[1] Η Ατονικότητα της Αλήθειας— The Atonality of Truth, ποίηση: Νίκος Καρούζος

ΠΕΝΤΕ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΕ ΠΟΙΗΣΗ ΝΙΚΟΥ ΚΑΡΟΥΖΟΥ
Για φωνή και πιάνο
μετάφραση, Vassiliki Rapti and Peter Bottéas
- - - -
Μέτζο-σοπράνο, Μαργαρίτα Συγγενιώτου
Πιάνο, Θάλεια Παπαδοπούλου
Μουσική, Κώστας Ρεκλείτης
- - - -
Η μελοποίηση έγινε με την άδεια του Αλέξιου Σαββίδη
ο οποίος κατέχει τα πνευματικά δικαιώματα του έργου του Νίκου Καρούζου.
- - - -
Ζωγραφική, Κώστας Ντιός
Bandcamp
- - - -

Η ΑΤΟΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ


Ας είμαστε ραγισμένοι στους ανημέρευτους έρωτες
με ζοφερό μαστίγιο την ώρα την ουρανοβόρα
δαμάζοντας το σώψυχο σπιθομάνι.
Βουνά εσείς που καμαρώνετε το ύψος είναι λέξη-ξέφτι
στα μάτια χαντακώνεται γογγύζει απ’ τον πόνο και χωλαίνει
όταν εσύ κατά τη μαύρη συμφορά γιομάτος δάκρυα
γέρνεις χαροκαμένε και ξαναβουλιάζεις άξαφνα
στων λουλουδιώνε την απόρρητη αποκαρδίωση.
Αχ μη θελήσεις όνομα διδάσκοντας
νά βρεις αγνάντια σου το νάμα της βουβής ανωνυμίας.
'Έρεβος ή απώτερο συμπέρασμα—: ο σκοτεινός (ανάσκελα) τάφος
ρημαδιακό βαρβάτο τριαντάφυλλο τραύμα σιγής στο κοιμητήρι
μ’ εκατομμύρια νοσταλγικά σαπίσματα
στους επιτύμβιους χειμώνες κλινήρη
καθώς πεντάρφανος ωρύεται ο άγραφος αγέρας
αντρομαχώντας με κοντοπίθαρα και σπαστικά χαράματα

λυόμενα κλωνάρια μέσ’ στο Άφωνο

βλαμμένα δέντρα.

Νύχτες που διαπρέπουν αστροχιτώνες εκείθε προς το μέγα μαύρο
την αρνησιά την κάνουν έλευση
τη φυλλωσιά μου δεν την έχουν ανταμώσει.
Το ζήσιμο ολισθαίνει βαθιά στην Ηλιοφίλητη κι όποιονε τρώσει
η γιασεμένια αστραπή

θα υποκύψει σε δονούμενα
ρέοντα μέσα στην αφή του αρχαίου ‘Ιμερου στήθη.
- - -
Five Songs in Greek on poetry by Nikos Karouzos.

Mezzo_soprano, #MargaritaSyngeniotou
Piano, Thalia Papadopoulou
Music, Kostas Rekleitis

[1] THE ATONALITY OF TRUTH

Let us be broken by untamed loves
with a grim whip at the hour of sky-prey
quelling the smoke from the inner spark.
Mountains, you who flaunt your height, are frayed words
ruined before our eyes, groaning with pain, hobbled
when you, full of tears, bereaved by the dark calamity
lean over and suddenly sink again
in the concealed heartbreak of the flowers.
Oh, do not seek a name and to be taught
to find before you a wellspring of mute anonymity.
Erebus or ultimate conclusion:
the dark tomb (on his back)
a forsaken wild rose, a wound of silence in the graveyard
with millions of nostalgic decays
bedridden through funereal winters
like a full orphan the blank wind howls
heroically battling with runty, spastic sunrises
pliable branches in a soundless void, idiot trees.
Nights in which cloaked stars flourish there
towards the great pitch black
turn denial into an advent
yet have not reached my foliage.
Living glides deep into the kiss of the sun
and whomever the jasmine-tinged lighting corrodes
will succumb to trembling breasts
melting to the touch of ancient Desire.

From the poetry collection
Ο ζήλος του μη-σχετικού με παροράματα (1980)
[The Zeal of the Irrelevant with Errata]

- - -
Poem used under permission of Alexios Savvides
ArtWork: Kostas Ntios

#NikosKarouzos #KostasNtios #MargaritaSyngenioutou #artsong