Τα Παιδιά της Παλαιότητας - (Αναλογία με) Το Τέλος της Αναλογικής Τηλεόρασης

στίχοι:

Στρουμφάκι, ο δρόμος μου για σένα
ήταν στρωμένος με καρφιά,
ένας ατέλειωτος πόνος η μόνη ανάμνηση από σένα
κι ένα λευκό σκουφάκι στα μαλλιά.

Δεν ξέρω αν όντως χαίρομαι που φεύγεις όπως φεύγεις,
που χάνεσαι μέσα στα Χριστούγεννα
κι αφήνεις μόνο τ’ όνομά σου αποτύπωμα στο χιόνι
(κάποτε έπαιζαν μαζί σου τα παιδιά).

Γιατί είναι κάτι στον αέρα,
κάτι που τρέμει να αρθρωθεί,
που με κρατάει στη θλίψη και στην αποχή.

Ο Γιάννης λέει «σε λίγες μέρες το σήμα για πάντα θα χαθεί»
κι η αναλογία μέσα μου σκάει σαν αστραπή...