2ο bio–Mechanical festival 2018 - Είδωλα

…ἀλλ’ εἴδωλον ἦν

Ο κόσμος μας είναι οριστικά και αμετάκλητα διπλός.

Από την εποχή του Πλάτωνα, του κόσμου των ιδεών και της προ γεννήσεως ζωής περάσαμε στην εποχή του χριστιανισμού και στη μετά θάνατον ζωή. Και από κει στον 20ο αιώνα της κοινωνίας του θεάματος με τον ολοένα αυξανόμενο διαχωρισμό του φαίνεσθαι από το είναι που συνεχίζεται ως τις μέρες μας με φρενήρεις ρυθμούς. Από την εικονική πραγματικότητα του διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης μέχρι το διαδίκτυο των πραγμάτων, η φύση αντικαθίσταται από τις αναπαραστάσεις της, οι ανθρώπινες σχέσεις αποϋλοποιούνται από τα avatar τους.

Το ρήγμα ανάμεσα στη φυσική ζωή και τα πολλαπλά είδωλά της μεγαλώνει με γεωμετρική πρόοδο. Ζούμε τη ζωή ως θέαμα, κατασκευάζουμε ταυτότητες-είδωλα σε ένα μακρινό διαδικτυακό επέκεινα. Η ανθρώπινη κατάσταση εγκλωβίζεται σε ψηφιακές δομές, ψηφιοποιείται. Το υπαρξιακό ερώτημα αλλάζει διαρκώς πεδίο αναφοράς κι αυτό καθιστά όλο και πιο δύσκολη την απάντησή του: Ποιος αλήθεια είμαι εγώ και πού πάω με χίλιες δυο εικόνες στο μυαλό…

Στον αιώνα των ειδώλων και του διπλού κόσμου στον οποίο μπαινοβγαίνει με εκπληκτική άνεση η νέα γενιά, η ανθρώπινη φύση δοκιμάζει τις αντοχές και τα όριά της σε μια διαρκή διαπραγμάτευση με την πραγματικότητα και τα πολλαπλά είδωλά της, σ’ ένα αέναο παιχνίδι ρόλων και αξιών.

Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά και η κραυγή της Ελένης οὐκ ἦλθον ἐς γῆν Τρῳάδ’, ἀλλ’ εἴδωλον ἦν ακούγεται εξαιρετικά επίκαιρη.

Μήπως πρέπει τελικά να σπάσουμε τους καθρέφτες, να γκρεμίσουμε ξανά τα είδωλα και να επιστρέψουμε στη χωμάτινη ύπαρξή μας;

Μήπως πρέπει επιτέλους ν’ αφουγκραστούμε ξανά την σκοτεινή μας ρίζα της κραυγής;

Γιάννης Κατσάνος
Καλλιτεχνικός διευθυντής bio-mechanical festival