ΕΠΙΚΛΗΣΙΣ ΑΧΙΛΛΕΩΣ

Ζεῦ ἄνα, Δωδωναῖε, Πελασγικέ, τηλόθι ναίων,
Δωδώνης μεδέων δυσχειμέρου, ἀμφὶ δὲ Σελλοὶ
σοὶ ναίουσ᾽ ὑποφῆται ἀνιπτόποδες χαμαιεῦναι.
ἠμὲν δή ποτ᾽ ἐμὸν ἔπος ἔκλυες εὐξαμένοιο,
τίμησας μὲν ἐμέ, μέγα δ᾽ ἴψαο λαὸν Ἀχαιῶν,
ἠδ᾽ ἔτι καὶ νῦν μοι τόδ᾽ ἐπικρήηνον ἐέλδωρ·
αὐτὸς μὲν γὰρ ἐγὼ μενέω νηῶν ἐν ἀγῶνι,
ἀλλ᾽ ἕταρον πέμπω πολέσιν μετὰ Μυρμιδόνεσσι
μάρνασθαι· τῷ κῦδος ἅμα πρόες, εὐρύοπα Ζεῦ,
θάρσυνον δέ οἱ ἦτορ ἐνὶ φρεσίν, ὄφρα καὶ Ἕκτωρ
εἴσεται ἤ ῥα καὶ οἶος ἐπίστηται πολεμίζειν
ἡμέτερος θεράπων, ἦ οἱ τότε χεῖρες ἄαπτοι
μαίνονθ᾽, ὁππότ᾽ ἐγώ περ ἴω μετὰ μῶλον Ἄρηος.
αὐτὰρ ἐπεί κ᾽ ἀπὸ ναῦφι μάχην ἐνοπήν τε δίηται,
ἀσκηθής μοι ἔπειτα θοὰς ἐπὶ νῆας ἵκοιτο
τεύχεσί τε ξὺν πᾶσι καὶ ἀγχεμάχοις ἑτάροισιν.
(Ραψωδία Π' - Στ. 234 - 248)
Ἔμμετρος Ἀπόδοσις:
Δία, θεὲ Πελασγικέ, προστάτη στὴν Δωδώνην
πέρα την κακοχείμωνην, ὅπου ἀπὸ σὲ προφέρουν
οἱ ἄλουτοι, χαμόκοιτοι Σελλοὶ ρήματα θεῖα,
ὡς ἔδωκες ἀκρόασιν εἰς τὲς εὐχές μου πρῶτα,
κι ἐπλήγωσες τοὺς Ἀχαιοὺς κι ἐτίμησες ἐμένα,
καὶ τώρα πάλιν τὴν ἑξῆς εὐχὴν εὐδόκησέ μου.
Ὅτι ἂν καὶ μένω ἐγὼ μακρὰν κλεισμένος στὰ καράβια,
ἰδού στέλνω τὸν φίλον μου μὲ Μυρμιδόνων πλήθη•
δόξαν λαμπρήν, βροντόφωνε Κρονίδη, ἀπόστειλέ του,
θάρρος στὰ στήθη βάλε του, νὰ μάθει ὁ Πριαμίδης,
ὁ ἀκόλουθός μου, ἂν μοναχὸς νὰ πολεμεῖ γνωρίζει
ἢ μόνον τότε μαίνονται τ᾽ ἀνίκητά του χέρια
όταν πετιοὺμ᾽ ἐγὼ μ᾽ αὐτὸν στοῦ Ἄρη τὸν ἀγῶνα.
Καὶ ἅμα τῆς μάχης τὴν βοὴν μακρύνει ἀπὸ τὲς πρύμνες,
νὰ μοῦ γυρίσει ἄβλαπτος μὲ ὅλα τ᾽ ἅρματά μου
στὰ πλοῖα μας καὶ οἱ σύντροφοι, κονταρομάχοι ἀνδρεῖοι».