6. Σατράπς - Τα λόγια στο σκοτάδι / Satraps - Ta logia sto skotadi (Λευτερης)

All music written by Satraps
Produced by Satraps

Recorded and Engineered by Andreas Venetis
@Yellowstone Studio, Koutselio-Ioannina
during summer of '16

Mixed by Andreas Venetis
@Yellowstone Studio, Koutselio-Ioannina
during Autumn of '16

Mastered by Thomas Hymon, @Druggernaut Studios, Toulouse

Photograph cover by Zarkadas Dimitris from Zark Creative Studio

Στου χρόνου το ακαθόριστο,μες στα κενά του νου μου
δυσκολη η αντιμετωπιση,η μάχη ,του εαυτού μου,
στα ψεγάδια του κορμιού μου,σαπίζουν συναισθήματα
παραπατώ στο πουθενά μ΄άστοχα βήματα.

Πόθων μηνύματα με διώχνουν μακρυά της
απ τα σκοτεινά κ απόκρυφα μερη του έρωτά της
γίνεται κάθε όνειρο ο πιο κακός εφιάλτης
πόνος στα χείλη ,δάγκωμα,τα παγερά φιλιά της.

Αδειάζει η αγκαλιά της νύχτας,όταν κρυβομαι.
Μοναχικός διαβάτης,στο λίγο φως της πνίγομαι
χάνομαι στα στενά της.εκει όπου μ αφήσανε
να ωριμάσω κι εγινα ,ό,τι μισήσανε.

Πατήσαν φτύσανε,κάθε μου αισιοδοξία
κάναν τα πάντα για να μην υπάρχει ελευθερία
ήμουν στον αδιέξοδο δρόμο κ η φαντασία
μου έδειξε την εξοδο μακρυά απ τη κοινωνία,

που με λύγισε με σκλάβωσε,μ έκανε αιχμάλωτό της,
να μεγαλώσω πως κατάφερα στο πανικό της;
Εγώ ο νόθος γιος της ,εγώ είμαι το σφάλμα της,
ο πιο πιστός εχθρός της και η πιο κακή ρεκλάμα της.

Αίμα στάζει απ τα μάτια μου ,διχάστηκε το βλεμμα,
στο πρωινό μου ξύπνημα δώρο κ ενα ψεμα ,
δε δέχομαι να ενταχτώ θα δώσω τέρμα
στο κυνήγι για τον θησαυρό και το μαύρο του στεμμα.

chorus
Είναι τα λόγια στο σκοτάδι,αυτά με κάνουνε τρελό,
άλλοι μου λένε να μιλήσω κι άλλοι μου λένε να ντραπώ.
Είναι τα λόγια στο σκοτάδι,αυτά με κάνουνε τρελό,
δε ξέρω αν πρέπει να μιλήσω,δεν ξέρω αν πρέπει να τα πω.

Είναι τα λόγια στο σκοτάδι,αυτά με κάνουνε τρελό,
άλλοι μου λένε να μιλήσω κι άλλοι μου λένε να ντραπώ.
Είναι τα λόγια στο σκοτάδι,αυτά με κάνουνε τρελό,
δε ξέρω αν πρέπει να μιλήσω,δεν ξέρω αν πρέπει να ντραπώ.

Στο παγωμένο μου δωμάτιο στέλνω ανάσες να γλείψουν το ταβάνι,
υγρές μορφές μου παίρνουνε και πάλι το κεφάλι,
μάτια που φτύνουν στάχτη,
διαστέλλονται οι σκέψεις στο σκοτάδι.
Ο ήλιος δε λάμπει, καίνε, της μοναξιάς τα χνώτα
πίσω μου βρίσκεται,με ακολουθεί σαν φώτα ,της πόλης
που μείναν ανοιχτά για μια βόλτα, χαμένη ρώτα,
μες στα τσιμέντα θάφτηκα μα άφησα τη πόρτα
ανοιχτή μόνο για σένα, μαύρη μου πένα ,
διαλέγω θέμα κι εσύ σα φλέμα
εξωτερίκευσε τα σώθηκα μου τρέλα
αυτό είναι τρέλα..

Αναρριχώμενα συρματοπλέγματα,
πάνω σε σώματα που γίνανε εκθέματα
σε ψυχικά κελιά για λίγα κέρματα φυτρώνουν κέρατα
βαραίνει το κεφάλι με τα στέμματα.

Όσο κι αν ψάχνεις μονοπάτια υποφέρεις
μην απελπίζεσαι αν δε τα καταφέρεις,
ειν η ζωή αθώα, όσο το χάδι ερωμένης
που ξενυχτάει δίπλα σου και δεν το αποφεύγεις.

Μην μου μιλάς, για ορθότητα του λόγου,
αυτό είναι σχήμα λόγου,
οι σκέψεις τρέχουνε πάνω στη πλάτη αλόγου, που καλπάζει
από φόβο με έχεις πάρει και διστάζεις, μπροστά μου να αλλάξεις.

Βλέμματα που βρίσκουν αντιστάσεις
σε ψυχροπρόσωπα που φτύνουν αποστάσεις
τώρα διατάζεις, το θάρρος σου να βγει μπροστά μα εκείνο τρέμει
σα μελλοθανατός που περιμένει.

Από την ίδια μήτρα της ασάφειας βγαλμένοι,
πέφτουμε πάλι πάνω στα εγώ μας μπερδεμένοι,
εκ γενετής θαμμένοι,εκ γενετής χαμένοι,
απ την αξιοπρέπειά μας επικυρηγμένοι.

chorus.