Θεόδωρος Μπασιάκος-Έρωτας παλιάτσος

Ήμουνα λέει εσύ. Ήμουν νέα και όμορφη, αχ Θεέ μου, τί όμορφη που ήμουν!
Κι’ εσύ… Εσύ ήσουν εγώ, βεβαίως. Το στραπατσαρισμένο καπελάκι του ερωτευμένου μάς φορούσες. Και μου ερχόσουν… Τί παλιάτσος!
Στη γειτονιά μου ερχόσουν. Περίμενες να βγω στο παραθύρι, μια ματιά μου να σου χάριζα… Τα λαχταρούσες τούτ’ τα μάτια… Καημενούλη! Και το γλυκό μου το χαμόγελο… Και τί δεν έδινες για ένα μου χαμόγελο!
Μα εγώ, εκεί! Να περιμένεις!
Απ’ το μεράκι για τα μάτια μου να λιώνεις!
Να πηγαίνεις πέρα-δώθε, τα νύχια σου να τρως, το καπελάκι να ’χεις κατεβάσει ώς τ’ αφτιά απ’ την απελπισία, κι’ όμως, να μην εννοείς να μου ξεκουμπιστείς…
Να φυσάει κιόλας, να κάνει κρύο…
Έτσι!
Κι’ εγώ –κρυμμένη πίσω απ’ την κουρτίνα– να κοιτάζω, να χαμογελώ, να χαμογελώ και πάλι να χαμογελώ… με το πιο γλυκό χαμόγελο σ’ ολάκερο τον κόσμο!
#audiopoem #poetrycommunity #greekphilosopher