'Η Εξορία'-Πόση ομορφιά σ' αυτή τη γη, Δραματική σχολή κθβε (2020)

“Πόση ομορφιά σ' αυτή τη γη”
ένα σουρεαλιστικό μιούζικαλ

Ατομική διπλωματική εργασία υποκριτικής της Ραφαέλας Τσομπανούδη

βασισμένο στην “Κατσαρίδα” του Β. Μαυρογεωργίου και στο “Χωρίς” του Σ. Μπέκετ

Οι μουσικές όπως ηχογραφήθηκαν πρόχειρα στις πρόβες και στην παράσταση

Συντελεστές:
Ραφαέλα Τσομπανούδη — Διασκευή κειμένων-Σκηνοθετική προσέγγιση-Ηθοποιός
Δήμητρα Καραγιώργου — Ηθοποιός
Γιώργος Χιώτης — Ηθοποιός
Περικλής Σιούντας — Μουσική Σύνθεση
Ταξιάρχης Χάνος — Επιβλέπων καθηγητής
Ανδρέας Κουτσουρέλης — Σχεδιασμός Φωτισμών
Ξανθή Σαρακενίδου — Σχεδιασμός Αφίσας

Μουσικοί επί σκηνής:
Λίνα Δίγκα — Φλάουτο
Στέφανος Κεμανετζής— Βιολοντσέλο
Φανής Κοσμάς — Σαξόφωνο
Ευάγγελος Παπαδημητρίου — Πιάνο
Νικόλας Πλάτων — Τρομπέτα
Περικλής Σιούντας — Ακορντεόν, Μεταλόφωνο, Καχόν
Μυρτώ Σταυρακίδου — Βιολί
Αθανασία Χύμα — Κλαρινέτο
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ΙΩΑΝΝΑ: Είναι μερικές στιγμές στη ζωή μιας κατσαρίδας που μοιάζουν με αιωνιότητα. Όλοι γύρω μου άρχισαν να τρώνε λαίμαργα τον κόκκο ζάχαρης που τους είχε απομείνει, πράγμα που συνέβαινε ακριβώς επειδή είχα κριθεί ένοχη. Στην αντίθετη περίπτωση, αν είχα αθωωθεί, θα είχε γεμίσει η αίθουσα με πεταμένους κόκκους αλατιού, γιατί ενώ οι κατσαρίδες λατρεύουν τη ζάχαρη, σιχαίνονται το αλάτι. Καθώς ο φρουρός με πήγαινε στο δωμάτιο μου για να μαζέψω τα πράγματά μου και να φύγω για πάντα, διέκρινα στο βάθος της αίθουσας τις δυο καλύτερές μου φίλες να τρώνε κι αυτές τον κόκκο ζάχαρης που τους είχε απομείνει.
Δ: Το πολύ σε μία ώρα βρισκόταν και πάλι σκαρφαλωμένη στο παράθυρο της κουζίνας. Απέναντί της, ανάμεσα στα κτήρια, φαινόταν ο δίσκος του ηλίου που βουτούσε στη θάλασσα.
Γ: Ο ήχος της πόλης έφτανε στ’ αυτιά της ως τον 12ο όροφο. Κάρφωσε τα μάτια της στον ήλιο και άρχισε να τραγουδά

ΙΩΑΝΝΑ: Νιώθω τι θα πει πικρό
όταν ροκανίζω ασπιρίνες με στόμα στεγνό.
Νιώθω τι θα πει γλυκό
όταν μασουλάω καραμέλες σαν τον ποντικό.
Κι είμαι ένα παράθυρο που ανοίγει μέσα στο ηλιοβασίλεμα.
Είμαι ψαροκόκαλο που βυθίζεται στο λαιμό του αυτοκράτορα.
Είμαι ο μινώταυρος που καταβροχθίζει το εκλεκτό του έδεσμα.
Είμαι ένα κάτοπτρο που αιχμαλωτίζει το έκπληκτο φάντασμα.

Γ: Η Ιωάννα γύρισε και κοίταξε το διαμέρισμα στο οποίο ζούσε τόσα χρόνια.
Δ: Της φάνηκε τόσο ξένο και αφιλόξενο.

ΙΩΑΝΝΑ: Νιώθω τι θα πει ντροπή
έγκλειστη μες στο φρενοκομείο που κατοικώ.
Νιώθω τι θα πει σιωπή
όταν με πετροβολάνε δυο χέρια που αγαπώ.
Κι είμαι ένα παράθυρο που ανοίγει μέσα στο ηλιοβασίλεμα.
Είμαι ψαροκόκαλο που βυθίζεται στο λαιμό του αυτοκράτορα.
Είμαι ο μινώταυρος που καταβροχθίζει το εκλεκτό του έδεσμα.
Είμαι ένα κάτοπτρο που αιχμαλωτίζει το έκπληκτο φάντασμα.

Γ: Η Ιωάννα για πρώτη φορά στη ζωή της βγήκε από το παράθυρο της κουζίνας, ανέβηκε στην ταράτσα…
Δ: …στάθηκε μπροστά στο άνοιγμα της υδρορροής…
Γ: …και αφέθηκε να γλιστρήσει κάτω.