ΔΟΣΜΟΥ ΜΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ

(Απ' την προσωπική μου συλλογή.)
1963-1η εκτ. ΣΠΥΡΟΣ & ΖΩΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ
(Κώστα Βίρβου-Γ.Μανισαλή)
1963-45ράκι PARLOPHONE GDSP 2729
Τα δικαιώματα ανήκουν στις δισκογραφικές εταιρίες,
στους δημιουργούς, τους ερμηνευτές της
Ελληνικής λαϊκής μουσικής πανδαισίας .
Επιμέλεια : Π.Π.Ν.
Σπύρος Ζαγοραίος (1928 – 2014)
Σπουδαίος λαϊκός ερμηνευτής, στιχουργός και συνθέτης.
Ο Σπύρος Ζαγοραίος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 23 Ιουνίου 1928 και μεγάλωσε στον Άγιο Αρτέμιο (Γούβα) του Παγκρατίου. Πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια, που σημάδεψαν ανεξίτηλα τη ζωή του. Στη διάρκεια της κατοχής έχασε το ένα του χέρι, καθώς περιεργαζόταν μία χειροβομβίδα που βρήκε στη Λεωφόρο Βουλιαγμένης.
Γράμματα δεν έμαθε, αλλά η καλή φωνή του τον οδήγησε κατευθείαν στο λαϊκό τραγούδι. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1952 από την Αθήνα και μετά ανέβηκε στη Θεσσαλονίκη. Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 άρχισε να τον συνοδεύει στο τραγούδι η σύζυγός του Ζωή και μαζί δημιούργησαν ένα από τα δημοφιλέστερα ντουέτα του λαϊκού τραγουδιού.
Συνεργάστηκε με τα σπουδαιότερα ονόματα της εποχής και ερμήνευσε επιτυχίες, που τραγουδιούνται μέχρι σήμερα: «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ», «Άναψε το τσιγάρο», «Προσευχή», «Στης Λαρίσης το ποτάμι», «Τρελοκόριτσο», «Θα πεθάνω γλυκιά μου αγάπη», «Ντόλτσε βίτα», «Κατηγόρα με», «Έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου», «Οι γαρυφαλλιές», «Όλες είσαστε ίδιες», «Ο αλήτης», «Άδικα χάρε καρτερείς», «Η κούκλα», «Πάρτε κύριε λαχεία», «Ο ανάπηρος», «Ερωτιάρης», «Τον χάρο τον αντάμωσαν» και πολλά άλλα.
Πραγματοποίησε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα και σε χώρες του εξωτερικού που ζουν Έλληνες. Έως και τα τελευταία σχεδόν χρόνια της ζωής του εξακολουθούσε την καλλιτεχνική του δραστηριότητα στο Αιγάλεω Αττικής, όπου διέμενε, και είχε δημιουργήσει κάτω από το σπίτι του το λαϊκό κέντρο «Εντελαμαγκέν».
Ο Σπύρος Ζαγοραίος πέθανε στις 20 Οκτωβρίου 2014, σε ηλικία 86 ετών. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε πολλά προβλήματα υγείας με τη νόσο Πάρκινσον, που τον ταλαιπωρούσε. Η κατάσταση της υγείας του επιδεινώθηκε από το 2009, όταν έχασε τον γιο του σε ηλικία 49 ετών.
Επιμέλεια : Π.Π.Ν.
ΖΩΗ ΖΑΓΟΡΑΙΟΥ
Μπορεί να μην είχε καμία σχέση με τη μουσική, τουλάχιστον μέχρι τον γάμο της με τον λαϊκό βάρδο Σπύρο Ζαγοραίο, όταν όμως αυτός την επέβαλλε δίπλα του, στα πάλκα και στη δισκογραφία, έφτιαξαν ένα από τα πιο δυνατά ντουέτα στο λαϊκό τραγούδι της δεκαετίας του 1960.
Από τον Σπύρο Ζαγοραίο αντλήσαμε όλα τα στοιχεία του άρθρου για την τραγουδίστρια γιαγιά του. Στο παρακάτω βίντεο, τη βλέπουμε με τον άντρα της να τραγουδούν το ''Μου λέτε να μην κλαίω'' (μουσική: Σπύρος Ζαγοραίος/ στίχοι: Δημήτρης Γκούτης) από παλιά ελληνική ταινία:
Η Ζωή Μοσχονησιώτη γεννήθηκε το 1930 στη Θεσσαλονίκη από γονείς μικρασιατικής καταγωγής. Το 1957 σε ηλικία 27 ετών γνώρισε τον Σπύρο Ζαγοραίο. Ερωτεύθηκαν, αλλά οι γονείς δεν ενέκριναν τον γάμο - κατά υποκειμενική εκτίμηση, σ'αυτό έπαιξε ρόλο και η αναπηρία του τραγουδιστή. Αποτέλεσμα ήταν να κλεφτούν και να εγκατασταθούν στην Αγία Βαρβάρα, όπου εκεί ο Σπύρος εργαζόταν ως φωτογράφος και τραγουδούσε παράλληλα. Εκείνος ήταν που από πολύ νωρίς έβαλε τη γυναίκα του στη δισκογραφία, για να του κάνει σιγόντα, παρ' όλη την ασχετοσύνη της ίσαμε τότε με τη μουσική και το τραγούδι. Κι όμως, ο Ζαγοραίος αποδείχτηκε διορατικός, καθώς η φωνή της Ζωής ήταν ξεχωριστή και συμπορεύθηκε με τη δική του σε αμέτρητα τραγούδια που έγιναν μεγάλες επιτυχίες. Ενδεικτικοί τίτλοι: ''Προσευχή'' (1962), ''Ντόλτσε Βίτα'' (1963), ''Στης Λαρίσης το ποτάμι'' (1962), ''Έγιναν γκρίζα τα μαλλιά μου'' (1962), ''Μπαρμπα-Θωμάς'' (1969) κ.α.
Η Ζωή Ζαγοραίου συνέχισε να κάνει σιγόντα στον Σπύρο και σε αρκετά ώριμη ηλικία. Το 2001 ήταν η χρονιά που εγκατέλειψε οριστικά το τραγούδι. Έζησε για 55 ολόκληρα χρόνια δίπλα του, πιστή σύζυγος και συνάδελφος, αφοσιωμένη μητέρα και γιαγιά του μοναχογιού και του εγγονού τους.
Επιμέλεια : Π.Π.Ν.

Στίχοι
Δώσ’ μου μια φωτογραφία
για παρηγοριά,
άπονη καρδιά,
τώρα που θα χωριστούμε
και θα πας μακριά,
δώσ’ μου μια φωτογραφία
να `χω συντροφιά.
Θα την έχω νύχτα μέρα,
φίλο μου πιστό,
θα της λέω τους καημούς μου
και θα σε ζητώ
και θα σε ζητώ.
Δώσ’ μου μια φωτογραφία
για παρηγοριά,
άπονη καρδιά,
τώρα που θα χωριστούμε
και θα πας μακριά,
δώσ’ μου μια φωτογραφία
να `χω συντροφιά.
Κι όταν θα κυλάει το δάκρυ
στ’ άψυχο χαρτί,
από σένα,θα με νιώθει
πιο πολύ αυτή,
πιο πολύ αυτή.
Δώσ’ μου μια φωτογραφία
για παρηγοριά,
άπονη καρδιά,
τώρα που θα χωριστούμε
και θα πας μακριά,
δώσ’ μου μια φωτογραφία
να `χω συντροφιά.