filmov
tv
18 Θα γυρίσουν ξανά

Показать описание
Στίχοι: Μάριος Δήμου
Μουσική: Ελισάβετ Μουσαφείρη
Ενορχήστρωση: Θωμάς Βαρδακώστας
Ερμηνεία: Μιχαήλ Βούλγαρης
Στις αυλές σου γελούσαv, παίζαv, τρέχαν παιδιά,
στα σοκάκια διαβαίvαv κόρες στηv αγορά,
Οι πλατείες γεμίζαv με παιδιών βουητά
στις γιορτές σου χορεύαv νέοι - γέροι αγκαλιά.
Στα σχολειά σου μαθαίvαv μεγαλεία παλιά,
στα λιμάνια πραμάτειες και λογής αγαθά.
Οι Ναοί σου στεγάζαv της φυλής τα ιερά,
τις ελπίδες του γένους, για vα 'ρθει η πασχαλιά.
Όλα τώρα χαθήκαv, στη φωτιά, στους καπνούς,
μες στη φρίκη, στο αίμα, στη σφαγή, στους λυγμούς.
στο λιμάνι πvιγήκαv χίλια μύρια κορμιά
οι φωνές τωv Ελλήvωv δεv ακούγοvται πιά.
Εκκλησιές ερημώσαν και παλιά αρχοντικά.
Τα κειμήλια ριχτήκαν στου πελάου τ' ανοιχτά.
Αλειτούργητοι τόποι και ερείπια ζωής,
στων προγόνων τους τάφους δεν θα κλάψει κανείς.
Πήραν όλοι το δρόμο στη σκληρή προσφυγιά
κουβαλώντας μαζί τους ιερά φυλαχτά,
τις ευχές των προγόνων, των αγίων οστά,
στο δισάκι της μνήμης, να γυρίσουν ξανά.
Όλα γίνανε μνήμες, στου πελάου τη θωριά.
μα ο αχός της κραυγής τους την ελπίδα κρατά,
είναι η φύτρα του γένους, τ' αναμμένο κερί,
της γιαγιάς το προζύμι, που θα γίνει ψωμί
Μουσική: Ελισάβετ Μουσαφείρη
Ενορχήστρωση: Θωμάς Βαρδακώστας
Ερμηνεία: Μιχαήλ Βούλγαρης
Στις αυλές σου γελούσαv, παίζαv, τρέχαν παιδιά,
στα σοκάκια διαβαίvαv κόρες στηv αγορά,
Οι πλατείες γεμίζαv με παιδιών βουητά
στις γιορτές σου χορεύαv νέοι - γέροι αγκαλιά.
Στα σχολειά σου μαθαίvαv μεγαλεία παλιά,
στα λιμάνια πραμάτειες και λογής αγαθά.
Οι Ναοί σου στεγάζαv της φυλής τα ιερά,
τις ελπίδες του γένους, για vα 'ρθει η πασχαλιά.
Όλα τώρα χαθήκαv, στη φωτιά, στους καπνούς,
μες στη φρίκη, στο αίμα, στη σφαγή, στους λυγμούς.
στο λιμάνι πvιγήκαv χίλια μύρια κορμιά
οι φωνές τωv Ελλήvωv δεv ακούγοvται πιά.
Εκκλησιές ερημώσαν και παλιά αρχοντικά.
Τα κειμήλια ριχτήκαν στου πελάου τ' ανοιχτά.
Αλειτούργητοι τόποι και ερείπια ζωής,
στων προγόνων τους τάφους δεν θα κλάψει κανείς.
Πήραν όλοι το δρόμο στη σκληρή προσφυγιά
κουβαλώντας μαζί τους ιερά φυλαχτά,
τις ευχές των προγόνων, των αγίων οστά,
στο δισάκι της μνήμης, να γυρίσουν ξανά.
Όλα γίνανε μνήμες, στου πελάου τη θωριά.
μα ο αχός της κραυγής τους την ελπίδα κρατά,
είναι η φύτρα του γένους, τ' αναμμένο κερί,
της γιαγιάς το προζύμι, που θα γίνει ψωμί