Βλάχικος Γάμος Θήβας (Παρέα του ΛΑΪΟΥ)

Ο Σύλλογος Πολιτιστικής Ανάπτυξης Θήβας «ΛΑΪΟΣ» ιδρύθηκε το 1982.
Μέχρι σήμερα έχει αναπτύξει μια διαχρονική και πλούσια δράση παρεμβαίνοντας για την πολιτιστική αναβάθμιση της ευρύτερης περιοχής της ΘΗΒΑΣ.
Το 1985 συμμετείχε στο Λαϊκό δρώμενο του ΒΛΑΧΙΚΟΥ ΓΑΜΟΥ με παρέα Μακεδόνων στην παρέα του Σωτήρη Καραμαγκιώλη, ενώ από το 1986 συμμετέχει ανελλιπώς σαν αυτόνομη παρέα.

Παραγωγή Ταινίας: Γιάννης Δελβενακιώτης (Takeashot)
Κείμενο: Δημήτρης Πικιώνης
Αφήγηση κειμένου: Δημήτρης Δελβενακιώτης
Καπετάνιος: Βαγγέλης Διαμαντής
Θεατρίνος (Διόνυσος): Λάμπρος Δούρος
Πίπιζα: Πολύβιος Βασίλας
Πίπιζα 2: Πολύβιος Junior
Πίπιζα ( Ίσο): Κώστας Βασίλας
Νταούλι 1: Βασίλης Βασίλας
Νταούλι 2: Νίκος Βασίλας

Απόσπασμα απο το κείμενο του Δημήτρη Πικιώνη (1913)

«Αντήχησε λοιπόν την αυγή της τακτής ημέρας ο πρώτος ήχος ο οξύς της πίπιζας και ο βόμβος του βαρύβρομου επιχώριου τύμπανου. Και πώς εσυνάχθησαν οι θίασοι των χορευτών;
Από νωρίς μακριάθε ξάνοιγες στις παρόδους θιάσους ολιγάριθμων χορευτών που ώρα με την ώρα πλήθαιναν, να μπαινοβγαίνουν στα σπίτια.
Και οι γυναίκες να τους καλωσορίζουν στα κατώφλια τους, και να φιλεύουν στο δρόμο ή να τους καλούν μέσα. Και πάλι σε λίγο έβλεπες να βγαίνουν παίρνοντας μαζί τους το χορευτή του σπιτιού. Κι όταν μαζώχτηκαν όλοι οι θίασοι από διάφορες μεριές τραβούσαν στην πλατεία.
Και εκεί έστηναν το χορό. Που δεν έμελλε για τρείς μέρες και τρείς νύχτες να σταματήσει στιγμή. Γιατί όποιος κουραζότανε έβγαινε από το χορό κι έμπαινε άλλος στη θέση του.
Κι έτσι κρατούσε ο χορός αδιάκοπα μέρα και νύχτα κι ο αυλός και το τούμπανο δεν έπαυαν στιγμή. Και τούτο που σ’ άλλους θα φαινόταν Μονότονο, ένοιωθες πως μια μυστική αιτία το όριζε να ναι έτσι και πως ήταν σαν να συμβόλιζε τον αέναο παλμό του κόσμο…
Κι ήταν οι ρυθμοί χορευτικοί και Μέλη άλλα γοργά κι άλλα αργά.
Κι όταν τέλεψαν οι χοροί ξεκίνησαν όλοι έξω από τη Θήβα στο ξωκλήσι Της Αγιατριάδας. Κι ήταν τάβλες στρωμένες πολλές κάτω από τα δέντρα, στολισμένες με μυρτιές. Και κρέμασαν τα σπαθιά τους και τις κάπες τους στα πεύκα, κι άλλες έστρωσαν απάνου στο χώμα για τα βλαχόπουλα να καθίσουν.
Κι έτρωγαν κι έπιναν και φίλευαν τους ξένους μ ευγένεια και καλοσύνη πολλή.
Κι έστηναν πάλι το χορό και φάνταζαν τα ασήμια και τα φλουριά και τα σπαθιά τους στον ήλιο κι ένα γύρω κόσμος πολύς άντρες, γυναίκες και παιδιά στέκονταν ένα γύρω στις πράσινες πλαγιές. Κι έλεγες πως βρισκόσουν στο ανάμεσα στους Αρματολούς και τους Κλέφτες…
Κι όταν ήρθε τέλος η στιγμή του γυρισμού, τα παλικάρια παρατάχθηκαν για να ξεκινήσουν. Ομπρός πήγαιναν τα νταούλια κι οι πίπιζες κι ένας ντυμένος ΚΟΚΚΙΝΑ ΣΤΕΦΑΝΟΜΕΝΟΣ ΜΕ ΔΑΦΝΕΣ.
Κι εμείς είτε ακολουθούσαμε ανακατεμένοι μαζί τους ή ξεμακραίναμε τρέχοντας ομπρός τους για να τους θαυμάζουμε καλλίτερα. Και τους βλέπαμε ώρες-ώρες να σταματούν και να φωνάζουν σηκώνοντας τις γκλίτσες αψηλά. Άλλες φορές σταματούσαν ή βγάνανε τα σπαθιά απ τα θηκάρια και λέγανε παινέματα του γαμπρού και της νύφης. Και νόμιζες πως είχαν τα χρόνια κυλήσει αιώνες πίσω κι έβλεπες ένα στράτευμα των Αχαιών με πανοπλίες, Δόρατα που πήγαινε σε πόλεμο …
Και πάλι ευλογούσες το Θεό που έμειναν ακόμα απείραχτα ολ' αυτά κι ερωτούσες μέσα σου αν είναι τάχα δοσμένο ν' αξιωθεί η Ελλάδα να μεταξιώσει τούτα τα σπέρματα του λαού μας, για να γνωρίσει τον αληθινό εαυτό της…..»
Την Καθαρά Δευτέρα το πρωί σκούζει ο «σκάρος»(εγερτήριο –εωθινό). Άναμμα φωτιάς, ξέχωρα κάθε «μπουλούκι», και στη θράκα της ψήσιμο της «προπύρας», της πίτας της νύφης». «Πυρρίχιος» χορός παλικαριών γυροβολιά στη κάθε φωτιά. Γλέντι, χορός και οινοποσία μέχρι ν αποτραβηχτούν οι Βλάχοι στο ξωκλήσι της Αγιατριάδας, για φαγητό και τις στερνές σκοτούρες της γαμήλιας πομπής και της «τελετής» του γάμου.