Κοινός λόγος-Erlebtes-Έλλη Παπαδημητρίου

Σκοτάδι, φωτιά, φλόγες, καπνός, φωνές, κλάμα, οδυρμός…
Η «Νέα Υόρκη της Ανατολής» έγινε μέσα σε πέντε μέρες πόλη φάντασμα. Σε κάθε σπίτι, σε κάθε γωνία, σε κάθε πλατεία κείτονταν χιλιάδες νεκροί κι άλλοι τόσοι κατάφεραν μετά από έναν απίστευτο αγώνα ζωής και θανάτου ν’ ανέβουν σε μια βάρκα σωτηρίας.
Ο ένας πόλεμος τελείωσε παραχωρώντας τη θέση του σ’ έναν άλλο… τον πόλεμο για ζωή.
Αυτός ο καινούργιος πόλεμος κερδίζεται κατά πολλούς μόνο αφήνοντας πίσω τους εφιάλτες του παρελθόντος. Οι άνθρωποι όμως αυτοί, όσο κι αν πόνεσαν, δε θέλησαν να ξεχάσουν … μετέφεραν από γενιά σε γενιά με συνταρακτικές λεπτομέρειες την κάθε τους στιγμή.
Ό,τι κι αν έγινε, ό,τι κι αν συνέβη, μπορεί να είναι παρελθόν αλλά είναι πάντα ζωντανό μέσα τους για να τους θυμίζει ότι η ζωή μπορεί και πρέπει να γίνει καλύτερη. Και μόνο έτσι μπορούν να συνεχίσουν το ταξίδι τους «… προς τον Ήλιο».
Γιατί ο ήλιος, όπως λέει και ο Ηράκλειτος, κάθε μέρα είναι καινούργιος…

Dunkelheit, Feuer, Flammen, Rauch, Schreie, Weinen: Izmir… Das „New York des Ostens“ wurde innerhalb von fünf Tagen zur Geisterstadt. In jedem Haus, in jeder Ecke, überall lagen Leichen. Wer es geschafft hatte, war auf einem Rettungsboot.
Auf den Krieg folgt der Kampf ums Überleben. Um diesen Kampf zu gewinnen, muss man die Geister der Vergangenheit hinter sich lassen, sagt man. Doch diese Menschen wollten trotz des Schmerzes nicht vergessen. Von Generation zu Generation erzählten sie ihre Geschichten weiter und ließen dabei kein Detail aus. Was geschehen ist, ist geschehen. Doch es bleibt als eine Erinnerung daran in Gedanken, dass das Leben besser werden kann und muss. Nur so können sie ihre Reise bis „… zur Sonne“ fortsetzen. Oder wie Heraklit sagte: Die Sonne scheint jeden Tag neu.