Δέμα δίχως παραλήπτη

Ποίηση: Καρακατσάνης Μάριος
Απαγγελία: Καρακατσάνης Μάριος
Μουσική: Μιχάλης Σούμας

Δέμα δίχως παραλήπτη

Άκουσέ με...
Τι ήταν για τα μάτια μας το φεγγάρι, αν όχι το λαμπρότερο φως;
Στις αξημέρωτες νύχτες συντροφιά το είχαμε μαζί με λόγια αγάπης και έρωτα, γεμίζοντάς μας με το χαμόγελο της πρωτόγνωρης ευτυχίας.
"Σε αγαπώ όπως δεν αγάπησα κανέναν και αυτό δε μπορεί να αλλάξει ποτέ", μου είπες.
Και σε πίστεψα.
"Είμαι μισός χωρίς εσένα" σου ανταπέδωσα.
Και με πίστεψες.
Βαλσάμωσα αυτές μας τις λέξεις να τις θυμάμαι για πάντα.
Ένα "για πάντα" που φίλησε την εικόνα από τους επτά Αγγέλους του θανάτου.
Στα χείλη μου κατέληξε αυτό το φιλί, όπως και στα δικά σου.
Και με τη σκιά αναμειγνύεται, στο πιο τρυφερό και μεταξένιο του πένθος.
Βρίσκομαι πλέον στο πουθενά σου.
Σε μια καρδιά που δε χτυπά πια για μένα.
Σε έναν τοίχο, πάνω στον οποίο ποτέ δεν κατάφερα να σου γράψω "Σε αγαπώ" για να το βλέπεις κάθε φορά που θα ξυπνάς, όπως σου είχα υποσχεθεί.
Στον άδειο θρόνο που σε περίμενε ως πριγκίπισσα.
Στο άδικο μίσος που τρέφει η ψυχή σου.
Στις σιωπηλές στιγμές που κάποτε έσφυζαν από ζωή.
Τη δική μας ζωή.
Ψάξε με και πάλι στο λαμπρότερο φως του φεγγαριού.
Εκεί θα με βρεις.
Εκεί ζω πλέον.
Μακρυά απ'ό,τι με πλήγωσε αλλά και με πληγώνει ακόμα. Μη με λυπάσαι όμως.
Δεν είμαι μόνος.
Έχω για συντροφιά αυτές τις λέξεις.
Που αν και με κοιτάζουν με το άψυχό τους βλέμμα, εγώ μπορώ και τους δίνω ακόμα ζωή.