Μάνος Χατζιδάκις • Ο Μάνος Χατζιδάκις στη Ρωμαϊκή Αγορά | 35 τραγούδια 1947-1985 [1986]

🔔 Subscribe for more music

🎧Tracklist:

🔸1ος Δίσκος
▷Α’ Πλευρά
01. Μια Πόλη Μαγική - Βασίλης Λέκκας [0:00]
▪️Μάνος Χατζιδάκις
02. Ήρθε Βοριάς - Ήρθε Νοτιάς - Ηλίας Λιούγκος • Μάνος Χατζιδάκις [3:05]
▪️Γιάγκος Αραβαντινός
03. Χάρτινο Το Φεγγαράκι - Ηλίας Λιούγκος [6:15]
▪️Νίκος Γκάτσος
04. Πάμε Μια Βόλτα Στο Φεγγάρι - Έλλη Πασπαλά [9:06]
▪️Νότης Περγιάλης, Γιώργος Εμιρζάς
05. Το Φεγγάρι Είναι Κόκκινο - Ηλίας Λιούγκος [13:20]
▪️Μάνος Χατζιδάκις
06. Αγάπη Μου Έγινες Δίκοπο Μαχαίρι - Έλλη Πασπαλά [15:49]
▪️Μιχάλης Κακογιάννης

▷B’ Πλευρά
07. Μην Τον Ρωτάς Τον Ουρανό - Μαρία Φαραντούρη [18:38]
▪️Γιάννης Β. Ιωαννίδης
08. Θάλασσα Πλατιά - Έλλη Πασπαλά [23:18]
▪️Γιώργος Ρούσσος
09. Κουρασμένο Παλικάρι - Έλλη Πασπαλά • Μαρία Φαραντούρη [26:54]
▪️Νίκος Γκάτσος
10. Ήταν Του Μάη Το Πρόσωπο (Κι αν θα διψάσεις για νερό) - Μαρία Φαραντούρη [29:40]
▪️Νίκος Γκάτσος
11. Το Πέλαγο Είναι Βαθύ - Έλλη Πασπαλά [31:57]
▪️Μάνος Χατζιδάκις
12. Τώρα Που Πας Στην Ξενιτιά (Καλυμνιώτικο) - Έλλη Πασπαλά [34:13]
▪️Νίκος Γκάτσος
13. Είμαι Αητός Χωρίς Φτερά - Ηλίας Λιούγκος [36:23]
▪️Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
14. Το Σκοτεινό Παράθυρο - Έλλη Πασπαλά [40:25]
▪️Νίκος Γκάτσος

🔸2ος Δίσκος
▷Α’ Πλευρά
15. Το Μαντολίνο (Φέρτε Μου Ένα Μαντολίνο) - Μαρία Φαραντούρη [42:33]
▪️Μάνος Χατζιδάκις
16. Η Πέτρα - Μαρία Φαραντούρη [45:13]
▪️Μάνος Χατζιδάκις
17. Περιμπανού - Λιούγκος Ηλίας • Βασίλης Λέκκας [47:57]
▪️Νίκος Γκάτσος
18. Πορνογραφία - Έλλη Πασπαλά [51:06]
▪️Μάνος Χατζιδάκις, Άρης Δαβαράκης
19. Κάθε Κήπος Έχει (Οδός Ονείρων) - Βασίλης Λέκκας [54:17]
▪️Μάνος Χατζιδάκις
20. Ο Κυρ' Μιχάλης - Ηλίας Λιούγκος [56:54]
▪️Ιάκωβος Καμπανέλλης
21. Το Πουλί - Έλλη Πασπαλά [1:00:02]
▪️Μίνως Αργυράκης
22. Μια Παναγιά - Ηλίας Λιούγκος [1:02:47]
▪️Νίκος Γκάτσος

🔸3ος Δίσκος
▷Α’ Πλευρά
23. Τ' Αστέρι Του Βοριά - Λέκκας Βασίλης • Ηλίας Λιούγκος [1:06:04]
▪️Νίκος Γκάτσος
24. Πάει Ο Καιρός, Πάει Ο Καιρός - Ηλίας Λιούγκος [1:08:22]
▪️Νίκος Γκάτσος
25. Στου Διγενή Τ' Αλώνια - Έλλη Πασπαλά [1:10:58]
▪️Νίκος Γκάτσος
26. Τα Παιδιά Κάτω Στον Κάμπο - Μαρία Φαραντούρη [1:14:52]
▪️Μάνος Χατζιδάκις
27. Ο Οδοιπόρος - Βασίλης Λέκκας [1:18:17]
▪️Μάνος Ελευθερίου
28. Το Μεθυσμένο Κορίτσι - Ηλίας Λιούγκος [1:21:23]
▪️Μάνος Χατζιδάκις
29. Μια Φορά Κ' Ένα Καιρό - Έλλη Πασπαλάη [1:23:40]
▪️Νίκος Γκάτσος
30. Αθανασία - Βασίλης Λέκκας [1:27:07]
▪️Νίκος Γκάτσος

▷B’ Πλευρά
31. Το Παιδί Από Την Κρήτη - Βασίλης Λέκκας [1:30:25]
▪️Μιχάλης Μπουρμπούλης
32. Έξι Κορίτσια Με Ρωτούν - Βασίλης Λέκκας [1:32:54]
▪️Νίκος Συμεωνίδης
33. Αγάπη Μου - Βασίλης Λέκκας [1:36:05]
▪️Μάνος Χατζιδάκις
34. Η Μπαλάντα Του Ουρί (Αχ ουρανέ) - Βασίλης Λέκκας [1:39:33]
▪️Νίκος Γκάτσος
35. Η Μπαλάντα Των Αισθήσεων Και Των Παραισθήσεων - Βασίλης Λέκκας [1:42:37]
▪️Άρης Δαβαράκης

🔸Σημείωμα του Μάνου Χατζιδάκι που περιελάμβανε η κασετίνα στα σχόλια ...
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Credits:
Ενορχήστρωση Και Διεύθυνση Ορχήστρας: Μάνος Χατζιδάκις
Ο Τάσος Καρακατσάνης ενορχήστρωσε τα τραγούδια: ΤΟ ΠΟΥΛΙ, ΜΙΑ ΠΟΛΗ ΜΑΓΙΚΗ, ΠΑΕΙ Ο ΚΑΙΡΟΣ, ΑΓΑΠΗ ΜΟΥ, ΣΤΟΥ ΔΙΓΕΝΗ Τ' ΑΛΩΝΙΑ, ΘΑΛΑΣΣΑ ΠΛΑΤΙΑ
Ορχήστρα:
Βιολί: Δ. Βράσκος, Ε. Αποστολίδη, Γ. Σταλημέρας, Β. Καψάλης, Οδ. Κορέλης
Βιόλα: Γ. Κινδύνης, Γ. Ανανά, Δ. Τερζάκης, Π. Τσουρουκόγλου, Μ. Γραμμματικάκη, Γ. Γιούνγκμπερτ
Τσέλο: Στ. Ταχιάτης, Νίκος Κοτζιάς, Χρήστος Σφέτσας, Δ. Γούζιος. Φλάουτο: Στ. Γαδέδη, Π. Δράκος. Κλαρίνο: Ν. Γκίνος. Όμποε: Κλ. Σελιέ
Κιθάρες: Στ. Κυπραίου, Κ. Χατζόπουλος, Κ. Γρηγορέας. Κοντραμπάσο: Α. Ροδουσάκης. Άρπα: Μ. Ρουδουσάκη.
Τρομπέτα: Σ. Άνθης
Κόρνο: Β. Σκούρας.
Drums: Ν. Αντύπας, Τ. Μαρινάκης.
Πιάνο: Τ. Καρακατσάνης
Πιάνο:Μάνος Χατζιδάκις, μπουζούκι: Μιχάλης Ζαριδάκης
Ηχογράφηση: Studio Polysound.
Ηχοληψία και Remixing: Γιάννης Σμυρναίος
Σχεδίαση εξωφύλλου : Κώστας Μποσταντζόγλου
Επιμέλεια παραγωγής & συντονισμός: Βίκυ Γαλάτου
Πρώτη έκδοση σε κασετίνα 3 δίσκων, 1986
==========================================================================
● ΑΠΟΠΟΙΗΣΗ : Το βίντεο δεν προορίζεται για παραβίαση πνευματικών δικαιωμάτων. Το ακουστικό και οπτικό περιεχόμενο δεν ανήκει σε εμένα και δεν έχω κέρδος από αυτό το βίντεο. Δεν είμαι κύριος πνευματικών δικαιωμάτων των φωτογραφιών, οι οποίες είναι από το διαδίκτυο. Το βίντεο αυτό είναι καθαρά για διασκέδαση.
● DISCLAIMER : The video is not intended for copyright infringement. Audio and visual content is not mine and I have no profit from this video. I do not own the copyright to the photos, which are from the internet. This video is purely for fun.
==========================================================================

[Phoenix-ht]

Εξαιρετική δουλειά... ευχαριστούμε για όλες τις πολύτιμες πληροφορίες 😊

[rythmography]

Re-upload με καλύτερο ήχο και περισσότερες πληροφορίες για τον δίσκο! Καλή ακρόαση!!! 🎵🎼🎶

[rythmography]

4.Κι έρχονται το '62 Οι αδελφές Τατά. Και οι τρεις συνεργάτες μου πανευτυχείς μετά την πρεμιέρα. Ο Σολωμός, ο Χορν και ο Αργυράκης) Πολύς κόσμος, πολύς θόρυβος, πολύς θαυμασμός και πολλή ζηλοφθονία απ' τους δημοσιογράφους- συγγραφείς, που για πρώτη φορά τους ξέφευγε απ' τα χέρια τους το Μουσικό Θέατρο. Στους θεατές της πρεμιέρας -μεταξύ πολλών- η Jane Fonda, ο Kazan, ο Cliff Richard, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής με τη σύζυγό του, ο Γεώργιος Ράλλης και η σύζυγος του, ο Κωστής Μπαστιάς, ο Χουρμούζιος, η Ingrid Bergman με τον άντρα της, η φίλη μου Τζίνα Μπαχάουερ με τον Sherman και ο Frederick March με τη γυναίκα του.
Του εξηγώ πως θα 'θελα να είμαι εγώ στο ρόλο του ΕΜΠΟΡΑΚΟΥ, που έπαιξε με τόση επιτυχία. Του πρότεινα μάλιστα να παίξει στην ΟΔΟ ΟΝΕΙΡΩΝ. Μου είπε πως φοβάται να παίξει το ρόλο του Χορν. Τόσο τον βρήκε τέλειο. Του λέω: Γιατί δεν διευθύνετε την ορχήστρα, Σας ορκίζομαι είναι πολύ πιο εύκολο. Μα με λυπήθηκε και δεν... διηύθυνε.

Το '63 ο Kazan μου ζητάει να γράψω τη μουσική στην ταινία του AMERICA AMERICA. Εδώ με τον Αρμάο στο studio Alfa, που ηχογραφώ ολόκληρο το soundtrack της ταινίας.

Στο μεταξύ βρίσκω τον καιρό να πίνω τον καφέ μου στον Φλόκα με τον Νίκο Γκάτσο και άλλους φίλους. (Ο Φλόκας δεν είχε γίνει ακόμα στέκι των νεοφασιστών και της Ε.Π.Ε.Ν.).

Το '69 βρίσκομαι στο Λονδίνο για τους ΗΡΩΕΣ του Negoulesco. Μια εξαίσια περίοδος, που μου χάρισε τη Μπαλάντα του Ούρι. Ο Ούρι ήταν ένας νεαρός Ισραηλίτης, που τραγουδούσε θεϊκά. Μόλις τον είχα γνωρίσει και το τραγούδι που του έγραψα το τοποθέτησα στους τίτλους της ταινίας.
Με τον Negoulesco και τον ξάδερφο του Σάχη της Περσίας. Διευθύνω για πρώτη φορά τη Μπαλάντα του Ούρι.
Το Λονδίνο, εκείνο τον καιρό, ζούσε το BLOW-UP του Antonioni. Ήταν μαγευτικό. Με κέντρο το καφενείο Picasso στην Kings Road. Ποτέ δεν ξαναβρήκα εκείνη τη μαγεία του '69.

Το '70 στη Ρώμη, γράφω τη μουσική για το ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΤΟΥ MARTLET. Βοηθός μου τότε ο εικοσιπεντάχρονος Nicola Piovani.
Εδώ πρωτόγραψα τη Μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων και από τότε γίναμε φίλοι με τον Nicola.

Η «ραδιοφωνική μου έφεση» βρίσκει διέξοδο στο Γ' Πρόγραμμα της ΕΡΤ. Το μέγαρο της Ραδιοτηλεόρασης στην Αγία Παρασκευή, φωταγωγημένο, «λαμποκοπάει τη δόξα μου» και μαγειρεύει την άνοιξη του ροζ σοσιαλισμού. Στο μεταξύ, οι διενέξεις μου με τη Γενική Διεύθυνση γίνονται μια διασκεδαστική ιστορία, που όμως ποτέ δεν πέρασε στα επίσημα προγράμματα της ΕΡΤ.

Ο Αργυράκης, σε μια ¨ημιαποχώρησή” μου, οργανώνει έκθεση εναντίον του ραδιοφώνου.
«Κάνετε έρωτα. Όχι ραδιόφωνο».
Αλλά ήταν πεπρωμένο, ώσπου ν' ανέβει το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην εξουσία, να κάνω έρωτα και ραδιόφωνο με την ίδια επιτυχία. Η Φαραντούρη μ' ανακαλούσε στην τάξη. Ιδιαίτερα όταν ηχογραφήσαμε τη ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗ.
Άλλα μόνο το ΠΑ.ΣΟ.Κ. κατάφερε ότι δεν κατάφερε ο έρωτας. Να φύγω δια παντός από το ραδιόφωνο.

Αυτά όλα που σας διηγήθηκα είναι τα τραγούδια μου. Καθώς καταλαβαίνετε δεν τα έγραψα για να διασκεδάσετε. Τα έγραψα για να τ' ακούσετε και για να κάνετε δικό σας ό, τι σας ταίριαζε ή ό, τι σας αρμόζει. Τ' άλλα αφήστε τα για τους άλλους και ό, τι περισσεύει για μένα. Γιατί πρέπει να σας ομολογήσω πως τα τραγούδια μου τα έγραψα για να συμπληρώσω τα κενά της προσωπικής μου ζωής. Γι' αυτό και η ευαισθησία μου στον τρόπο που τα αποδέχεστε. Προσοχή! Μη με πληγώσετε παίρνοντας αυτό που σας ανήκει.

Η ΡΩΜΑΪΚΗ ΑΓΟΡΑ περιέχει όσα τραγούδια μου διάλεξα για να σας τα ξαναδώσω με λεπτομέρειες, γνήσια μουσικές και τραγουδισμένα από αληθινούς τραγουδιστές, που υπηρετούν τη Μουσική και όχι την ειδωλολατρία ενός επαρμένου και κορεσμένου κοινού. Νομίζω πως έγινε ό, τι ήταν δυνατόν για να τ' ακούσετε σαν καινούργια. Συγχρόνως ελπίζω να σας βοηθήσω έτσι να με δείτε πιο σωστά και πιο αληθινά.
Μάνος Χατζιδάκις

[rythmography]

2.Και το '48 γράφω το Χάρτινο το φεγγαράκι για το ΛΕΩΦΟΡΕΙΟΝ Ο ΠΟΘΟΣ του Tennessee Williams, που ανέβασε το θέατρο Τέχνης. Εκείνο τον καιρό ο κόσμος τραγουδούσε: «Θα το πάρεις το κορίτσι, μην το παιδεύεις» και άλλες παρόμοιες ηθικοπλαστικές συμβουλές της μικροαστικής Αθήνας, ενώ παράλληλα θυμόταν με νοσταλγία τον Αττίκ και τον Χαιρόπουλο.
Όπως καταλαβαίνετε, η ανεύρεση του ρεμπέτικου ήταν μια πράξη επιτακτική, αλλά και εξόχως τολμηρή, για 'κείνους τους καιρούς. Το να σ' αρέσουν τα ρεμπέτικα ήταν το ίδιο επικίνδυνο σαν να διάβαζες «Ρίζο» παράνομο ή όποιο άλλο έντυπο παρεμφερές. Σήμερα το να σ' αρέσουν τα ρεμπέτικα είναι το ίδιο εξαθλιωμένο και φτωχοπροδρομικό όσο το να 'σαι Κνίτης, Πασόκ ή Οννεδίτης.

Ο Νίκος Κούνδουρος ξεμπέρδεψε με την «Ακρόπολη» του εικοστού αιώνα και το στρατό κι έτσι με πείσμα και με το σενάριο της Μαργαρίτας Λυμπεράκη, γυρίζει την πρώτη του ταινία. Τη ΜΑΓΙΚΗ ΠΟΛΗ. Κι εγώ έγραψα τη μουσική.

Στο μεταξύ, μεγάλωνα χωρίς να κορεστεί η δίψα μου για τις άγνωστες πλευρές του κόσμου που με περιέβαλλε. Διηύθυνα τους χωρικούς στην Κριτσά της Κρήτης για το Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΞΑΝΑΣΤΑΥΡΩΝΕΤΑΙ του Καζαντζάκη, που γύριζε ταινία ο Dassin.
Πήγαινα εκδρομή στους Δελφούς με τη Ραλλού Μάνου και την Κοραλία Θεοτοκά.
Έτρωγα με τον Μίκη και τη γυναίκα του στο Τουρκολίμανο, διαφωνώντας ήρεμα -από τότε και στην πολιτική και στη Μουσική.
Έκανα δίαιτα και πήγαινα στην Κρήτη να δω τις θειές μου. Και βρισκόμουν πότε στην Κνωσό και πότε στη Φαιστό εκδρομή με Κρητικούς φίλους, που ανάμεσά τους βρίσκονταν ο Φανουράκης -ο ζωγράφος- και ο αρχαιολόγος Στέλιος Αλεξίου.

Στο μεταξύ είχαμε «λαμπρές» ιστορικές στιγμές. Η εκτέλεση του Μπελογιάννη. Η δίκη των αεροπόρων και άλλα πολλά, που θα 'θελα πολύ χώρο για να τα περιγράψω. Πρέπει όμως ν' αναφέρω ένα γεγονός της μαγικής Αθήνας, λίγο μετά τον Εμφύλιο. Ένα βράδυ, πήγαινα στο σπίτι των φίλων μου Κώστα και Αλεξάνδρας Τρικούπη. Περνώντας από την ασφάλεια, με σταματάει ένας χοντρός έξω από την πόρτα της και μου ζητάει ταυτότητα. Ήσαν δύο-τρεις μαζί, μα σαν είδα το χοντρό πάγωσα. Μου ήρθε στο νου μια εικόνα σ' ένα χάνι ενός μικρού χωριού στα βόρεια της Ελλάδας κι εγώ να προσπαθώ να κοιμηθώ μες στο κρύο. Ήταν η υποχώρηση μας μετά τα Δεκεμβριανά κι εγώ, Επονίτης εκείνο τον καιρό, υποχωρούσα γυρίζοντας κάμπους, και βουνά μες το χειμώνα. Εκεί λοιπόν, μέσα σ' αυτό το χάνι, σε μιαν άλλη γωνιά, ήσαν και δυο Ελασίτες, που είχαν ανάψει φωτιά και συνομιλούσαν, λέγοντας ο ένας στον άλλο τα κατορθώματα τους. Πόσους σκότωναν και πώς τους σκότωναν. Είχε παγώσει το αίμα μου μ' αυτά πού άκουγα και δειλά, είδα καθαρά τη φυσιογνωμία του ενός, έτσι όπως φωτιζόταν απ' τη φωτιά, που μου εντυπώθηκε ανεξίτηλα μέσα μου. Τώρα τον έβλεπα μπροστά μου. Αστυφύλακα στην Ασφάλεια, να ζητάει ταυτότητα ειρωνικά, χωρίς βέβαια να μ' αναγνωρίσει. Μου 'πε δυο λόγια προσβλητικά, μου 'πε να τσακιστώ από μπροστά του και μου 'δωσε μια γερή κλωτσιά, προστατεύοντας έτσι το Έθνος μας απ' ό, τι ηθικό και ζωντανό είχε αφήσει ο πόλεμος. Αναστατωμένος έφυγα και πέρασε καιρός να το ξεχάσω, αλλά μέσα μου άρχισαν να αναρριχώνται τα ερωτηματικά γύρω από το Κίνημα, το Δεκέμβριο και το Έθνος. Άρχισα να βλέπω πως η Πατρίδα δεν είναι τόσο τίμια και καθαρή και αποφάσισα να έχω τα μάτια μου ανοιχτά.

Το '57, με το Χορόδραμα, επισκέπτομαι την Πάτρα.
Το '58 ανεβάζω τη ΜΗΔΕΙΑ στην Επίδαυρο, με την Παξινού και σκηνοθέτη τον Μινωτή. Εκεί βρίσκομαι σ' ένα διάλειμμα με το φίλο μου πιανίστα Τζώρτζη Χατζηνίκο.
Και μες στον ιερό χώρο της Επιδαύρου, με τον Χουρμούζιο και τον Μαμάκη.

Τον ίδιο καιρό γινόμαστε φίλοι με τον Eugene Istomin. Ένας Αμερικανός και ένας Έλληνας.

Στη φωτογραφία αυτή μαζεύω το όνειρα των Αθηναίων συμπολιτών μου, παρόλο το απαγορευτικό σημάδι του δρόμου. Όμως είχα αρχίσει να γίνομαι δυνατός και μ' άρεσε να παρανομώ... Πολύ αργότερα ανακάλυψα πως τα όνειρα αυτών των άλλων δεν είχαν σχέση με τα δικά μου. Ήταν ένα άχρηστο υλικό, που χρησίμευε μόνο στο σκηνικό της «ευημερούσης» Αθήνας.
Και το επίσημο κράτος με γιόρτασε για το Oscar που πήρα ερήμην μου και έξω απ' τα δικά μου σχέδια.

Πάλεψα χρόνια για ν' αφαιρέσω αυτόν τον «τίτλο τιμής» από την πλάτη μου, μα, αν δεν το κατάφερα αυτό, ο αγώνας με βοήθησε να ξαναγίνω νέος ή, καλύτερα, να ξαναγίνομαι νέος κάθε φορά που ο χρόνος μου πετούσε μία επίσημη υπενθύμιση της παρουσίας του.

Κουρασμένος κάνω διάλειμμα από την ηχογράφηση του Φίνου. Έτσι κέρδιζα «τα προς το ζην», μαθαίνοντας συγχρόνως τέλεια την τέχνη του κινηματογράφου. Εκείνο τον καιρό τον καιρό του Φίνου- τα αξιόλογα πρόσωπα στον Ελληνικό κινηματογράφο ήσαν οι τεχνικοί και μόνο μ' αυτούς μπορούσε κανείς να πει δυο-τρεις κουβέντες σοβαρές και ενδιαφέρουσες. Το «καλλιτεχνικό προσωπικό», ηθοποιοί, σκηνοθέτες και σεναριογράφοι ήσαν μάλλον ένα προλεταριάτο της συμφοράς, που άγγιζε πολλές φορές τα όρια του γελοίου.

[rythmography]

3.Οι φιλίες μου στο μεταξύ πλήθαιναν και να που ο Σκούρας με παρουσιάζει σαν μουσικό συνεργάτη του στις ταινίες της Twentieth- Century Fox
Σαν να με παντρεύουν με μια γυναίκα που δεν μ' ενδιαφέρει πια πολύ τη φήμη, ενώ κουμπάρος στέκεται πλάι μου ο Σκούρας, προστατεύοντας με και νουθετώντας με. Μ' αποκαλούσε Σωκράτη. Μου έλεγε: «Μιλάς σπουδαία, σαν το Σωκράτη...» και τον έπειθα, δήθεν. Στη πραγματικότητα έκανε πως συμφωνούσε κι αν αργότερα νόμιζε πως δεν έπρεπε να συμφωνήσει με αποκαλούσε πάλι Σωκράτη (!!!), για να μου ανακοινώσει κάτι τελείως αντίθετο απ' ό, τι υποτίθεται ότι είχαμε πει. Πάντως ήταν θαυμάσιος! Κι άρχισα να ταξιδεύω σαν τρελός σ' όλο τον κόσμο και η αδελφή μου να με συνοδεύει στα αεροδρόμια.

Κι εδώ, με το φίλο μου το Λάμπρο Κωνσταντάρα, που πίνει μια γουλιά απ' τον καφέ μου. Μου άρεσε ο Λάμπρος, γιατί ήταν πάντα του νέος.

Μα υπάρχει μια ιστορία που αξίζει να σας τη διηγηθώ, μια και θ' ακούσετε το Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς, οι πιο πολλοί από σας για πρώτη φορά. Στη διάρκεια της Κατοχής ακούγαμε ένα τραγούδι, που, ιδιαίτερα εμένα, με είχε συγκλονίσει. Τη Lily Marlene. Ένα κορίτσι που κάθε βράδυ πήγαινε στους στρατώνες και όλοι τη φώναζαν με τ' όνομά της. Ώσπου, ένα βράδυ, βγαίνοντας έξοδο οι στρατιώτες, δεν τη βρίσκουν. Η Lily Marlene είχε πεθάνει. Και οι στρατιώτες λυπημένοι τραγουδούσαν το τραγούδι της, γνωρίζοντας πως δεν θα την ξαναδούν ποτέ. Τόσο μου ταίριαζε αυτό το τραγούδι, που έμαθα να το παίζω στο πιάνο σαν να διηγούμαι την ιστορία του κοριτσιού. Κι όλοι ήθελαν ν' ακούσουν το τραγούδι από 'μένα παιγμένο στο πιάνο. Τόσο οι δάσκαλοί μου, όσο και οι φίλοι μου. Μαζί μ' ένα φίλο μου -δεκαεξάχρονο εκείνο τον καιρό τον Γιάγκο Αραβαντινό, μαγεμένοι απ' τη φωνή της κοπέλας που το τραγουδούσε, της Lale Andersen, αποφασίζουμε να γράψουμε γι' αυτήν ένα τραγούδι μεσογειακό -απάντηση στη βόρεια Lily Marlene που θα της το δίναμε να το τραγουδήσει, όταν θα τελείωνε ο πόλεμος. Και γράψαμε το Ήρθε βοριάς, ήρθε νοτιάς, ακριβώς όπως τ' ακούτε στους δίσκους της ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ. Ο πόλεμος τελείωσε. Ξεχάσαμε τη Lily Marlene και τη Lale Andersen. Το '61, που όλος ο κόσμος τραγουδούσε Τα παιδιά του Πειραιά, η Φραγκφούρτη με καλεί επίσημα, για να μου δώσει ο δήμαρχος το κλειδί της πόλης. Φτάνω στις 7 το βράδυ, χειμώνα, μ' ένα τετρακινητήριο αεροπλάνο. Με περίμεναν τρεις χιλιάδες κόσμος, μια μεγάλη ορχήστρα, που έπαιζε το τραγούδι μου και όλοι οι ραδιοφωνικοί σταθμοί της Ευρώπης. Από την ώρα που κατέβηκα απ' τ' αεροπλάνο, συνέχεια βρισκόταν πλάι μου μια κυρία με άσπρη και γκρίζα γούνα, που χαμογελούσε και της μιλούσαν όλοι με σεβασμό.

Σε μια στιγμή ακούω να τη ρωτάει ένας ρεπόρτερ ραδιοφωνικού σταθμού: Και σεις, κυρία Άντερσεν, μετά τη Λιλή Μαρλέν, η πιο μεγάλη επιτυχία σας ήταν το Ένα καράβι έρχεται; (Έτσι το λέγαν το τραγούδι στη Γερμανία). Κι ένας άλλος συμπληρώνει την ερώτηση: Κυρία Άντερσεν, το Ένα καράβι έρχεται ήταν η θριαμβευτική σας επιστροφή στο τραγούδι;. Διακόπτω τη συζήτηση και τη ρωτάω μπρος στα μικρόφωνα των ραδιοφωνικών σταθμών αν είναι η Lale Andersen. Μα φυσικά είμαι, μου απάντησε γλυκά. Και τότε αρχίζω να διηγούμαι όλη την ιστορία μου από την Κατοχή. Γίναμε φίλοι και μου ζήτησε να τραγουδήσει το τραγούδι αυτό. Της το έδωσα και πήρε ένα δεύτερο χρυσό δίσκο.
Είπα πως με τη Lale γίναμε πολύ φίλοι και ταξιδέψαμε μαζί πολλές φορές. Ήρθε μάλιστα στην Αθήνα, για μια τηλεοπτική παραγωγή της Γαλλίας γύρω από τη ζωή μου και μας «τραβήξανε» μαζί, έξω απ' το παλιό μου σπίτι της οδού Μάνου, εκεί που πρωτ’ άκουσα τη Lily Marlene.

[rythmography]

🔸1.ΕΝΑ ΤΜΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ ΜΕΣ' ΑΠ' ΤΟ ΠΡΙΣΜΑ ΤΗΣ ΡΩΜΑΪΚΗΣ ΑΓΟΡΑΣ
[Στο ένθετο της κασετίνας υπάρχει φωτογραφικό υλικό που ακολουθεί την διήγηση του Μάνου Χατζιδάκι]

Η ζωή μου δεν ήταν η ζωή ενός μουσικού. Ήτανε περισσότερο η ζωή ενός επικίνδυνου και ανήσυχου νέου, που η Μουσική κατάφερε κάπως να τον ηρεμήσει και να τον κάνει «κατ' επιφάνεια νόμιμον».
Πολλοί περιφρονούν την αποκλειστική απασχόληση και την κατάληξη μου στο τραγούδι, ιδίως οι αποκαλούμενοι «σοβαροί» μουσικοί. Γιατί ποτέ τους δεν κατάφεραν να τραγουδήσουν και ούτε θα τραγουδήσουνε ποτέ. Είναι σαν τους ανέραστους, τους βιο- λογικά άρρωστους, που περιφρονούν τον έρωτα και υποβαθμίζουν τη σημασία του για να δικαιολογήσουν την ατροφική τους ύπαρξη.
Άλλοι πάλι με θεωρούν «συνάδελφο», γιατί σκαρώνουν τραγουδάκια και με τους αφελείς και αμόρφωτους δημοσιογράφους ή τηλεπαρουσιαστές μιλάν για γενεές, λαϊκότροπα, έντεχνα, για καινούργια ρεύματα και άλλα πολλά ευτράπελα, κατάλληλα για τους ανεπαρκώς πληροφορημένους συμπατριώτες μας, ως επί το πλείστον νεολαίους γηπέδων και κομμάτων.

Εγώ άρχισα από τη La Yana πού χόρευε πάνω στους καθρέφτες μαγευτικά το «Πώς λάμπουν τ' άστρα». Εκείνη ήταν το μεγάλο άστρο κι εγώ ήμουν το μικρό. Μα, ξαφνικά, πέθανε η La Yana και η Ελλάδα ξεμπέρδεψε βέβαια από τους Γερμανούς, μα έμπλεξε χειρότερα με τους δικούς της. Κι εγώ μεταπήδησα από την εφηβεία στη νεότητα.

Ανακαλύπτω τη μητέρα μου, την αδελφή μου, τους φίλους μου, την Ελλάδα, μα περισσότερο την Αθήνα, την πόλη που ζούσα από επτά χρονών και που την έβλεπα μια πόλη μαγική μοναδική στον κόσμο για τις αναπνοές των ανθρώπων της και το αεράκι του επιτάφιου, μέσα απ' το οποίο ζούσα τον έρωτα στην πιο απόλυτη και μοναδική μορφή του.

Ο φίλος μου ο Νίκος Κούνδουρος σπούδαζε γλυπτική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών και ανακαλύπταμε μαζί τον Radiguet, τον Lorca, τον Μακρυγιάννη, τα χαμόσπιτα πίσω από του Fix, τα κορίτσια με τις σκιστές φούστες, τον Hans Eisler, τον Panait Istrati, τον Menotti, τον Prokofiev και τον Χαράλαμπο του Βυζαντίου. Μα όλ' αυτά ήσαν ύποπτα εκείνον τον καιρό και όποιο πρόσωπο δεν έμοιαζε με χαφιέ, με χαρτοκλέφτη και μπράβο, το επίσημο κράτος τον καταδίωκε και προσπαθούσε να το εκμηδενίσει. Έτσι ο Νίκος Κούνδουρος βρέθηκε στη Μακρόνησο, σ' αυτόν τον «Παρθενώνα» του εικοστού αιώνα.

Κι εγώ προσπαθούσα να δεχτώ τη μαγεία της πόλης που ζούσα, μέσ' απ' την τρομοκρατία και την καταδίωξη κάθε ζωντανού οργανισμού του Έθνους, στο όνομα του Έθνους, της Πατρίδος και της αθανάτου ημών ιστορίας.
Μ' ενδιέφερε παράλληλα τόσο και να φανεί περίεργο - η ομορφιά μου και τ' άρπαγμα της ομορφιάς των άλλων. Μ' απασχολούσε πώς θα γινόμουν στερεά ωραίος και για πάντα. Και άρχισα να γράφω μουσική. Το ΜΑΤΩΜΕΝΟ ΓΑΜΟ, τις ΕΞΙ ΛΑΪΚΕΣ ΖΩΓΡΑΦΙΕΣ, την ΑΧΙΒΑΔΑ, το ΚΑΤΑΡΑΜΕΝΟ ΦΙΔΙ και άλλα πολλά, για να μ' ερωτευτούν όσοι ήθελα και επιθυμούσα την αγάπη τους.