Ρεσιτάλ με έργα σύγχρονης ελληνικής δημιουργίας για σόλο φλάουτου

Σολίστ: Θεοδώρα Ιορδανίδου
20.30-21.00, Αμφιθέατρο Πατριαρχικού Ιδρύματος Πατερικών Μελετών, Μονή Βλατάδων
​
Το Ρεσιτάλ διεξήχθη στο πλαίσιο της επιστημονικής ημερίδας «Όψεις Ελληνικής Μουσικής Δημιουργίας: Γεφυρώνοντας Παραδόσεις»

ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ
​
Θόδωρος Αντωνίου, Lament for Michelle (1988)
Κώστας Τσούγκρας, Lament for Theodore (2020)
Γιώργος Σακαλλιέρος, Σονατίνα (1994)
Gundega Šmite, Dreamworks Insomnium (2024)
Δημήτρης Παπαγεωργίου, Waiting long enough for our last breath... (για μπάσο φλάουτο, 2024)
​
Η επιστημονική ημερίδα «Όψεις Ελληνικής Μουσικής Δημιουργίας: Γεφυρώνοντας παραδόσεις» φιλοξενεί το ρεσιτάλ της Θεοδώρας Ιορδανίδου με έργα σύγχρονων Ελλήνων συνθετών για σόλο φλάουτο. Γνωστά, λιγότερο γνωστά έργα και μία πρώτη εκτέλεση αποτελούν το πρόγραμμα αυτού του ρεσιτάλ, στο οποίο εν πολλοίς απεικονίζονται πτυχές της σύγχρονης συνθετικής παραγωγής της Θεσσαλονίκης.

Αρχικά παρουσιάζεται το Lament for Michelle του Θόδωρου Αντωνίου, σύνθεση του 1988, αφιερωμένη στη μνήμη της Αμερικανίδας φλαουτίστας και συνεργάτιδας του συνθέτη στην Βοστώνη, Michelle Sahm. Ο Αντωνίου συνήθιζε να γράφει θρηνητικά έργα στη μνήμη συνεργατών και φίλων του ενσωματώνοντας σε αυτά θεματικό υλικό από μοιρολόγια, εν προκειμένω από το θρηνητικό τραγούδι της Πελοποννήσου, Αχ, πού πας ασήμι να χαθείς. Στη μνήμη του Αντωνίου και περίπου ενάμισι χρόνο μετά τον θάνατό του, το καλοκαίρι του 2020, ο Κώστας Τσούγκρας γράφει το Lament for Theodore επηρεασμένος από τα Lament που ο πρώτος είχε συνθέσει. Τα δύο αφιερωματικά μοιρολόγια χαρακτηρίζονται από ιδιαίτερη εσωτερικότητα και πληθώρα εκφραστικών μέσων ενσωματώνοντας μοντέρνες τεχνικές για φλάουτο. Στο ρεσιτάλ παρουσιάζονται διαδοχικά με σκοπό να φανεί η συσχέτισή τους αναφορικά με τη χρήση και τον μετασχηματισμό του παραδοσιακού μουσικού υλικού, τις κορυφώσεις και την αποφόρτιση των εντάσεων.

Ακολουθεί η διμερής σύνθεση του Γιώργου Σακαλλιέρου, Σονατίνα, ένα από τα νεανικά τονικά έργα του συνθέτη με σαφή τροπικά στοιχεία, γραμμένο στην Θεσσαλονίκη το 1995. Τα δύο τμήματα της Σονατίνας, Ballade 1994 και Quasi Rondo παρουσιάζουν ποικίλες αντιθέσεις, ως προς το tempo, τη φόρμα, την φραστική, τη διάθεση. Έτσι, τον αφηγηματικό χαρακτήρα (Meditativo) και τις καταστάσεις αναμονής της Ballade, διαδέχεται το ζωηρότερο και με εμφανές το χορευτικό στοιχείο απαιτητικότερα τα τεχνικά περάσματα, Quasi Rondo.

Τα δύο τελευταία έργα του ρεσιτάλ ανήκουν στην πλέον σύγχρονη συνθετική δημιουργία της Θεσσαλονίκης, μιας και γράφτηκαν στις αρχές του 2024.

Στο Dreamworks insomnium της Gundega Šmite, Λετονής συνθέτριας εγκατεστημένης στην Θεσσαλονίκη κατά τα τελευταία 20 χρόνια, το φλάουτο μέσα από τη χρήση διευρυμένων τεχνικών καλείται να αποδώσει διαφορετικά στάδια και καταστάσεις της ανθρώπινης συνειδητότητας, μεταβάσεις από το ασυνείδητο στο συνειδητό και από την κατάσταση του ύπνου σε ανεπιθύμητη αϋπνία.

Τέλος, στο Waiting too long for our last breath… του Δημήτρη Παπαγεωργίου, έργο με επιρροές από την ταινία Legrand bleu (Το απέραντο γαλάζιο), το μπάσο φλάουτο ωθείται στα όριά του τόσο ως προς το τονικό εύρος, την απόδοση ποικίλων αρθρώσεων και μοντέρνων τεχνικών. Παράλληλα, απαιτούνται ιδιαίτερα μεγάλα αποθέματα αναπνοής και ευρύτατο φάσμα δυναμικών και ηχοχρωμάτων, προκειμένου να αναδειχθούν οι αντιθέσεις, οι κορυφώσεις και οι εκτονώσεις του έργου.

​