Νίκος Καραδημητρίου - ΑΝΟΙΞΗ - Μενέλαος Λουντέμης

Τ' αγριολούλουδα έχουν δύο παραπανισιες αξίες :
Πρώτα ,δεν πουλιούνται ,
κι έπειτα κείνος που τα χαρίζει
τα μαζεύει μόνος του......
Μ.Λουντέμης

Ποίηση: Μενέλαος Λουντέμης
Μουσική-Ερμηνεία: Νίκος Καραδημητρίου

Θαρρώ μπουμπούκια μ’ άγγιξαν στις φούσκες του χεριού.
Θαρρώ το αίμα εμέθυσε στις φλέβες μου και τρέχει…
Θαρρώ από το φεγγίτη μου πέταλα κι’ ήλιο βρέχει.
Θαρρώ φτερά να μ΄έντυσαν περιστεριού.

Στο λόφο του καλοκαιριού τίναξαν την παντιέρα.
Και πάνω απ’ τις τριανταφυλλιές κυμάτισε φαρδειά.
Στου κήπου μας σκαλίσανε τη λεύκα μια καρδιά.
Κι’ οι σπίνοι γράφουνε τρελές μπαλάντες στον αγέρα.

Στη φυλλωσιά οι δροσοσταλιές αρχίσαν να γελάνε.
Και γιόμισε μοσκοβολιά της γης η ανασαμιά.
Οι δυο καρδιές χτυπήσανε μαζί κι’ οι δυο –σα μια.
Σαν τα κουπιά που τη βαρκούλα του έρωτα κυλάνε

[OrpheusDionysus]

Τραγούδι της άνοιξης
Μου φαίνεται, πως η άνοιξη
Σαν κελαηδά με τρέμει
Μην της ζητήσω ένα σκοπό
Να δώσει του έρωτά μου
Μην της ζητήσω ένα φιλί
Να σου φιλήσω την καρδιά
Να σου χαρίσω δυο φτερά
Και να σε δω δικιά μου
Γιώργος Σαραντάρης (1908-1941)

[ΓιανΧρισ]

Όλη σου ή ζωή να είναι μια Άνοιξη υπέροχε Λίγοι άνθρωποι γύρω μας έχουν την ψυχή σαν την δική σου. Ολόψυχα όλα τα καλά του κόσμου σε όλους τους τομείς....

[OrpheusDionysus]

"Άνοιξη"
Απόψε σκύψανε στ’ αφτί και κάτι μού 'παν σιγαλά
(Κάτω από την αστροφεγγιά, αποκοιμηθεί σα να 'χα…)
Με μια φωνή που την ακούν οι θεοί, κι’ οι νέοι μονάχα.
Ω, τ’ άκουσα καλά!

Θαρρώ μπουμπούκια μ’ άγγιξαν στις φούσκες του χεριού.
Θαρρώ το αίμα εμέθυσε στις φλέβες μου και τρέχει…
Θαρρώ από το φεγγίτη μου πέταλα κι’ ήλιο βρέχει.
Θαρρώ φτερά να μ΄έντυσαν περιστεριού.

Στο λόφο του καλοκαιριού τίναξαν την παντιέρα.
Και πάνω απ’ τις τριανταφυλλιές κυμάτισε φαρδειά.
Στου κήπου μας σκαλίσανε τη λεύκα μια καρδιά.
Κι’ οι σπίνοι γράφουνε τρελές μπαλάντες στον αγέρα.

Στη φυλλωσιά οι δροσοσταλιές αρχίσαν να γελάνε.
Και γιόμισε μοσκοβολιά της γης η ανασαιμιά.
Οι δυο καρδιές χτυπήσανε μαζί κι’ οι δυο –σα μια.
Σαν τα κουπιά που τη βαρκούλα του έρωτα κυλάνε.

Νιόνυφη η μέρα ανέβηκε απ’ το λόφο στολισμένη.
Και στην αλέα μια μέλισσα είπε το "ανάστα η γη!
(Κι ήταν γιορτάσι, η μυρωμένη αυτή της προσταγή)
"Ανάστα η γη!" και πρόβαλε η αγάπη φλογισμένη!
Μενέλαος .Λουντέμης