Η μανα του Σταθη - σε απαγγελια Μαριας Φασουλακη

Beschrijving
Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ
σε απαγγελία του ποιημάτος απο Μαρια Φασουλακη
by Dias Olymbios

Μαθητης 4ης Γυμνασιου τοτε ...
απο τη συλλογη "σκονισμενες αναμνησεις σε ξεχασμενα συρταρια"
Gedichte der Sammlung " Staubige Erinnerungen vergessen in Schubladen.."


ειναι και κατι βραδυα, σαν και τουτο,
που δεν μπορω να κοιμηθω ... -και θυμαμαι,
η θυμαμαι και δεν μπορω να κοιμηθω .... –μπερδευομαι!

με αφορμη τους θρηνους και τα κλαματα της μανας του Σταθη,
φιλου μου και γείτονά μου, που περασε στρατοδικειο,
επειδη αρνηθηκε ( μαυροσκουφης τοτε στις 17 Νοεμβρη του '73 )
να οδηγησει το αρμα του στο Μετσοβειο Πολυτεχνειο .
- -* - -

απο τη συλλογη " σκονισμενες αναμνησεις σε ξεχασμενα συρταρια "
Gedichte der Sammlung " Staubige Erinnerungen vergessen in Schubladen.."

Η ΜΑΝΑ ΤΟΥ ΣΤΑΘΗ

Τα ποδια σου σερνεις μες στο σκοταδι,
προσεχεις τα γαντια σου μη λερωθουν.
Τα χερια σου απλωνεις
κι ειναι σαν να ‘ναι , στο καρναβαλι να βραβευτουν.

Τα ματια σου πισω απ' τα γυαλια σου
να τους ξεχασουν δεν μπορουν
κι αν τα παρασημα είν’ στα πλευρα σου
φονιας εισαι ,γυιε μου, και θα στο πουν.

Πισω απ' τους τοιχους και τα γραφεια,
Ξεχνας τους ανθρωπους…
Η αγαθοτητα , .... - αδυναμια.
Τωρα εισαι ανδρας , κι εχεις ανδρεια.
Γραψανε ταχα, πως ειμαι γενναια,
γιατι εισαι γυιος μου και γυιος της πατριδας.
γυιος του Θεου μας που είν’ παντα μαζι μας
και στην ειρηνη και στους πολεμους.

Μα αυτοι ξεχνανε, πως κι αλλες μανες ,
εχουνε γυιους , πατριδες , Θεους.

Γυρνα και δες , μοναχος σου ομως
χωρις την ΣΚΙΑ του γνησιου πατριωτη,
γυρνα και δες τους αδειους τους δρομους
νεκροταφεια, τις βομβες, τους ολμους.

Γυρνα και δες τις εκκλησιες
ιδια τροπαρια, δοξολογιες
υπερ του κρατους, -σαπιες αξιες.

Κι οταν τα ματια σου θα κανουν πισω
θα απεργησουν και θα μισησουν.
Δωσε στα αυτια σου ελευθερια,
ακου το κλάμα την υστερια,

Ακου παραπονα τοσων μανάδων
κατα των πολεμων των αφενταδων.

Μα οπως εσυ , ετσι κι αυτες
τους γυιους τους θελουνε νικητες
και ειναι κριμα … Ματαιοδοξια ,
να κανεις γυιους για ναχεις αξια.

Χαρουμενη μερα σ'ειχα γεννησει
μαυρη είν’ η μερα .... σ'εχω γνωρισει.

Ματαια φωναζεις τ’ ονομα μου.

Δεν θα σ'ακουσω , δεν το μπορω
ματαια φωναζεις πως ειμαι γονιος σου.

Ξεχασε εμενα και βρες το θεο σου.

Και αν στο σκοταδι σου καποιον πληγωσεις
κι ακουσεις στη νυχτα μια κραυγη
δεν θα ΄ναι τιποτα , παρα μονο ,
Θ'αφηνω γυιε μου αυτη τη ζωη.

.... Γεωργιος Γιαννουλας
.......(Dias Olymbios)