεπε νά `μαστε πάντοτε μπρος,
σε σκιές και σε φάσματα στρέφουμε ράχη.
Η δειλία χαράζει το κάθε μας βήμα
κι όλοι ζούμε με τ’ όνειρο κάποιας φυγής,
μας πειράζει στα μάτια το φως της αυγής,
τραγουδάμε το χάρο, ποθούμε το μνήμα.
Μεθυσμένοι... Χωρίς ούτε στάλα να πιούμε,
τη φωτιά μας δε σβήνει κανένα πιοτό,
θα `ρθει ώρα να βρούμε τη λήθη σ’ αυτό,
τώρα όμως δεν ξέρω και μεις τι ζητούμε.
Στο μεθύσι μας πάνω πιστεύουμ’ αλήθεια
ότι γίναμε κι όλας καινούριοι Θεοί,
τη ζωήν, ως τη ζουνε οι άλλοι θνητοί
τη χλευάζουμε σαν μια χυδαία συνήθεια.
Γελασμένοι... Δεν το `χαμε πριν καταλάβει,
πως μια μέρα θα `ρχόταν αυτός ο καιρός,
που κι ο ύστατος φίλος θα ήταν νεκρός.
Η ζωή δεν προσφέρει, ζητάει να λάβει.
Διαρκώς αυταπάτες και πάντα στο χέρι
λίγα πούπουλα, θύμηση μόνο σκληρή
της χαράς που πετάει και φεύγει
ιλαρή στον ορίζοντα πέρα, λευκό περιστέρι.
Οι ονειροπόλοι
Ποίηση: Γιώργος Μυλονογιάννης (Αφιερωμένο στον Μήτσο Παπανικολάου)
Μουσική: Θάνος Ανεστόπουλος
Νικημένοι... Και όμως δεν δώσαμε μάχη
μήτε καν στον ορίζοντα φάνηκι εχθρός,
ενώ θα πρεπε νά `μαστε πάντοτε μπρος,
σε σκιές και σε φάσματα στρέφουμε ράχη.
Η δειλία χαράζει το κάθε μας βήμα
κι όλοι ζούμε με τ’ όνειρο κάποιας φυγής,
μας πειράζει στα μάτια το φως της αυγής,
τραγουδάμε το χάρο, ποθούμε το μνήμα.
Μεθυσμένοι... Χωρίς ούτε στάλα να πιούμε,
τη φωτιά μας δε σβήνει κανένα πιοτό,
θα `ρθει ώρα να βρούμε τη λήθη σ’ αυτό,
τώρα όμως δεν ξέρω και μεις τι ζητούμε.
Στο μεθύσι μας πάνω πιστεύουμ’ αλήθεια
ότι γίναμε κι όλας καινούριοι Θεοί,
τη ζωήν, ως τη ζουνε οι άλλοι θνητοί
τη χλευάζουμε σαν μια χυδαία συνήθεια.
Γελασμένοι... Δεν το `χαμε πριν καταλάβει,
πως μια μέρα θα `ρχόταν αυτός ο καιρός,
που κι ο ύστατος φίλος θα ήταν νεκρός.
Η ζωή δεν προσφέρει, ζητάει να λάβει.
Διαρκώς αυταπάτες και πάντα στο χέρι
λίγα πούπουλα, θύμηση μόνο σκληρή
της χαράς που πετάει και φεύγει
ιλαρή στον ορίζοντα πέρα, λευκό περιστέρι.