Λειβαδίτης - Ο άνθρωπος με το κασκέτο

Και την πρώτη νύχτα μπήκε μες στο κελί ένας άνθρωπος πού'χε χάσει το πρόσωπό του, κι ακούμπησε το φανάρι που κρατούσε κάτω στο πάτωμα.
Κι ο ίσκιος του μεγάλωσε στον τοίχο.
Και τον ερώτησε: πού έχεις κρυμμένα τα όπλα;
Κι εκείνος, κανείς δεν ξέρει αν από σύμπτωση, ή ίσως για ν'απαντήσει,
έβαλε το χέρι πάνω στην καρδιά του.
Και τότε τον χτύπησε. Ύστερα μπήκε άλλος άνθρωπος πού'χε χάσει το πρόσωπό του και τον χτύπησε κι αυτός.
Κι οι άνθρωποι πού'χαν χάσει το πρόσωπό τους, ήσαν πολλοί.
Και ξημέρωσε. Και βράδιασε.
Ημέρες σαράντα.
Κι ήρθαν στιγμές που φοβήθηκε πως θα χάσει το λογικό του.
Και τον έσωσε μια μικρή αράχνη στη γωνιά, που την έβλεπε ακούραστη κι υπομονετική να υφαίνει τον ιστό της.
Και κάθε μέρα τής τον χάλαγαν με τις μπότες τους μπαίνοντας.
Κι εκείνη ξανάρχιζε κάθε μέρα.
Και τής τον χάλαγαν πάλι.
Κι άρχιζε ξανά.
Εις τους αιώνας των αιώνων.
________________________
Απόσπασμα από την Καντάτα
________________________

[harisego]

Υπέροχη δημιουργία, πανέμορφη η επιλογή του ποιήματος και η παρουσίασή του, ... άκρως ξεχωριστή και εξαιρετική δουλειά!

[tziatzioumaria]

Ο Λειβαδίτης έχει έναν χαρακτηριστικότατο τρόπο να μας βάζει ζωντανά στο σκηνικό. Να αντικρίσουμε με τα μάτια του και να αισθανθούμε με την καρδιά του. Δεν ήταν ποτέ που δεν το κατάφερε...
Πολύ καλό, μπράβο σου!!!

Εξαιρετική δημιουργία, όμορφες εικόνες, υπέροχη μουσική ! ! !
Να είσαι καλά να μας χαρίζεις όμορφες ποιητικές στιγμές ! ! !
Francois

[StoFteroTouKarxaria]

_"Φοβᾶμαι τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μὲ καταλερωμένη τὴ φωλιὰ_
_πασχίζουν τώρα νὰ βροῦν λεκέδες στὴ δική σου."_
_M.A._
_1/12/2019_