Στο δικό μου όνειρο (Anma / Σώφρων / Τσέκος)

Показать описание

Στίχοι: Anma, Σώφρων, Τσέκος
Μουσική: Τσέκος
Scratches: Dest

Anma
Συναίσθημα πικρό που φεύγει σκοτάδι νύχτα που το φεγγάρι λάμπει σαν λυχνάρι σε ένα σύμπαν επιπλέω ψάχνω στον πλανήτη άρη όσα πράγματα τόσον καιρό κρατάω στο συρτάρι η ψυχολογία υπάρχει για να μένει ψηλά ελεύθερα τα χρώματα επάνω στον καμβά γίνονται διάφορα κι είναι όλα τους διαφορετικά της φαντασίας υπεράνω τι είναι πιο εύκολο άραγε να ζήσω ή να πεθάνω προς το παρόν την κάνω αλλάζω πορεία στην αρχική μου διαδρομή σχέδιο σε ανακατασκευή των ουσιών δεν κάνω μουσική κάνω τη μουσική της δύναμης δύναμη στην ψυχή το σώμα ελευθερώνω απ’ την οργή φλόγα στα μάτια ειρηνικός πολεμιστής σαν τα μικρά παιδάκια ήσουν ανοιχτό βιβλίο μα ήμουν ο συγγραφέας του κακό για μας τους δύο αναπόφευκτο το αντίο.

Σώφρων
Μες στο δωμάτιο κάνουμε σκέψεις για το αύριο η φαντασία μας φτάνει μόνο μέχρι το ταβάνι με δίλλημα στο τι θα πράξω αν στην πόλη θέλω να κάτσω δεν ωφελεί στάση να αλλάζω απ’ το ένα στο άλλο μπράτσο οι πιο πολλοί δεν ονειρεύονται αναζητούν μια κάλυψη δέχονται μονάχα ότι η κοινωνία δέχεται άμα η κατάθλιψη θα είναι η κατάληξη ας τσουγκρίσουμε να μεθύσουμε για το θάνατο που έρχεται κι έρχεται όσο και να τρέχετε το παιδί μέσα μας φοβήθηκε και τώρα δε συνέρχεται ποτέ δε θα αγαπήσεις τον εαυτό σου με το ζόρι και τελικά θα του πεις ψέματα ούτε γάτα ούτε ζημιά τα ίδια και τα ίδια τόσα χρόνια πήγαν στράφι μα αύριο θα αλλάξεις έχεις πολλά ρουχα στο ράφι ψυχραιμία με τη σκέψη πως υπάρχουν και χειρότερα τουλάχιστον θα πας για ύπνο και θα κάνεις όνειρα

Τσέκος
Λιοντάρι εγκλωβισμένο στο κλουβί του φοβισμένο στα μαύρα ντυμένο κάθε νέο παιδί γεννημένο υποταγμένο κι εγω γυροφέρνω τον υπνοβάτη να τρομάξω πια δεν καταφέρνω όταν στον ύπνο κάποιου άλλου τον βλέπω παγιδευμένο βιώνω τον άνθρωπο μα δεν τον καταλαβαίνω όταν αλλάζει πόσο γρήγορα βήματα κάνει από το γνώριμο στο ξένο ονειρεύομαι κι εγώ μα στο δικό μου όνειρο στο τέλος δεν πεθαίνω υπάρχει κάτι όμορφο εδώ κάτω πεταμένο βάρενε τους ανθρώπους και το αφήσανε στην τύχη του μα εγώ το βρήκα και τώρα ξέρω που το πηγαίνω να το δώσω πίσω σ’ αυτούς που χάσανε την πίστη τους στο τελευταίο παιδί που στο σχολείο είναι εκτεθειμένο και σ’ όποιον είναι διαφορετικός και νιώθει βάρος για όποιον δε θέλει τα βράδια να τον βρούν κοιμησμένο θα ‘μαι εκεί να φωτίζω στο σκοτάδι του σαν φάρος

------------------------------------------

Απρόσωπα Πρόσωπα

Sto Diko Mou Oneiro © 2015