ΣΚΙΑΓΡΑΦΩΝΤΑΣ ΤΟΝ ΕΥΓΝΩΜΟΝΑ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΝΩΜΟΝΑ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΛΟΥΚΑ)

Ο Αγ. Γρηγόριος ο Παλαμάς παραλληλήζει την λέπρα με την αμαρτία. Όπως η λέπρα ξεκινά σιγά-σιγά και επεκτείνεται και κατατρώει όλο το σώμα, έτσι και η αμαρτία. Το δέρμα του λεπρού εμφανίζει πολλούς χρωματισμούς και λέγει ο Άγιος ότι εμφανίζει το ποικιλόμορφον της αμαρτίας.

Ο Άγιος Νεκτάριος σκιαγραφεί τον ευγνώμονα και τον αγνώμονα χαρακτήρα:
Η καρδιά του ευγνώμονος αγαπά τον ευεργέτη. Γιατί ξέρει να ανταποκρίνεται σωστά.
Η ευεργεσία κινητοποίησε στον ευεργετηθέντα την διαδικασία της σχέσεως.
Ο Αγνώμων είναι αντικοινωνικός και δεν έχει πρόσωπο. Διότι, όποιος δεν μπορεί να σχετισθεί, δεν έχει πρόσωπο. Λέει ο Άγιος πως αν ευεργετηθεί ο αγνώμων, γίνεται ο μεγαλύτερος εχθρός.

Το να διατηρεί ο άνθρωπος τα λόγια του Θεού στην μνήμη του, είναι έργο της Θείας Χάριτος.

Ο Θεός τιμά το καλό που θα κάνουμε παρότι ό,τι κάνουμε προέρχεται από Αυτόν. Τιμά ακόμα και ότι συγκατατεθήκαμε στο Θέλημά Του για να γίνει το καλό.

Ο αγνώμων έχει μυαλό διεστραμμένο διότι λέει ότι δεν έλαβε καμμία ευεργεσία συνεπώς δεν οφείλει καμμία ευγνωμοσύνη. Τελικά, αυτός ο αγνώμων γίνεται επικίνδυνος για τον ευεργέτη.

Η Πίστη έχει να κάνει με την σχέση. Πίστις άνευ έργων νεκρά εστί, λέει η Αγία Γραφή.