Εν χορδαίς λύρας. Διογένης.

Η πρόσκληση μου είχε γίνει πολλές εβδομάδες πριν, όταν ο φίλος Διογένης Αϊνατζής βρίσκονταν στα προσχέδια για την πρώτη του συγγραφική απόπειρα κι έτσι αφού ο χρόνος κύλησε και ήρθε το πλήρωμά του, να ‘μαι στο αυτοκίνητο να οδηγώ Κυριακάτικα κάτω από τον καυτό ήλιο της Καρατζόβας, με κατεύθυνση προς το επιβλητικό κτίριο της ιστορικής Ευξείνου Λέσχης Αλμωπίας, όπου και θα γίνονταν η παρουσίαση του βιβλίου με τον ευρηματικό τίτλο «Εν χορδαίς λύρας».
Με τον Διογένη με συνδέουν κοινοί αγώνες πολλών ετών στον τομέα του εθελοντισμού, του ακτιβισμού και του ανθρωπισμού, τομείς για τους οποίους επιμελώς κρατάμε στο παρασκήνιο και κινητοποιούμαστε όταν κι όποτε παραστεί ανάγκη.
Σ ‘όλη την διαδρομή, με ταλάνιζε ο εσωτερικός μου διαβολάκος με αποτρεπτικές σκέψεις όπως «πού πας βρε Καραμήτρο, εσύ ένας βέρος ντόπιος» και «τι στο καλό ζητάς εσύ σε ποντιακή σύναξη αφού δεν κατέχεις γρι από αυτή την κουλτούρα» και το ακόμη χειρότερο «άιντε τυχεράκια θα ρίξεις έναν δίωρο υπνάκο σαν άρχοντας».
Ανοιγοκλείνοντας δυο τρεις φορές τα μάτια μου και κουνώντας αποφασιστικά το κεφάλι μου πέρα δώθε, για να εξαϋλώσω τον ενοχλητικό μου δαίμονα, ανοίγω την πόρτα του παρκαρισμένου αυτοκινήτου μου και με σταθερό βηματισμό εισέρχομαι στο καλοδιατηρημένο πέτρινο κτίριο.
Παρακάμπτοντας τα πολλά πηγαδάκια, μπορώ να παρατηρήσω στην δεξιά πλευρά του προθάλαμου ένα τραπεζάκι με βιβλία για τα περί ων ο λόγος, καθώς και κάποια άλλα με διαφορετικό περιεχόμενο του ιδίου εκδοτικού οίκου (Ινφογνώμων), ενώ στα αριστερά διακρίνω έναν πλούσιο μπουφέ με λογιών λογιών τυροπιτάκια, γλυκά, εδέσματα, αναψυκτικά και νεράκια.
Αφού μπήκα στην κύρια, κατάμεστη από κόσμο, αίθουσα, κι αφού επέλεξα μια απόμερη πάντα βολική θέση για να παρακολουθήσω την παρουσίαση, κούρνιασα στην μαυροκόκκινη πολυθρόνα μου σκουπίζοντας το ιδρωμένο μου μέτωπο, νιώθοντας την αγοραφοβία μου να θεριεύει, μη συνηθισμένος όντας σε πολυκοσμία.
Όλα ήταν επαγγελματικά στημένα, με το τραπέζι των ομιλητών, τα μικρόφωνα, τους λυράρηδες μαθητές να κρατούν με ευλάβεια τις ποντιακές τους λύρες. Πίσω από την άλικη κουρτίνα της θεατρικής σκηνής, ακούγονταν κάποιοι ποντιακοί σκοποί στα ηχεία και κάποιος , άγνωστος σε μένα, τραγουδιστής εκτελούσε με τους γνώριμους λαρυγγισμούς του κάποια παραδοσιακά ποντιακά τραγούδια, κάνοντας πολλούς από τους παρευρισκόμενους να χτυπούν το πόδι ρυθμικά στο πάτωμα, ενώ κάποιοι άλλοι κουνούσαν τα κεφάλια τους με τα πρόσωπά τους να έχουν ένα βλέμμα νοσταλγικό.
Λίγη ώρα αργότερα, η μουσική σταμάτησε και μέσα σε νεκρική σιγή, ξεκίνησε η εκδήλωση.