Σα φυλαχτό από την πανδημία

Μία πολύτιμη αξία που υπενθύμισε στον άνθρωπο η πανδημία του 2020.

Όταν έχεις βιώσει την απώλεια, είτε αγαπημένου προσώπου, είτε απώλεια σχέσης, είτε ρόλου, βιώνεις ένα πένθος. Και μέσα σε αυτό το πένθος, ανακαλύπτεις τον εαυτό σου ξανά, ποιος είσαι, τί θέλεις από τη ζωή. Μέσα από τον πόνο, μαθαίνεις να εκτιμάς τις καθημερινές στιγμές και τα απλά πράγματα. Γιατί σ΄εκείνα τα απλά συνοψίζεται αυτό που λέμε ζωή.

Και είναι παράξενο που η ανθρωπότητα μετά από τόσους αιώνες πάνω στη γη, τελικά δεν ήξερε να βρίσκει τη χαρά στα πιο απλά πράγματα. Είναι παράξενο που έπρεπε να εμφανιστεί ένας ιός με το ψυχρό όνομα #covid19 για να μας υπενθυμίσει τί πραγματικά αξίζει.
Δεν είχαμε να παλέψουμε μόνο με έναν εχθρό που δε φαίνεται με γυμνό μάτι, είχαμε να παλέψουμε με χειρότερους εχθρούς που πολιορκούν τη γυμνή μας ψυχή.
Και αυτούς τους δαίμονες έπρεπε να παλέψουμε κλεισμένοι σε τέσσερις τοίχους.

Είναι παράξενο που έπρεπε να κλειστεί ο άνθρωπος σε καραντίνα για να εκτιμήσει μια απλή βόλτα με φίλους. Ή για να συνειδητοποιήσει ότι πιο σημαντικό από ένα δώρο είναι η ίδια η επίσκεψη.
Έπρεπε να κουραστεί από τις ταινίες στο λάπτοπ, για να νοσταλγήσει μια ταινία στο σινεμά με τ' αδέρφια του. Ή ένα θέατρο με τους γονείς του.
Έπρεπε να έρθει το μουσείο στην οθόνη του για να το δείξει στα παιδιά του.
Ή να κλείσουν τα σχολεία για να περάσει ποιοτικό χρόνο μαζί τους.
Έπρεπε να κλείσουν τα αεροδρόμια, για να πεθυμήσει ένα ταξίδι σε άλλους τόπους.
Να κάνει Ανάσταση στο μπαλκόνι του για να ανταλλάξει ευχές με τον γείτονα. Αλήθεια, γιατί δεν ανταλλάζουν καλημέρες τόσα χρόνια;
Έπρεπε να εργαστεί από το σπίτι, για να σκεφτεί τον καφέ που ακύρωσε με τη συνάδελφο.
Να στείλει μήνυμα στο κράτος για να βγει και να απολαύσει μια βόλτα κάτω από την πανσέληνο. Και έπρεπε να τη στερηθεί για να καταλάβει πόσο σημαντικό είναι να αρπάζεις το κορίτσι σου και να του δείχνεις τα μαυριλάδια του φεγγαριού.

Έπρεπε να μείνει μόνος, για να του λείψουν οι συγγενείς του.
Να μείνει μόνος, για να μάθει να περνάει καλά με τον εαυτό του.
Να βρεθεί ξαφνικά με άπλετο χρόνο, να θυμηθεί τις παλιές του συνήθειες. Ή να δοκιμάσει κάτι καινούριο.
Να καταλάβει πως η ομορφιά δεν είναι μονάχα αυτό που φαίνεται στον καθρέφτη.

Έπρεπε να φοβηθεί τον θάνατο, για να καταλάβει ότι το δώρο δεν είναι η ζωή, αλλά η αγάπη.
Αγάπη στον εαυτό σου, σε αυτό που κάνεις, αγάπη στην οικογένεια, στους φίλους, στους αγνώστους.
Αγάπη στη στιγμή. Τη στιγμή που θα περάσει και δε θα γυρίσει πίσω.

Τη μέρα που θα λήξει η καραντίνα, άνθρωπε, κράτα σαν φυλαχτό τούτα τα λόγια:
Ακόμη κι αν χάσεις όλες τις ελευθερίες του κόσμου, υπάρχει μία ελευθερία που δεν μπορεί να στην πάρει κανείς: η ελευθερία του πώς θα διαχειριστείς την κάθε στιγμή που ζεις.
Είναι στο χέρι σου πώς θα βιώνεις το κάθε λεπτό της ζωής σου που περνάει.

Θα τα θυμηθείς τα λόγια τούτα, όταν με το καλό περάσουν όλα αυτά, όταν οι αγκαλιές που θα δοθούν στα ανταμώματα, θα είναι οι πιο σφιχτές του κόσμου και με βουρκωμένα μάτια.

Κείμενο-αφήγηση: Μαρία-Στέλλα Ζεάκη
Μοντάζ: Μαρία-Στέλλα Ζεάκη

Βίντεο: by Taryn Elliott, cottonbro, Pressmaster, Space Space, Victor Varetto, fauxels, George Morina, Stef, Ricardo Esquivel, Ake Wall, Engin Akyurt, Athena, pixabay, Nathan Cowley, Luis Quintero, WeStar, Matthias Groeneveld from Pexels

Music:
Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 Unported

#ΜένουμεΣπίτι #StayHome