Το Μινόρε του Τεκέ - Ιωάννης Χαλικιάς

Показать описание

Συνθέτης: Ιωάννης Χαλικιάς (Τζακ Γρηγορίου)
Μπουζούκι: Ιωάννης ΧαλΙκιάς
Κιθάρα: Σοφοκλής Μιχαηλίδης
Έτος γραμμοφώνησης: 1931 (columbia DGX-36)

…..Το "Μινόρε του Τεκέ", το οποίο στάθηκε η αφορμή για την καθιέρωση του μπουζουκιού στη χώρα μας, ηχογραφήθηκε από τον Ιωάννη Χαλκιά ή Τζακ Γρηγορίου στην Αμερική, προς το τέλος του 1931 και κυκλοφόρησε στην Ελλάδα τον Ιανουάριο του 1932, γνωρίζοντας τεράστια επιτυχία.

Δίσκος με μπουζούκι είχε ηχογραφηθεί το 1931 και εδώ, αλλά πέρασε απαρατήρητος, αφού το βιολί, το σαντούρι, το ούτι, το κανονάκι και το λαούτο κυριαρχούσαν ακόμη στο ρεμπέτικο τραγούδι.

Όταν ο δίσκος ήρθε στην Ελλάδα οι διευθυντές της δισκογραφικής εταιρίας Columbia δε μπορούσαν να καταλάβουν το λόγο αυτής της επιτυχίας,όπως επίσης και το όργανο που κυριαρχούσε στη μουσική εκτέλεση του τραγουδιού αυτού. Μετά λοιπόν από μεγάλη έρευνα κατέληξαν ότι η διαφορετικότητα και η μεγάλη επιτυχία του δίσκου αυτού οφειλόταν στο γεγονός ότι είχε έναν διαφορετικό μουσικό ήχο που προερχόταν από το άγνωστο μέχρι τότε μπουζούκι.

Η απροσδόκητη επιτυχία του "Μινόρε του Τεκέ" ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά των υπευθύνων των εδώ δισκογραφικών εταιριών, οι οποίοι άρχισαν να ψάχνουν στους τεκέδες και στις ταβέρνες του Πειραιά, προκειμένου να βρούνε κάτι αντίστοιχο για να ηχογραφήσουν, αφού εκεί είχε διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια μια κομπανία μουσικών, η οποία έπαιζε με μπουζούκι δικά της τραγούδια ή και παλιότερων συνθετών.

Εμβληματική μορφή της παρέας ήταν ο Μάρκος Βαμβακάρης, ο οποίος επιλέγεται από την Columbia και μαζί με τους φίλους του Μπάτη, Παγιουμτζή, Δελιά, Αϊβαλιώτη (την περίφημη "Τετράδα την Ξακουστή του Πειραιώς"), ηχογραφούν - σε διάστημα ενός έτους - πάνω από είκοσι τραγούδια με κύριο όργανο το μπουζούκι και θεματολογία "χασικλίδικη".

Η Columbia όμως διστάζει να κυκλοφορήσει το υλικό, φοβούμενη τον αντίκτυπο που θα είχε στην «καλή κοινωνία» η υιοθέτηση του μπουζουκιού, όργανο το οποίο ήταν ταυτισμένο με "τεκέδες", "χασίσια" και "παραβατικές συμπεριφορές".

Η ανταγωνίστρια Odeon εκμεταλλεύεται άμεσα την αδράνεια της Columbia και το 1934 κυκλοφορεί, με τους ίδιους συντελεστές και τα ίδια θεματολογικά χαρακτηριστικά, μια σειρά τραγουδιών, τα οποία γίνονται αμέσως επιτυχίες, σπάζοντας την προκατάληψη και το φόβο που επικρατούσε σχετικά με το μπουζούκι.

Στη συνέχεια η θεματολογία εμπλουτίζεται και με τραγούδια για τον έρωτα, τη γυναίκα, τη θλίψη και την κοινωνική αδικία, την οποία όμως ακόμη την κατατάσσει στη σφαίρα της μοίρας του ανθρώπου και όχι στις συνθήκες που τη δημιουργούν και την εκτρέφουν. Αυτό θα γίνει αρκετά χρόνια αργότερα.

Προς το παρόν στη λαϊκή ορχήστρα προσθέτονται και άλλα όργανα, εκτός του μπουζουκιού και του μπαγλαμά, η χρήση της αργκό υποχωρεί και παύει σταδιακά η κοινωνική και πολιτισμική απομόνωση των φορέων του λαϊκού τραγουδιού….

Πηγή: Γ. Τσάμπρας, Το «Ρεμπέτικο» στη δισκογραφία της δεκαετίας του 1930: «περιθώριο» ή καθεστώς;